Zeevalk op reis

Na in drie dagen tijd de Golf van de Biskaje te zijn overgestoken, komen we aan in Camaret, waar de Bretonse streep nog steeds in de mode is en ook nooit zal verdwijnen. Waar kokkels en mosselen bovenaan het menu staan. Waar je bij de boulangerie stokbroden en croissants koopt. En waar de crêpes typisch Bretons zijn. Kortom, we zijn terug in Bretagne!  De oceaantocht ging goed. We maakten elke dag mooie zeemijlen. En e lke dag werden we verrast door een groepje dolfijnen of grienden, die dan een tijdje met ons meezwommen.  De zee was wat te hobbelig om te koken, dus leefden we vooral op noodles, broodjes uit de wonderpan en pantosties.  De avonden werden kouder - we liggen inmiddels weer met sokken aan in bed - en d e nachten waren donker. Vissersboten zonder AIS waren onze grootste zorg. Hans probeerde ze op de radar te traceren.    Een grote groep 'pilot whales'. Klik hier voor een filmpje Wanneer we vlak bij de kust aankomen, in het donker natuurlijk,   zien we allemaal l

We besluiten niet in één keer naar Brest te varen, maar een tussenstop in A Coruna te maken. Dit wordt een overtocht met vele gezichten. We beginnen onze een-na-laatste grote overtocht met een vliegende start. De ruime wind waait met 15 knopen vol in het grootzeil en de genua. We behalen een dagrecord van 145 zeemijlen.  Zonsondergang  Het is weer even wennen. De eerste dagen lopen we wat stilzwijgend rond. We overleggen alleen het hoognodige, zoals "We moeten een rif steken" of "Zullen we de genua kleiner maken voor de nacht?' Na een paar dagen zijn we ingeslingerd en wordt het leven aangenamer en gezelliger. We genieten allebei van de wolken en de kleuren die we om ons heen zien. Elke dag hebben we op een vast tijdstip overleg met onze walkapitein, publiceren we een verhaaltje op de tracker van PredictWind en zet Hans om 12.00 uur onze positie op de papieren kaart. Een vast dagritme geeft goede houvast om de dagen op zee door te komen. We varen een oostelijke koers

Afscheid van de Azoren De Zeevalk is, mede op aanraden van vele andere zeilers, aangekomen op Graciosa, het meest noordelijke en minst toeristische eiland van de Azoren. We naderen een klein vissershaventje bij het plaatsje Sao Mateus Praia. De ingang is smal en er is weinig ruimte om te manoeuvreren. We zien een ligplaatsje tegen een andere zeilboot aan. Het is een jong stel uit Duitsland, dat net hun hele boot versierd heeft met gewassen was. Ze liggen hier al een week en hebben nog geen commentaar van de vissers gekregen. De zeilboten worden hier gedoogd. Lig je in de weg, dan sturen ze je vanzelf weg. De locals en de vissers vinden het ook wel grappig dat er, weggestopt in een hoekje van hun haven vlak bij de rotsen, een paar vreemde boten liggen. We kunnen nergens liggeld betalen (ook niet als we aandringen), dus we zijn geld aan het verdienen. Wel is het verstandig om je gelijk aan te melden bij de GNR voor de formaliteiten. De vissershaven is een heerlijke plek om te liggen. W