Zeevalk op reis

Was het een droom? We vertrekken om 7.00 uur 's morgens met de ebstroom mee naar Iles de Glenan. We gaan vandaag een grote klap maken: we ronden de laatste kaap van Bretagne. De mooie Eckmühl-vuurtoren houdt ons in de gaten. De Ovni is voor ons niet meer bij te houden. Zij waren iets eerder vertrokken en zijn een stuk groter dan wij. En net als de meeste Franse zeilers duurt het niet lang, of ook zij hebben de gennaker gehesen. Als wij na een tijdje een nieuwe koers moeten varen en de wind van achteren krijgen, bomen wij onze genua over bakboord uit. Met het grootzeil over stuurboord blijkt dit trucje te werken; we lopen een beetje op de Ovni in.  Het is een fantastische zeildag met een blauwe hemel en een heerlijk zonnetje. Om het plaatje compleet te maken, komen er ook nog eens 30 dolfijntjes om onze boot heen zwemmen. We weten niet wat we zien; ze zijn overal! Ik kruip met mijn fotocamera naar voren, ga op mijn buik liggen en voorover hangen, en probeer leuke filmpjes te m

Een mythisch eiland We azen al een paar dagen op het eiland Ile de Sein, dat acht kilometer in open zee ligt. Het vaargebied, Raz de Sein, is uitdagend door de heftige stromingen, rotsen en snel veranderende weersomstandigheden. Vandaar al die belangrijke vuurtorens langs de Franse kust, die wij gezien hebben met Harm, de vuurtorenspotter. Het zou toch wat zijn, als we daar met onze eigen boot heen zouden kunnen varen, zeggen we steeds. Maar we moeten wachten tot de deining in zee afneemt. We willen niet zo’n ruig tochtje als dat we hebben meegemaakt naar Ouessant. Een Bretons gezegde luidt: ' Wie Moléne ziet, ziet verdriet. Wie Ouessant ziet, ziet zijn angst . Wie Sein ziet, ziet zijn einde, als deze met lagerwal bij stormweer in een witschuimende nachtmerrie verandert.' (vertaling Clemens Kok) De baai van Ile de Sein bij laagwater.   Klik hier voor meer foto's. We hebben geduld en zeeën van tijd, dus klooien we een paar dagen wat aan. Uiteindelijk lijkt het we

Het voelt alsof Sinterklaas komt! We kunnen een mooi plekje krijgen, helemaal vooraan in de stadshaven van Camaret. Mijn ouders hebben boven op de heuvel een appartementje met havenzicht gehuurd. Eind deze middag komen ze aan  met een auto vol proviand en de beruchte Hollandse gasfles.  Het voelt alsof Sinterklaas aankomt! Ze blijven vier nachten en gaan dan langzaam, gedeeltelijk via onze zeilroute, weer terug. Camaret ligt op de uiterste westpunt van het schiereiland Crozon. Het kleurige havenstadje ligt achter hoge krijtrotsen verstopt. Als we aan komen zeilen, zien we het eerst niet eens. We liggen er in alle winden goed beschut. Achter de drukke, gezellige stadskade bevinden zich verschillende ateliers; hier hebben kunstenaars zich verzameld. De straten zien er origineel uit. Het is authentiek en dat voel je. De scheepswrakken, die al heel lang liggen te verteren  vlak bij een kerkje bij de haven , zijn fotogeniek en een attractie geworden.  Scheepswrakken in de stadshaven

Snelle Jelles voor de vooruitgang We liggen weer in Roscoff. Ik had het al gemeld; wij zijn SLOW TRAVELLERS. Onze wc-pomp is kapot en wij hopen dat deze hier gerepareerd kan worden. Ik ga niet in op de details. Hans gaat gelijk in het havenkantoor vragen of er in de buurt bedrijven zijn, die ons zouden kunnen helpen. We krijgen twee adressen. Bij de eerste moeten we twee weken wachten en bij de tweede moet mevrouw haar man even bellen; ze zou ons terugbellen. We wachten in spanning af en hopen toch niet dat we nog SLOWER zullen gaan. Gelukkig heeft ze iemand kunnen regelen. De volgende dag komt iemand ons van deze handicap verlossen. Na vier nachten in Roscoff te hebben gelegen, piepen we er tussenuit. De wind, die steeds uit de verkeerde richting kwam, namelijk west, gaat draaien naar zuid. Vele boten zien dit als een kans om weer verder te kunnen. Maar iedereen ziet ook harde wind aankomen de volgende dag. Dus je moet ergens veilig kunnen schuilen. Wij willen naar een rivier 30 mij

Pssst, je mag het niet doorvertellen! We komen te vroeg aan om in de havenkom te liggen. We ankeren er net buiten, in een supergrote baai, die omringd is met prachtige witte stranden. Het water is superhelder en mooi blauw van kleur en nodigt mij uit om een duikje te nemen. Brrr, koud, dat wel, maar het is zeer verkwikkend. Om ons heen zien we mensen langs de vloedlijn lopen en er wordt volop geprofiteerd van de zeer hoge golven, die het strand op rollen. De lokale jeugd is vrij van school en brengt zijn tijd op een surfboard door. Als wij de eerste kleine vissersbootjes door de ingang zien varen, gaan wij ook. De kade zou voor ons het beste plekje in dit zeer kleine haventje zijn. Hadden we even gevraagd aan een lokale visser. De hoge golven en brekers zijn met hoogwater weg; we maken een slinger naar binnen en komen in een beschutte kom. De kleine bootjes liggen aan een mooring en wij gaan met lange lijnen aan een stenen kade liggen. Zie je dikke autobanden tegen de kademuur hangen?