Zeevalk op reis

Zo vrij als een brulaap Na tien dagen quarantaine gaan we met de Choctaw naar Paramaribo om onze gezondheidsverklaring op te halen. We worden gelukkig goedgekeurd. De volgende dag is het op naar de vreemdelingenpolitie om ons visum te verlengen. We hebben geluk; de dag ervoor stonden er 300 Cubanen bij dit enige loket. Nadat we de officiële stempels en papieren ontvangen hebben, voelen we ons zo vrij als een brulaap. We trakteren onszelf op roti in het centrum van de stad. Tijdens de quarantaine hebben we met de Choctaw leuke tripjes bedacht, die we nu samen kunnen gaan maken. We huren een auto bij Rishi en krijgen dezelfde Toyota Rav als zes maanden geleden. Eerst rijden we naar de mysterieuze Jodensavanne . D e ruïnes van deze oude nederzetting zijn inmiddels door de  jungle overgenomen. Wij zijn de eerste buitenlandse gasten dit jaar. De Jodensavanne Daarna nemen we een frisse duik in het heldere zwarte water, Blakawatra . We nemen een kijkje aan de andere kant van de rivier, rijden

We gaan weer verder! Het is inmiddels november. Het weer is herfstig, de kachel is aan en de dagen worden steeds korter. Hans is al een tijdje bezig toestemming te krijgen om terug naar Suriname te vliegen. Officieel is het land dicht; er gaan alleen repatriëringsvluchten. Hierop mogen alleen bijzondere gevallen mee, zoals (hopelijk) wij, de Zeevalkers. Na veel mailtjes, telefoontjes en overleg met Suriname krijgen wij één week voor vertrek toestemming. En dan is er opeens stress. De trechter loopt vol met allerlei dingen die we nog moeten regelen: vliegtickets, een hotel bij Schiphol, een visum en een PCR/COVID-test in Amsterdam.  Na zes maanden thuis nemen we op onze manier afscheid van vrienden en familie. We vertrekken voor de tweede keer om ons zeilavontuur te vervolgen. Het wordt zeker anders dan vóór COVID, maar we willen graag terug naar de Zeevalk. Tot ziens, Schiermonnikoog! We krijgen een lift naar Amsterdam, maar moeten eerst naar de notaris in Dokkum en de rechtbank in Lee

Leven als landrotten De eerste week thuis wil ik tijdens het koken al het organische snijafval naar buiten gooien…..overboord! Onze schoenen staan regelmatig vergeten buiten bij de voordeur. Hans wil thee zetten in een steelpannetje. Hoe zet je thuis ook alweer thee? Dit zijn een paar kleinigheden die we hebben overgehouden aan ons simpele, vrije leven op een zeilboot. We missen het leven aan boord wel, maar nu we tijdelijk in ons eigen huis wonen, passen we ons snel aan. Elke ochtend een warme douche, schone kleding uit eigen wasmachine, uitgebreid en met veel pannen koken, ’s avonds languit op de bank een filmpje kijken en dan naar een bed. Geen wekker die ons om de drie uur wakker maakt voor de nieuwe wacht en geen krakende touwen die ons uit onze slaap halen. We rollen ook niet meer heen en weer, maar liggen stil, rustig en vredig te dromen. Het leven als landrotten is toch ook best wel weer fijn. Behalve het aantrekken van een spijkerbroek, daar kan ik echt nog niet aan wennen. He

De laatste loodjes... Op zaterdag 30 mei zijn we met schipper T. uit Suriname vertrokken, na drie maanden veel tijd met elkaar te hebben doorgebracht. We maken een tussenstop op de Azoren. Voordat we hier voet aan wal mogen zetten, moeten we ons op het coronavirus laten testen. Ik heb geen idee hoe ze zo’n test uitvoeren en dat is maar goed ook! Als ik van tevoren had geweten dat ze met een stokje zó ver in je neus wroeten, had ik er niet zo relaxed bij gezeten. De tranen schieten in mijn ogen en ik deins achteruit. "Moet dat zo ver?", vraag ik. Gelukkig worden we allemaal negatief bevonden en kunnen we onze zeebenen eindelijk weer eens lekker strekken. Ook voor onze sea dog Happy is de vaste wal een openbaring, maar plassen in het gras gaat haar een stapje te ver. Liever veilig op de boot. We genieten van het mooie eiland, de mensen en het heerlijke eten. Maar goed, het is geen vakantie; wij hebben een missie. Deze boot moet naar Nederland en dus gaan we na een klein week

