Zeevalk op reis

Aftellen We zijn aan het aftellen. De zee is rustig en kalm. Het lijkt net alsof ook de dagen dan langer duren. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de snelheid van de boot en het gevoel dat je daarbij krijgt. Thuis heb je dat ook; een drukke dag gaat zo voorbij. Soms voel ik me een beetje verloren in deze niet te bevatten, enorme bak water en draai ik keiharde muziek. De klanken dragen ver over de golven. Het is net alsof ik zo tegen de oceaan wil zeggen dat wij er ook zijn. Tijdens onze overtocht hebben we een paar keer contact gehad met de kapitein van een enorme tanker, die op een paar mijl afstand langs ons vaart. Hij vraagt meestal of alles oké is en waar we heen gaan. Leuke momentjes waar we blij van worden. Het zijn die kleine dingetjes waarvan we zo genieten. Hans van een lekker windje en ik van een paar dolfijntjes die voorbij zwemmen. Ze lijken haast te hebben, maar zijn toch nieuwsgierig genoeg om even langs te zwemmen. Het lijkt wel of emoties op zee vergroot worden. Han

  De oceaan maakt van mij een denker Wat gaat de tijd toch snel, maar toch ook  weer niet. We zijn de derde week ingegaan en raken hier op de oceaan het besef van tijd een beetje kwijt. Er is geen houvast, behalve die we zelf creëren, zoals een dagelijks ritme met een ontbijtje in de kuip, een warme hap in de middag en een borrelkuip voor de zonsondergang. Dat is fijn om te hebben. Net als een doel, een veilige haven achter de horizon. Zonder doel ben je doelloos. Hans is meestal eerder wakker en zit dan achter zijn laptop weerkaartjes te downloaden. Ik heb altijd een beetje moeite om de dag te beginnen. Maar als ik eenmaal over mijn slingerzeiltje heen ben geklauterd en op twee benen sta, begint ook voor mij de nieuwe dag. De fluitketel gaat op het fornuis. We zetten een flinke pot voor theewater, afwaswater en onze dagelijkse washand-douche. Redelijk okselfris eten we dan in de kuip lekker ons ontbijtje. De ene dag yoghurt of havermoutpap, de andere dag een broodje uit de wonderpan.

'Fingers crossed' De volle maan wordt steeds kleiner en laat zich steeds later in de avond zien. Ik zit buiten en kijk naar de heldere sterren. De mooie, imposante bloemkoolwolken die we overdag zien, zijn nu net zeemonsters: donker, groot en intimiderend. En de oceaan die overdag mooi blauw van kleur is, is nu pikzwart en raast langs de Zeevalk. Hierdoor zijn er wel zeevonken te zien. Onze koers is noord-noordoost. Zo zeilen we naar de 30 graden noorderbreedte. Het is geen fijne koers; we zeilen hoog aan de wind, tegen de golven in, en schuin over bakboord. Golven spoelen over de Zeevalk en we worden regelmatig met een harde klap op de golven gesmeten. Daarbij is het ook nog eens harder gaan waaien, waardoor het nog onstuimiger wordt. Wel maken we mijlen, zo'n 120 per dag. Ik merk dat dit geen ideale koers voor mij is. Ik ben beroerd, voel me ellendig en ben tot niks in staat. Wat is de oceaan toch meedogenloos, grenzeloos en overweldigend. Totaal ongevoelig voor een beroe