Zeevalk op reis

Tijdloos Na 12.000 zeemijlen (22.224 kilometer) langs Europa, Afrika, Zuid- en Midden-Amerika te hebben gevaren, komen we op zondag 24 oktober - een schitterende herfstdag - thuis in ons prachtige waddengebied. Het zonnetje schijnt volop en er staat een lekker zeilwindje vanuit het zuiden. N u we nog maar 5 uurtjes  tot Schiermonnikoog  te gaan hebben, bekruipt me een dubbel gevoel . Ik realiseer me dat terugkomen voor mij net zo ingrijpend voelt als vertrekken. Met de haven in zicht tuur ik r egelmatig door de verrekijker of ik mijn ouders al zie staan. Wat een verrassing om te ontdekken dat we door veel meer mensen opgewacht worden! Zodra we de jachthaven binnenvaren en de Zeevalk aan de steiger vastleggen, laten we  het vrije leven achter ons. Maar h et weerzien met familie en vrienden is hartelijk en heerlijk.  Aankomst Schiermonnikoog,  24 oktober 2021 Een van de mooiste jachthavens van onze zeilreis 'Loslaten' was het toverwoord tijdens ons zeilavontuur. Nog nooit eerder

We zijn er bijna...... Het is nog donker als we opstaan. Ik zie bij verschillende zeilboten al beweging. Het wordt een enorme uittocht van zeilbootjes. Iedereen gaat rechtsaf naar Harlingen. Alleen de Zeevalk slaat linksaf… op weg naar Ameland. Met de wind in de rug zeilen we langs de boeien. Het is een rustige ochtend op het wad. De Zeevalk kabbelt rustig door het water. Af en toe snijden we af en bij het wantij halen we voor de zekerheid het zwaard en roer omhoog. We hebben het nooit ondieper dan 1,10 meter onder de kiel gehad. We hebben nieuwe coördinaten voor de route over de Waardgronden. Die heeft Andy, een vriend van ons, van de website van de Wadzeilers gehaald. Sommige zeilers hebben van het actualiseren van geulen hun hobby gemaakt en plaatsen die informatie op de website. Hartstikke nuttig en handig. De geulen veranderen soms zo, dat de plotter aangeeft dat je op een ondiepe zandplaat aan het varen bent.  Het wad bij Ameland Met het zand van Terschelling nog achter onze ore

Terug op het wad Op zondag 17 oktober rond 01.00 ’s nachts uur passeren we Zeeland. Dus officieel terug, maar nog niet thuis! De appjes met felicitaties stromen binnen. Veel vrienden en zeilers houden ons via Marine Traffic goed in de gaten... We hebben een dubbel gevoel over onze landing in Nederland. Ons zeilavontuur zit er bijna op; het is nog ongeveer 110 mijl naar Schiermonnikoog. Voor ons is het pas echt feest als we de Zeevalk in de haven van Schiermonnikoog afmeren. We zien een lagedrukgebied aankomen, dat we op Terschelling over ons heen willen laten gaan. In de loop van maandagmiddag leggen we in de jachthaven van IJmuiden aan. We hebben het koud en het varen is niet comfortabel. Hoe anders is dit de volgende dag! Om 12.00 uur gooien we de trossen los voor een tocht van ruim 40 zeemijl naar Oudeschild op Texel. De informatie uit de Reeds-almanak klopt. Vlak onder de kust krijgen we buiten de pieren direct de stroom mee richting het Noorden. Het is een ontspannen tocht met wi

'Zeehelden' Lijnen die steeds in de knoop zitten... Je kunt me niet chagrijniger krijgen op de vroege ochtend. "Hoe doen die lijnen dat toch", vraag ik me af. Ik sta op het voordek en gooi de lijn aan bakboord los. Aan het eind zit, wonderbaarlijk genoeg, een knoop. Hoe komt díe daar nu weer in? Ik krijg de lijn vanaf de boot maar niet los. Ik stap eraf en loop met mijn schone laarzen over de ondergescheten steiger naar de kikker, waar ie aan vastzit. Het is gelukkig rustig weer en we drijven daarna makkelijk van de steiger af.  We varen Boulogne uit  We roepen de verkeerstoren op en vragen toestemming om uit te varen. Jaja, we leren snel! Het is geen enkel probleem. We varen de baai in, hijsen het grootzeil en zetten koers naar het noorden. Eindbestemming nog onbekend, maar we willen wel mijlen maken. Er komt namelijk een lagedrukgebied met veel wind aan en dat willen we voorblijven. Het wordt dus zeker één nacht doorzeilen. Een serieuze tocht, omdat we allemaal gro

