De noordelijke ria's

Havenplak

Na acht dagen La Coruña gaan we eindelijk weer de oceaan op. Als je zo lang ergens ligt, dan ontstaat er een soort faalangst. Je denkt dan dat je niet meer kunt zeilen. 'Havenplak' heet dat, nautisch gezegd. Het zijn Joop en Albertien van de Zeezot, die de doorslag geven om te vertrekken. Hoewel het nog steeds stevig waait, is de windrichting gunstig. De Puff gaat ook mee. Z
oals aangekondigd, gooit Joop om precies 07.00 uur de trossen los. Wij hebben iets meer tijd nodig, maar zetten dan de achtervolging in. Na ons komt de Puff.

Via de marifoon houden we onderling contact op kanaal 75. Dit is het babbelkanaal, voor ons een nieuw fenomeen. We hebben het over de wind en de snelheid, hoe de zeilen staan en de plek waar we naartoe gaan. Onze bestemming is Muxia, een zeiltocht van 52 mijl met een ruime wind van 20 knopen en windstoten van 30 knopen. Met deze windvoorspelling zeilen we met een dubbelrif de ria uit, maar dit blijkt overbodig te zijn. Het land moet eerst opwarmen, voordat het echt serieus gaat waaien. We moeten zelfs de motor erbij doen om een beetje gang te houden. Zodra de aarde opgewarmd is, steken we weer riffen in het grootzeil. Bij kaap Villano zelfs twéé. Dit na overleg met de Zeezot, die de kaap al gepasseerd is en aan een aankomstbiertje in de haven zit, terwijl wij met 30 knopen wind de zeilen moeten laten zakken en de aan lager wal gelegen haven moeten binnenlopen. 

Joop heeft ons laten weten dat het in de haven heel rustig is, een prima plek! En dat is inderdaad zo. Na een uur komt de Puff gelukkig ook binnenvaren. Zij willen in de ria ankeren, maar stellen bij nader inzien hun plan bij en komen ook in de haven liggen. De havenmeester heeft tussen elke boot een gat gelaten. "Voor het snurken 's nachts', zegt ie erbij.


Kaap Villano

Het is voor ons een tussenstop op weg naar ria de Arousa, voorbij kaap Finisterre. Dit is de beroemde kaap 'waar de wereld ophoudt'. De kaap, een granieten heuvel met een hoogte van 600 meter, heeft zijn naam te danken aan de Romeinen, die dachten dat de westelijke wereld hier ophield. De kaap vormt de zuidelijke begrenzing van de Costa da Morte, letterlijk vertaald, de Kust des Doods, omdat het één van de verraderlijkste kusten ter wereld is. Zo vond hier in 2002 de ramp met de olietanker, de Prestige, plaats, de tanker die uiteindelijk schipbreuk leed.

De vuurtoren steekt 183 meter boven zeeniveau en heeft een lichtbereik van 30 zeemijl. Na het ronden van deze kaap zijn we veilig en komen we in de zuidelijke ria’s. We ankeren heerlijk in de baaien, varen met de dinghy’s naar het strand, zwemmen in zee en chillen in de sfeervolle dorpjes. 
Muxia is een beroemd bedevaartsoord, waar veel pelgrims na Santiago naartoe lopen. Het heeft gezellige pleintjes en restaurantjes. Wij vinden het een verrassend leuk authentiek dorp met een geweldige wandelroute langs de kust met op de punt een kerk, de Nosa Señora de Barca. Als we verder doorlopen, over het pad omhoog, hebben we een geweldig uitzicht over de ria, de kust en het dorpje. 

Uitzicht over het dorpje Muxia en de haven. Klik hier voor meer foto's.

We blijven een nacht en dan vertrekken we weer. Bijna in dezelfde volgorde, alleen de Puff heeft de trossen wat eerder losgegooid. We motoren de ria uit, omdat er geen wind staat. We motoren de open oceaan op, omdat er nog steeds geen wind staat. Zelfs als de aarde opgewarmd is, is er geen wind. Terwijl de weersvoorspellingen 20 knopen wind aangeven. Een dikke tegenvaller. Na wat geëmmer met klapperende zeilen komt er een klein windje. De gevreesde Kaap Finisterre is vandaag in slaap gevallen, want zelfs daar zijn de zee en de wind rustig. We ankeren met ons drieën in de baai Sardineiro, vlak achter de kaap. Er volgen nog een paar andere zeilers. Het is een opmerkelijk rustige ankerplaats en we slapen 's nachts heerlijk.


Ankeren in de baai Sardineiro. Klik hier voor meer foto's.

De volgende ochtend gaan de Zeezot en wij weer verder. We willen naar ria de Arosa, een tocht van 40 mijl, maar weer is er geen wind. Halverwege de tocht overleggen we via kanaal 75 wat te doen. We besluiten naar Muros te gaan. Voor ons ook wel fijn, omdat er een zeillat uit het grootzeil op mijn hoofd gevallen is. Ik heb gelukkig niks, alleen de schrik. De boot heeft er wel een lelijke puts aan overgehouden. 


Muros ligt verscholen aan de linkerkant van ria de Muros de Noia, het westelijke deel van Galicië. Bij het naderen van de ria komt opeens de wind opzetten. Even twijfelen we om toch door te gaan, maar het is al laat in de middag en de haven lonkt. We racen letterlijk de ria in bij uitschieters van 26 knopen wind. Bij de ingang van een ria kan een windtunnel ontstaan. Het is een soort overval, die je niet ziet aankomen. Er staan witte kopjes op de golven, terwijl de zon lieflijk op de dorpjes rondom de oever schijnt. We kruisen met dubbelrif aan de wind. Als we de haven naderen, laten we de boel zakken. Via de marifoon krijgen we van Joop te horen, dat we ons netjes bij de havenmeester moeten melden en dat doen we dan ook. Bij het binnenvaren staat hij al op ons te wachten en mogen we bij hoge uitzondering naast de Zeezot liggen. De havenmeester, Pedro, is inmiddels een beroemd persoon onder de zeilers, omdat hij blijkbaar iedereen die zich niet meldt via de marifoon op zijn donder geeft. Daarna draait de snel aangebrande Spanjaard dan weer bij. 

Het is een leuke haven en er liggen weer veel 'echte' zeilers, zeilers die voor langere tijd weggaan. Het havengebouw, met een zwart ijzeren hekwerk als toegangspoort, is net een huis. In de vrouwenbadkamer twee douchecabines met geblokte douchegordijnen en een tweepersoonswastafel. De toiletten gaan met houten deurtjes dicht. Verder een lounge met enorme leren banken en een hal met een verroest anker. In het kantoor van de havenmeester een altijd druppelend koffieapparaat, omdat er waarschijnlijk de hele dag koffie gedronken wordt.


Samen met de Zeezot opweg naar Muros. Klik hier voor filmpje.

Het plaatsje Muros is gesticht in de middeleeuwen en is sindsdien niet veel veranderd. Het is niet heel toeristisch; alleen zeilers hebben hier hun veilige haven gevonden. 
Het is een rustig, sfeervol vissersdorpje met mooie doorkijkjes en smalle gangetjes en een van de mooiste haventjes van de Costa de Morte. Ook hier blijven we een nacht. De volgende ochtend vertrekken we naar de ria waar we al zo lang naar hebben uitgekeken, ria de Arousa.


Leuke doorkijkjes. Klik hier voor meer foto's.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical