Zeevalk op reis

Om de zuid en om de oost  Even terug in de tijd. Het is januari 2021 en we zijn in Suriname. Samen met de Choctaw broeden we op plannen om aan de oostkant van Martinique te gaan zeilen. Best een uitdaging, want de oostkant is de Atlantische kant: open, ruig, onbekend, onbeschut, en met veel riffen. Waarom we daar toch heen willen? Het avontuur roept! Zeevalk met dinghy Dikdak De Zeevalk heeft de haven van Marin verlaten en sleept nu trots een nieuwe dinghy achter zich aan. We noemen 'm de Dikdak, omdat ie dik, rond en stevig is. Hopelijk brengt de Dikdak ons veilig aan land. Zonder dinghy zouden we niet kunnen ankeren. Hier in de Carieb heb je er echt een nodig om flexibel te zijn. Na een maand in de haven te hebben gelegen, gooien we weer eens lekker het anker uit. We liggen naast de Choctaw in helder turquoise water, een hagelwit strand met wuivende palmbomen pal voor onze boeg. Hier heb ik echt naar uitgekeken, over gedroomd en gefantaseerd. Dit is het tropische plaatje dat ik a

Loslaten  " De kogel is door de kerk ", appte Liza van de Choctaw, nadat we onze zeilvrienden hadden verteld dat we dit jaar naar Nederland terugkeren. We hebben redelijk lang in het midden gelaten wat ons plan zou worden en de beslissing hierover uitgesteld. Alles op een rijtje gezet en verschillende opties overwogen, steeds met het coronavirus in ons achterhoofd. Misschien nog 1 jaar langer in de Carieb blijven? Of toch op de Canarische eilanden overwinteren? Met het orkaanseizoen op komst werd het tijd om knopen door te hakken en een koers uit te stippelen.  Ik merk dat het heel aantrekkelijk is om met andere boten op te trekken en je plannen daardoor te veranderen. De vriendschappen die ontstaan, zijn krachtig, mooi, lief, soms voor altijd, maar meestal niet. Zeilers helpen elkaar daar waar mogelijk, geven elkaar informatie door. Het lijkt wel of de zee ons verbindt; we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Daarom is het moeilijk om sommige zeilvrienden te verlaten. Maar