Zondag 12 juli 2020 We hebben net drie dagen mist en motregen achter de rug. En dat is niet mis. Het is koud, vreselijk koud buiten, maar ook binnen in de boot. Alles is klam, zelfs mijn handwasje krijg ik niet meer droog. Schipper T zegt dat hij nu pas een kacheltje op zijn boot mist. Nou, ik ook! Ik heb vreselijk koude voeten en er hangt constant een druppel aan mijn neus. De mannen lopen er Siberisch bij. Hans heeft een regenjas en dikke sokken aan, en een muts op zijn kale kop; schipper T ligt op de bank met zijn teddyfleecejas aan. Ik ben al drie dagen niet (echt) naar buiten geweest, behalve dan met scheepshondje Happy, die dan even haar behoefte moet doen. Ik zeg móet, want het liefste blijft ze binnen, net als ik. We staan allebei trillend buiten en ik kijk naar de wazige, grijze horizon. Ik voel de regen en de frisse wind door mijn haren. Snel naar binnen, brrr... Er staat inmiddels een stevig windje, schuin van voren, dus ik kan wel iets positiefs schrijven. We gaan hard en m

Dinsdag 7 juli 2020 Toen we na zeven dagen voor anker te hebben gelegen uit Horta (Azoren) vertrokken, gaven de weersvoorspellingen rustig weer aan. Tot nu toe zijn de voorspellingen uitgekomen; het hogedrukgebied vaart met ons mee. De wind waait uit het (noord)westen; de kracht varieert van 5 tot 15 knopen. Wanneer onze snelheid onder de drie knopen zakt, zetten we de motor aan.  De laatste dagen heeft de zon moeite om door de dikke wolkenlaag en de mist heen te branden. De wereld om ons heen is daardoor klein, grijs en saai. En dat beïnvloedt mijn stemming. Met de zon erbij oogt alles veel vriendelijker, is het lekker warm en stemt de mooie blauwe kleur van de oceaan me vrolijk. Morgen komt er - volgens de weerkaarten - meer wind langszeilen, vlak ten noorden van ons, aan de rand van een depressie. Daarom varen we tijdelijk bijna 90 graden oost, zodat we minder risico lopen de volle mep wind te krijgen.  Onze positie is op 597 mijl van het waypoint, waar we diep water gaan verlaten e

Vrijdag 26 juni 2020 Als afsluiter van het eerste deel van onze tocht genieten we van een mooie laatste zeildag naar Horta. We zien bij een diepte van 300 meter, in plaats van drie kilometer, een grote groep dolfijnen en zeevogels. We hebben onze hengel net opgeborgen omdat we te hard gingen, maar daar zat vást vis!  Het is inmiddels donker als we de haven binnenvaren. Alleen het laatste stukje varen we op de motor. Met z'n allen  staan we buiten in een donker gat te turen. Happy is ook wakker en als ze buiten in de kuip staat, gaat haar neus omhoog. Ze ruikt - beter dan wij - een andere geur dan die van de oceaan; ze ruikt lánd. We noteren onze aankomst om 4.00 uur lokale tijd. Het ankeren gaat vlot en we zien meer ankerboten om ons heen liggen. Tot grote vreugde van de heren heb ik stiekem drie Parbo-biertjes achtergehouden en koud gezet. We proosten en genieten in de kuip van onze prestatie en het uitzicht op een nog slapend Horta. In de vroege ochtend pikken we nog een paar uur

Woensdag 24 juni 2020 We hebben al twee dagen westenwind en we schieten lekker op, ongeveer 135 zeemijl per dag. Na twee dagen krijgt het hogedrukgebied gezelschap van een tweede hogedrukgebied, dat ons vanuit het noorden tegemoetkomt. Daardoor moeten we een dag aan de wind - schuin tegen de noordoostenwind in - varen. Een hogedrukgebied betekent dus niet automatisch een kalme zee, een blauwe hemel, een lekker windje en in je bikini op het voordek liggen. We moeten weer even omschakelen en ons verstand op nul zetten om de dag door te komen. Je zou denken dat we dit na drie weken geschommel wel aan kunnen, maar de moeheid en de lange dagen op zee hebben toch best wel invloed op mijn gemoedstoestand. Vooral de laatste week is het zwaarder dan de drie weken daarvoor. Bij het opstaan denk ik als ik naar buiten kijk: "Wéér de oceaan en wéér een hele lange dag voor de boeg."   We hadden nooit gedacht dat het weer op deze tocht zo veranderlijk zou zijn. De eerste muts is al tevoorsc