Schijtmeeuwen De wekker gaat om 5.00 uur. "Nee, niet nu al", denk ik. Ik lig nog zo lekker. Buiten de dekens is het koud. Ik warm snel wat water op voor een kop hete thee en maak een kom stevige havermoutpap. Als het moet, kunnen we daar de hele dag op teren. De vier lagen dikke kleding houden de ochtendkou buiten. Een paar handschoenen zou nu ook niet verkeerd zijn. Om 6.00 uur steekt de Zeevalk haar neus buiten de pieren van Fécamp, koers Boulogne Sur Mer. Het wordt weer een lange tocht, maar dit keer een relaxte. We hebben de wind en golven in de rug. We bomen de genua uit en zeilen urenlang. De zon komt erbij en schijnt tot ie weer aan de horizon verdwijnt. Ik heb een slaapdag. Ik kan úren slapen op het borrelende geluid van het water, dat langs de Zeevalk stroomt. Dat geluid duidt erop, dat we een mooi gangetje van 5 knopen hebben en dat alles vredig en rustig verloopt. Helder, rustig weer   Het blijft druk en we moeten nog steeds op vissers letten, die geen zichtbaar

Vissers en likeur Dit wordt weer een monstertocht van 80 mijl naar Fécamp. Als het even kan, proberen we mijlen in de goede richting te maken. Er zou een mooi windje uit het noorden waaien, maar de wind blijkt toch iets meer uit het noordoosten te komen. Nog voor we de Grande Rade uitvaren, hijsen we het grootzeil met twee riffen erin. Een groepje dolfijnen begeleidt ons, terwijl we de zee op motorzeilen. Ik zie woeste witte kopjes op de golven. De golven zijn klein, maar volgen elkaar snel op. Het is enorm hectisch, maar de Zeevalk werkt zich erdoorheen. We moeten ver de zee op varen om de kardinaal bij Pointe Barfleur te halen. De windvaan houdt slecht koers en heeft moeite met de golven en wisselende windvlagen. Ik zie de bui al hangen en blijf aan de helmstok staan om niet zeeziek te worden. Wanneer ik iets afval, krijgen we de stroom schuin van achteren mee en maken we vorderingen. We rollen de genua erbij en halen één rif uit het grootzeil. Ter hoogte van Pointe Barfleur worde

Een overtocht met slaapstop We turen samen in een pikzwart gat. Het is 6.00 uur 's ochtends, wanneer we de isolatiesteiger bij Guernsey verlaten.  We hebben  redelijk geslapen na de  slopende zeiltocht van de vorige dag:  in 11 uur van Tréguier naar Guernsey.  Hans had iets verkeerds gegeten en ik was zeeziek. De zee had geen medelijden met ons. Ze was onstuimig, wind tegen stroom. De tips en trucs van andere zeilers om zeeziekte te vermijden , zoals een watje in je linkeroor, droge crackers eten, water drinken en buiten blijven zitten,  hadden niet gewerkt.  We waren vlak na hoog water uit Treguier vertrokken. Daardoor voeren we een paar uur in een klotsbak, waar de westenwindgolven tegen de ebstroom botsten. Gelukkig werd het geleidelijk rustiger en kregen we de vloedstroom mee richting Guernsey, waar we voor het donker afmeerden.  We varen de Grande Rade binnen. In Cherbourg is ook de marine gevestigd. Inmiddels staan we goed ingepakt in de kuip. Hans navigeert me langs de knipp

De cirkel is rond! Vanaf Graciosa komen we na negen dagen op de Atlantische Oceaan op 4 september in A Coruna aan. Hier kruist de Zeevalk haar koerslijn. We slaan ons logboek er op na en bladeren terug naar september 2019. Op een paar dagen na, liggen we weer in de stadshaven van A Coruna. Ons Atlantische zeilavontuur is nu officieel een rondje geworden en we kunnen de losse eindjes aan elkaar vastknopen. Een mooi moment, en herinneringen borrelen op. Hier begon het allemaal. Hier voelden we voor het eerst dat we tussen wereldzeilers lagen en wij nog oceaanbroekies waren. De Spaanse vlag wordt gehesen. We moeten de gevreesde Golf van Biskaje oversteken. Veel van onze zeilvrienden vertelden ons, dat ze hier twijfels kregen over hun zeilreis. Ze waren allemaal zeeziek en hadden de Golf van Biskaje iets onderschat. Ze noemen de Golf van Biskaje niet zonder reden 'het zeemanskerkhof'. Veel schepen worden hier verrast door een windverandering, een sterke stroming en een enorm d