Ria de Viveiro
Na regen komt zonneschijn
We moeten even omschakelen én zoeken waar ze liggen, maar we zeilen nu al vier dagen in onze regenpakken. We zijn in de provincie Galicië, bekend om zijn regen en groene bergen. Galicië heeft een grillige kustlijn met vele diepe inhammen, de bekende ria’s. Je kunt ze niet helemaal vergelijken met de Noorse fjorden, omdat ze een veel bredere ingang hebben. Die ingangen zijn ontstaan door het geweld van de zware branding van de oceaan tegen de kust. De zeer groene heuvels, vaak in grijze wolken gehuld, lopen glooiend omhoog en zijn bedekt met naaldbomen, die de oceaan in lijken te willen lopen.
Na elke ria is er een kaap die we moeten ronden. Kapen moet je nooit onderschatten. Zelfs bij rustig weer kan het daar spoken door de deining, die weer terugkaatst over de ongelijke bodem van de oceaan. Hierdoor ontstaat een heksenketel van golven, niet prettig! We zeilen al een tijdje met een bulletalie, een lange lijn die de giek op haar plek houdt en voorkomt dat er door een golf een klapgijp ontstaat. Nu is deze twee dagen geleden geknapt door de deining en golven van de oceaan en een gebrek aan wind. We merken dat de boot het soms zwaar te verduren heeft; dat is duidelijk te horen aan het gekraak van de lummelbout (de bevestiging van de giek aan de mast) en het geklapper van de zeilen. Door het warme zeewater ziet ons onderwaterschip er, sneller dan verwacht, al aardig vies uit.
We komen nat aan in Burela, een no-nonsense vissershaven. Van veraf zien we de grote scheepsbouwloods. Zeilboten doen deze haven meestal niet aan, maar voor ons is het een goede, veilige tussenstop. Wij gaan, eigenwijs als we zijn, aan de kade tussen de kleine vissersboten liggen. Hierdoor hebben we veel bekijks vanaf de kade; allemaal kijken ze even wat daar nou ligt. We verlaten de boot niet en gaan de volgende ochtend door naar Ria de Viveiro.
We moeten grote stukken motoren en de golven zijn niet prettig. Het is echt even doorbijten en afzien. Het is een lange tocht en we moeten de Punta Roncadoira ronden. Ik weet niet wat erger is: dit met te harde wind of zonder wind te doen. Misschien is het allebei wel even slecht. Ik word er in ieder geval een beetje katterig van. Als we de ria invaren, nemen de golven van de oceaan langzaamaan af en kunnen we het laatste stuk rustig verder varen naar Viveiro. We zijn zo moe, dat we het onszelf makkelijk maken en aan een te grote steiger aan de buitenkant gaan liggen. Met als gevolg dat we later alsnog aan een steiger van onze eigen lengte en aan de binnenkant moeten gaan liggen. Er liggen hier verrassend veel zeilboten. Had ik niet verwacht. Ze zijn allemaal uitgerust met windmolentjes, zonnepanelen, subboards en dinghy’s. Dus echt serieuze zeilers. We worden uitgenodigd door een Friese familie die één jaar weggaat. Ze hebben drie kinderen mee en het is echt een leuk stel bij elkaar. Zij gaan de Middellandse Zee op.
Ria de Viveiro is op het eerste oog helemaal niks. Maar achter de hoge lelijke flats ligt een klein dorpje verscholen. We ploffen neer op een terras op de hoek van de straat. Supergezellig en lokaal. Hier in Galicië is het heel normaal dat ze klanten allerlei gratis tappas aanbieden. Er komt om de haverklap weer een schaal met lekkers uit de keuken. Ook bij de koffie krijg je een groot stuk cake, dat je eigenlijk moet dompelen. De volgende ochtend zie ik iedereen met een paraplu rondlopen. Het klimaat in Galicië s is een gematigd zeeklimaat. Hierdoor is de gemiddelde temperatuur hier wat lager dan in de rest van Spanje, en valt er veel meer regen. De uitspraak 'na regen komt zonneschijn', zullen zij ook wel kennen.
De volgende ochtend vertrekken we met een boot vol met verse proviand via de ria naar open zee. Ook vandaag is het geen zeilweer en varen we het hele stuk naar Ria de Santa Marta de Ortiguera op de motor.