Zaterdag 20 juni 2020 In ons vorige bericht vertelden we, dat we een lagedrukgebied met storm bij de Azoren zagen. Gelukkig zien we op de nieuwe weerkaarten dat de storm afneemt en verdwijnt. Inmiddels zien we een nieuwe hindernis: windstilte. En dan ook nog in een groot gebied precies op de rechtstreekse route naar de Azoren. We maken een zeil- en dieselplan. Een tactische zet is om op de motor noord te varen - door de windstilte heen - om zo snel mogelijk westenwind in de zeilen te krijgen. We moeten natuurlijk wel diesel overhouden om het laatste stuk naar de Azoren (Horta) te kunnen motoren. Stel dat we daar weer een windstilte krijgen. Gaat ons plannetje werken? We vinden het alledrie spannend... Dit is een weerkaartje van de Amerikaanse meteo. Wij zitten bij de 1 van het getal 1028. De Azoren liggen bij de 1 van het getal 1031. Je ziet op de route Azoren-Engeland lagedrukgebieden in aantocht met een zich ontwikkelende storm. Als ik vroeg in de ochtend Happy in de kuip uitlaat, is

Dinsdag 16 juni 2020 Azoren, here we come, but a little later! N adat ik mijn vorige blog zo optimistisch afsloot, hebben d e lage druk en flinke buien ons nog dagen lastiggevallen. De windrichting was vorige week: tegenwind. Eigenlijk hebben we sinds de 'draaikoers' N/NW naar koers NO te maken gehad met een lagedrukgebied, dat weinig bewoog en heel veel bewolking en buien met zich meebracht. De wind in de buien was goed te doen, maar dat weet je nooit van tevoren. Vooral 's nachts voeren we conservatief, met een soort stormtuig. Maar dan nog zijn de mannen buiten druk in de weer. Ik blijf met scheepshondje Happy binnen in mijn kooi, achter in de boot. Ik hoor van alles. Krakende en piepende lijnen, klapperende zeilen en enorme dreunen, doordat de punt van de boot op de golven klapt. Als alles buiten weer onder controle is, kletsen de mannen nog even na en gaan ze naar bed.  Net toen we dachten dat het klaar was, kwamen de slechtste dagen. Alles grijs, grijzer, grijst, vee

Donderdag 11 juni 2020 De eerste dagen op onze nieuwe koers richting de Azoren vallen zeiltechnisch een beetje tegen. We hebben ongeveer 48 uur lang op de motor moeten varen. Pas toen er een lagedrukgebied overtrok, trok de wind een paar uur aan. Plotseling haalden we 's nachts een snelheid van 10 knopen..... Snel een rif steken dus, best spannend in het donker! Opnieuw krijgen we bakken regenwater over ons heen. Er lijkt een soort kat-en-muisspel gaande tussen hoge druk en lage druk, waar wij tussenin zitten. Het is geruststellend om regelmatig actuele weerinformatie van Joop, onze walkapitein, te krijgen. Ook lezen we in een mail dat we net op tijd uit Suriname zijn vertrokken. Wat er precies gaande is, weten we niet, maar er is een totale lockdown . Het is gek om van de buitenwereld afgesloten te zijn. De wereld draait door, maar wat óns nu vooral bezighoudt, is koers en vaart houden.  We zijn nu 12 dagen op de oceaan en hebben een paar vaste punten op een dag die voor regelm

Zondag 7 juni 2020 We zijn nu een week en één dag onderweg. De dagen gaan redelijk snel voorbij, maar voor het aftellen naar onze aankomst op de Azoren of in Nederland is het nog veel te vroeg. We zitten te wachten op een zuidoostenwind, die ons naar de Azoren gaat blazen. We varen nu iets te veel richting het noordwesten, hoog aan de wind, wat niet heel comfortabel is. Als we deze koers aanhouden, gaan we naar Canada of Groenland. De weerkaarten vertellen ons dat er een kans is dat er een zuidoostenwind aankomt. Komt deze voorspelling uit, dan kunnen we onze koers aanpassen en naar de Azoren zeilen. F ingers crossed! De dagen gaan al liggend en pratend in de kuip voorbij. Nadat we 's middags gegeten hebben, liggen we met ons allen heerlijk uit te buiken. Schipper T ligt aan de hoge kant met een riem vastgeketend, zodat hij blijft liggen. Zijn handen rusten tevreden op zijn buik. Wij liggen - in elkaar gevouwen - aan de lage kant. Onze benen als een puzzel in en over elkaar hee

