Zeevalk op reis

Terugblik Hans kwam ooit in een Cornish Crabber   naar Schiermonnikoog zeilen, e en klein, maar stoer Engels bootje uit Cornwall. We kenden elkaar nog maar net een p aar dagen, toen hij me vroeg de boot met hem naar Makkum terug te zeilen. En zo is het allemaal begonnen. Na de Cornish Crabber , waarmee Hans 15 jaar lang gevaren heeft, kwam de Zeevalk, een aluminium midzwaardboot van 10,5 meter, een ontwerp van de bekende Nederlandse scheepsarchitect Dick Zaal. Het is het type Zeevink, waarvan er drie gebouwd zijn. We zijn vier jaar bezig geweest met het laten bouwen van deze boot. Inmiddels scharrelen we al vijf jaar over het wad, waarvoor ze speciaal gebouwd is. We kunnen het zwaard optrekken tot 80 centimeter, waardoor de onderkant helemaal vlak wordt. Maar ook een oceaan moet voor de Zeevalk geen probleem zijn. Met het zwaard uit, is de diepgang ineens 2,1 meter. Uit ervaring weten we dat het een zeewaardige boot is, die heel wat meer aankan dan wij. Steeds wanneer we met

Wonen in een haven Als je wat langer op één plek in een haven ligt, wordt je ligplaats een vast adres waar je pakketjes naartoe kunt laten sturen, dinghy’s bijvoorbeeld . De steiger waaraan je ligt, wordt een straat met een huisnummer. Ons huis heet 'De Zeevalk' op nummer I8. Onze buren liggen op nummer I6 en hebben een redelijke villa (wij hebben de kleinste van de hele straat). Zij steken binnenkort de Atlantische Oceaan over, maar wachten nog op een goed 'weerwindow'. De proviand is al ingeslagen en opgeborgen. Vanuit onze kuip (achtertuin) zien we het allemaal gebeuren.  Drie huizen verderop in de straat liggen kasten van huizen. Daar wonen gezinnen met kinderen, honden, zelfs een nanny. Voor de overtocht wordt een derde bemanningslid gezocht. Daar schijnt een soort databank voor te zijn. We worden uitgenodigd voor een feestje. Dat is dan wel leuk aan onze straat. Er hoeft niet heel veel te gebeuren, of je zit op een feestje bij mensen die je helemaal niet kent.

Vrijheid, blijheid, een heerlijk gevoel!  Nu ik op Lanzarote ben, voel ik weer hoe vrijheid voelt. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, en ik loop over de kade met blote armen en een korte broek. Dat kon in Marokko echt niet. 's Middags ga ik op het terras zitten zonder me bezwaard te voelen en bestel ik een heerlijk wijntje. Alcohol is in Marokko iets wat 'achter de schermen' gebeurt. Hoewel drank verboden is, wordt het in groten getale illegaal - in achterafhokjes met geblindeerde ramen -  verkocht. In de cafés in Marokko zitten alleen mannen, die de hele dag theedrinken en voetbal kijken. Het land heeft indruk op ons gemaakt en we zullen er vaak aan terugdenken.  We besluiten een kleine 'vakantie' te houden en huren voor een week een auto om het eiland te verkennen. Ook hebben we een aantal dingetjes te doen, zoals een grotere dinghy kopen, nieuwe accu’s laten plaatsen, flexibele zonnepanelen laten opsturen vanuit Nederland voor extra energie, en onze laatste

Het is weer zomer Op de dag van vertrek uit Rabat is ook Kris van de Puff, als laatste van ons vieren, besmet met de 'Marokkaanse bacterie'. Hij ligt ziek op bed en heeft besloten om te blijven. Wij hebben de knop omgezet en besluiten te gaan. Onderweg bekijken we of het Agadir of Lanzarote wordt. De Fransen - geen idee waarom - hebben een lijst gemaakt van de volgorde van vertrek. Rond 10.30 uur gooien de eerste boten de trossen los. Drie uur later gaan wij naar de douane en de politie om een stempeltje  te halen. Daarna komen de heren de boot checken ("Schoenen uit graag, we willen geen kakkerlakken!"). Deze keer gaat het er veel serieuzer aan toe. Er wordt daadwerkelijk onder het bed gekeken, kastjes worden opengetrokken, maar de biertjes en kleine flesjes whiskey worden niet gevonden. En  gelukkig geen vieze, harige snuffelhond aan boord gehad. Nog even zwaaien naar de andere Nederlandse boten en dan varen we onder begeleiding van een pilot de rivier af, richti

Cultuurshock We liggen met de boot in Sale, een stad in het noordwesten van Marokko, ten noorden van de hoofdstad Rabat. De twee steden worden gescheiden door de rivier Bouregreg, waarover wij naar binnen gevaren zijn. De omgeving van de haven is nogal westers; je hebt geen idee dat je in Marokko bent. Alleen als het gebed uit de torens galmt, besef je dat je in een andere cultuur bent aangekomen. Het gebied rond de haven is schoon en er staan strak gestuukte appartementencomplexen. Langs de kade zijn allerlei restaurantjes, waar we veel bediening, maar weinig klanten zien. Als we voor het eerst buiten de haven komen, krijgen we een flinke cultuurshock. Het begint al met het oversteken van drukke wegen. Ook al lopen we over een zebrapad, de auto’s stoppen niet. Uitkijken dus! We wandelen samen met onze Puff-vrienden en hond Sam naar het oude centrum van Sale. Dit stadsdeel is omringd door gigantische zandkleurige muren met kantelen. We gaan werkelijk terug in de tijd. De