We moeten even omschakelen én zoeken waar ze liggen, maar we zeilen nu al vier dagen in onze regenpakken. We zijn in de provincie Galicië, bekend om zijn regen en groene bergen. Galicië heeft een grillige kustlijn met vele diepe inhammen, de bekende ria’s. Je kunt ze niet helemaal vergelijken met de Noorse fjorden, omdat ze een veel bredere ingang hebben. Die ingangen zijn ontstaan door het geweld van de zware branding van de oceaan tegen de kust. De zeer groene heuvels, vaak in grijze wolken gehuld, lopen glooiend omhoog en zijn bedekt met naaldbomen, die de oceaan in lijken te willen lopen.
Na elke ria is er een kaap die we moeten ronden. Kapen moet je nooit onderschatten. Zelfs bij rustig weer kan het daar spoken door de deining, die weer terugkaatst over de ongelijke bodem van de oceaan. Hierdoor ontstaat een heksenketel van golven, niet prettig! We zeilen al een tijdje met een bulletalie, een lange lijn die de giek op haar plek houdt en voorkomt dat er door een golf een klapgijp ontstaat. Nu is deze twee dagen geleden geknapt door de deining en golven van de oceaan en een gebrek aan wind. We merken dat de boot het soms zwaar te verduren heeft; dat is duidelijk te horen aan het gekraak van de lummelbout (de bevestiging van de giek aan de mast) en het geklapper van de zeilen. Door het warme zeewater ziet ons onderwaterschip er, sneller dan verwacht, al aardig vies uit.
We komen nat aan in Burela, een no-nonsense vissershaven. Van veraf zien we de grote scheepsbouwloods. Zeilboten doen deze haven meestal niet aan, maar voor ons is het een goede, veilige tussenstop. Wij gaan, eigenwijs als we zijn, aan de kade tussen de kleine vissersboten liggen. Hierdoor hebben we veel bekijks vanaf de kade; allemaal kijken ze even wat daar nou ligt. We verlaten de boot niet en gaan de volgende ochtend door naar Ria de Viveiro.
 |
| Burela, een no-nonsense visserhaven |
We moeten grote stukken motoren en de golven zijn niet prettig. Het is echt even doorbijten en afzien. Het is een lange tocht en we moeten de Punta Roncadoira ronden. Ik weet niet wat erger is: dit met te harde wind of zonder wind te doen. Misschien is het allebei wel even slecht. Ik word er in ieder geval een beetje katterig van. Als we de ria invaren, nemen de golven van de oceaan langzaamaan af en kunnen we het laatste stuk rustig verder varen naar Viveiro. We zijn zo moe, dat we het onszelf makkelijk maken en aan een te grote steiger aan de buitenkant gaan liggen. Met als gevolg dat we later alsnog aan een steiger van onze eigen lengte en aan de binnenkant moeten gaan liggen. Er liggen hier verrassend veel zeilboten. Had ik niet verwacht. Ze zijn allemaal uitgerust met windmolentjes, zonnepanelen, subboards en dinghy’s. Dus echt serieuze zeilers. We worden uitgenodigd door een Friese familie die één jaar weggaat. Ze hebben drie kinderen mee en het is echt een leuk stel bij elkaar. Zij gaan de Middellandse Zee op.
 |
| Onder moeders paraplu in Ria de Viveiro |
Ria de Viveiro is op het eerste oog helemaal niks. Maar achter de hoge lelijke flats ligt een klein dorpje verscholen. We ploffen neer op een terras op de hoek van de straat. Supergezellig en lokaal. Hier in Galicië is het heel normaal dat ze klanten allerlei gratis tappas aanbieden. Er komt om de haverklap weer een schaal met lekkers uit de keuken. Ook bij de koffie krijg je een groot stuk cake, dat je eigenlijk moet dompelen. De volgende ochtend zie ik iedereen met een paraplu rondlopen. Het klimaat in Galicië s is een gematigd zeeklimaat. Hierdoor is de gemiddelde temperatuur hier wat lager dan in de rest van Spanje, en valt er veel meer regen. De uitspraak 'na regen komt zonneschijn', zullen zij ook wel kennen.
De volgende ochtend vertrekken we met een boot vol met verse proviand via de ria naar open zee. Ook vandaag is het geen zeilweer en varen we het hele stuk naar Ria de Santa Marta de Ortiguera op de motor.
Grappig dat jullie wel iets leuks gevonden hebben in Viveiro. Wij hebben alleen die eerste flats gezien en zijn helaas niet verder gelopen. Vonden het haven personeel wel erg aardig. Volgens mij hebben we aan dezelfde kopsteiger gelegen (eerste bij binnenkomst). Jullie hebben wel pech met het weer zeg. Wij waren daar met geen wind maar wel zon.
BeantwoordenVerwijderen