Zeevalk op reis

Ontmoetingen We zeilen in Noord-Spanje, in de provincie Asturias. Onze eerste aanloop is San Vincente de la Barquera waar ook het hoge Picos-gebergte begint, dat 30 kilometer landinwaarts ligt. Bij helder weer zien we de bergen goed liggen, vaak gehuld in een grijze wolk. In een café midden in het centrum ontmoeten we een leuke jongedame uit Wladiwostok. Ze vertelt dat ze, na een aantal jaren in Moskou, in Europa wil gaan wonen, maar nu eerst, helemaal in haar uppie, naar Santiago wil lopen. Als we gegevens uitwisselen en ik op mijn Instagram kijk, zie ik dat ze ons al volgt. Het is leuk om op haar Instagram te lezen, dat ze een gouden medaille  met bodybuilding gewonnen heeft. En dat ze 216.000 volgers heeft.  In Ribadesella ontmoeten we op het terras waar we zitten een jongedame uit Nederland: Fleur. Fleur vertelt ons in het kort haar verhaal. Zij heeft met haar Spaanse vriend vijf jaar lang rondgezworven zonder een cent op zak. Door allerlei diensten te ruilen, kwamen ze rond. Nu w

Picos de Europa Met de wind pal in de rug zeilen we naar San Vicente de la Barquera, een tocht van 30 mijl. We komen in de schemer aan, omdat we niet voor de laatste ebstroom naar binnen willen varen. De haveningang is duidelijk aangegeven met seinlichten. Als we voor anker gaan, is het inmiddels donker. Om ons heen liggen allemaal kleine motorbootjes en het is moeilijk om ruimte voor onze grotere boot te vinden. Uiteindelijk varen we de ondiepte op en gooien we het anker uit. In het midden van de rivier is een mooie grote, harde zandplaat. Hier zou je goed kunnen droogvallen en met schone voeten naar de kant kunnen lopen. Een topplekje! San Vicente de la Barquera. Op de achtergrond Picos. We willen naar de Picos de Europa en daarom gaan we de volgende ochtend aan een mooring bij de brug liggen. Hier kunnen we de Zeevalk veilig alleen achterlaten. De havenmeester houdt een oogje in het zeil. Het is hoogseizoen en na meer dan een half uur bellen, hebben we een stapelbed g

"Más o menos" Terwijl het in Nederland stormt en het dak van het AZ-stadion eraf gewaaid is, wachten wij hier tot de deining op de oceaan, als gevolg van dit lage drukgebied, minder wordt. Van de bemanning van de Schorpioen horen we dat het op Schiermonnikoog bij vlagen meer dan 40 knopen gewaaid heeft. Playa del Magdalene We liggen al een paar dagen in Santander, de grote broer van San Sebastián. Deze steden worden vaak met elkaar vergeleken. Santander,  de hoofdstad van de regio Cantabrië,  is een grote stad met meer dan 180.000 inwoners. De stad ligt aan de Golf van Biskaje en heeft een mild zeeklimaat. Doordat de bergen van de Picos vlak in het achterland liggen en de donkere wolken vanaf zee hier overheen moeten, kan het er flink regenen. Het is dan ook een hele groene regio met een paar populaire, goudgele stranden. Wij liggen voor anker aan de beschutte noordkant van Santander, aan de Playa del Magdalene. De stad is in 1941 verwoest door een brand, waardoor