Woensdag 3 juni 2020 Eindelijk waait de passaatwind weer lekker door onze haren. De muggen zijn verdwenen en de nachten zijn aangenamer, want een stuk koeler. Het is bijzonder om weer op de oceaan te zijn.  Op de eerste dag kregen we direct een  squall  over ons heen.  N a drie maanden als landrotten te hebben geleefd, waren we b ijna vergeten hoe het hier op zee is.  Het leven op een andere boot met schipper T en scheepshond (in opleiding) Happy is natuurlijk wel even wennen. Het is een groot schip en we slingeren als apen met te korte armen door de kajuit. Hans slaapt in de punt, schipper T op de bank aan de lage kant en ik op de bank aan de hoge kant. We wisselen elkaar af voor de wacht. Als een speer zeilen we richting het noorden. We leggen per dag ongeveer 150 NM (zeemijl) af. 's Nachts zien we het zuiderkruis achter de boot. Overdag zien we geen vliegtuigstrepen, bijzonder... We zijn nu 170 NM ten oosten van Guadeloupe. We verwachten morgen het laatste Caribische eiland voor

Nog 4700 mijl te gaan  Het aftuigen van de Zeevalk is gelijk ook afscheid nemen, en ons bewust worden van het feit dat we de Zeevalk hier voor een paar maanden gaan achterlaten. We zetten onze zeilreis hier 'op pauze' en hopen in november naar Suriname terug te keren en onze tocht te vervolgen. Nu de vertrekdatum dichterbij komt, stijgt de gezonde spanning. Beide boten zijn er klaar voor. De Beneteau en scheepshondje Happy zijn klaar voor de grote overtocht en de Zeevalk is klaar voor de zomerstalling. De boot is helemaal ontmanteld en ligt er kaal en eenzaam bij.  Kale boot! Eigenlijk zouden we half mei al vertrekken, maar Hans en ik werden allebei door Dengue ('knokkelkoorts') getroffen, waardoor we een weekje waren uitgeschakeld. Na een verblijf van drie maanden in Suriname, vertrekken we komende zaterdag (30 mei) richting Nederland. Als we straks op volle zee zijn en ik weer mijmerend voor me uit zal staren over de oceaan, denk ik vast vaak terug aan de ge

Kok is kapitein We zijn hier nu alweer twee maanden. En dan te bedenken dat ik na drie dagen al weer weg wilde. Ik mis de frisse zeewind nog steeds. We hebben besloten binnenkort samen met schipper T. op zijn boot, een Beneteau van 15 meter, terug naar Nederland te varen. We kunnen natuurlijk ook terugvliegen, maar eigenlijk vinden we terugzeilen beter bij ons passen.  We verwachten half mei te vertrekken.  Het zal een bijzonder en leerzaam avontuur worden.  Overzicht zeilplan Dit is ons zeilplan: We varen eerst de Suriname-rivier af, de oceaan op. Daarna koersen we een week lang naar het noorden, van de kust af en met de passaatwind van opzij. Daarna kunnen we hopelijk naar het noordoosten afbuigen, richting de Azoren. We proberen zoveel mogelijk om het Azoren-hogedrukgebied heen te varen. Waarschijnlijk moeten we het laatste stuk naar de haven van Horta op Faial motoren. Zoals de zaken er nu voor staan, mogen we daar alleen ankeren en onze voorraden aanvullen. Vervo

Deel 2: Voel je thuis! " Voel je thuis ", zeiden ze, toen we hier  na onze Atlantische oversteek  aankwamen en de boot aan de steiger vastknoopten. Inmiddels zitten we al bijna een maand aan de ronde, houten tafel midden in het paviljoen van Marina Waterland. We kunnen nergens met de boot heen.  De Suriname-rivier heel vroeg in de ochtend Het is vroeg in de ochtend, 07.00 uur. Er is nu nog een lekker temperatuurtje, maar over een paar uur niet meer. Dan gaat de 'kachel' weer aan en wordt het tropisch warm. Vanaf de boot nemen we een thermoskan koffie en een plank met twee boterhammen voor het ontbijt mee. Ons uitzicht: een leeg terras en de Suriname-rivier met aan de overkant het bos/oerwoud. Voor mijn neus staat een bos bloemen op tafel die ik heb geplukt in de mooie tuin hier, een half aangebroken fles rode wijn uit Lanzarote en een waxinelichtje voor de huiselijke sfeer. Daarnaast twee flessen met muggenspray, onmisbaar, een dik boek over Napoleon, geleen