Boven een wrak Aan het begin van de middag vertrekken we uit luilekkerland, San Sebastian. We willen eigenlijk naar Getaria, maar de havenmeester adviseert ons naar Motrico te gaan, een trip van 16 mijl. Daar is het veel rustiger, nog authentiek en niet zo toeristisch. Dat klinkt goed!  Het is een warme dag en als we aankomen, is het druk op de kade. De lokale bevolking geeft de voorkeur aan stenen kades boven zandstranden, misschien om toeristen te vermijden. Het is een leuk gezicht als je komt binnenvaren: gekleurde parasolletjes, ligstoelen, springende kinderen, zwemmende honden en vissende mensen. Een zooitje bij elkaar en daarom zo leuk om te zien. De gezellige haven van Motrico.   Klik hier voor meer foto's. De havenmeester staat al op ons te wachten en helpt ons met aanleggen. In de zeilboeken staat, dat ze in Spanje nogal nors kunnen zijn en dat ze zeilboten liever zien gaan dan dat ze in de weg liggen. Tot nu toe hebben wij deze ervaring niet. Integendeel, de

Ola We zitten in de kuip en liggen midden in het oude centrum van San Sebastian. Met een voldaan gevoel kijken we om ons heen. Het is een drukte van belang. Over de kade lopen veel mensen langs restaurantjes en winkeltjes. De lokale jeugd springt voor verkoeling het water in en andere mensen nemen een versnapering en hangen op en rond de kade. We proberen de Spaanse woorden te lezen die op de gevels van de winkeltjes staan. Ik ben benieuwd hoe we ons hier verstaanbaar gaan maken. En hoe snel we woorden gaan leren.  Lokale jeugd lekker aan het zwemmen. Op de achtergrond het paleis. Hans gaat inchecken. Hij neemt al zijn bootpapieren mee en gaat op weg naar de havenmeester. Bij de uitgang staat een nieuw apparaat. Het is een computer waar je zelf je gegevens moet intoetsen. Ik vind het superhandig; Hans vind het erg onpersoonlijk. En niet romantisch. Uiteindelijk komt de havenmeester even kijken of het goed gaat. Toch nog even persoonlijke aandacht. De haven is net gerenoveerd en

Bijna in tapas-land We zijn in Baskenland, op een steenworp afstand verwijderd van Spanje. We liggen in de Franse haven Hendaye en worden verwelkomd door wuivende palmbomen en hoge bergen   aan de horizon . Achter de haven ligt een mooie zeeboulevard met neo-baskische villa’s, daterend uit de 20ste eeuw. Deze badplaats is geliefd onder surfers om de lekkere hoge golven, die op het mooie zandstrand breken. Het oude centrum ligt tegen een helling, op twee kilometer lopen vanaf de haven. Een mooie wandeling langs de droogvallende baai. Het centrum is levendig met wat winkeltjes en restaurantjes. We gaan na een heerlijke middagdut - even bijslapen - naar het oude centrum en hebben   na onze verhitte zeetocht  ontzettend trek in iets hartigs. We komen terecht in een supergezellige pizzeria, waar alleen maar lokale producten gebruikt worden. Onze trek is zo groot, dat we denken makkelijk twee pizza’s op te kunnen, maar na een halve stoppen we allebei. Onze maag is na één nacht doorvaren al

Mer Agitée Op dag 6 krijgen we het heuglijke nieuws dat ons pakje in het havenkantoor bezorgd is. Onze oren klapperen en onze mond valt open, nu al! Hans gaat er gelijk heen en komt verhit terug. Niet alleen in Nederland is het warm; hier in de stad is het ook 35 graden. Elke boot heeft zo zijn eigen methode om de zon te slim af te zijn: parasolletjes, doeken, paraplu’s vast in de lier,.. Wij gebruiken een zonnetent, die we aan de reling vastmaken. Wat ook helpt, is niet te veel doen. Gewoon rustig blijven zitten of een terrasje met schaduw opzoeken, en die vinden wij natuurlijk: heerlijk onder een grote boom op een plein, waar het lekker rustig is. Zo zijn we die hete dagen redelijk goed doorgekomen. Op het plein, De La Fourche. Heerlijk in de schaduw.  Op dag 7 kunnen we eindelijk weer verder. We besluiten tien mijl verder te gaan liggen op het eiland Ile d’Oléron. Dit eiland, en daarna de haven Royan, gebruiken we als springplank naar het zuiden, naar Baskenland. Dit wordt