Zeevalk op reis

Wie is Lorenzo?

Hans begint haast te krijgen en wil een grote klap maken. We moeten even zien hoe het loopt, maar we willen misschien vanaf Povoa de Varzim wel twee nachten doorvaren om naar Oeiras te varen. Een tocht van 185 zeemijl. We verlaten de haven om 10.30 uur en hijsen de zeilen, die we pas in Oeiras weer zullen laten zakken. Het is een prima tocht, die ons veel zelfvertrouwen geeft in het maken van grote tochten. We zijn nautisch goed bezig en lopen vanaf 20.00 uur wacht. Dit betekent drie uurtjes slapen en daarna met een duf hoofd drie uur buiten in de kuip staan. Ik doe dat met muziek op mijn koptelefoon. Koken gaat ook goed: ontbijt, lunch en avondeten. Ik kom er wel achter dat alles wat moeizamer gaat. Helemaal als er deining staat. Alles schuift heen en weer en, voor je het weet, ligt de boel op de grond. Dus antislipmatjes zijn uitermate handig. Binnen slapen is misschien nog wel het moeilijkste. Je ligt niet echt lekker relaxt door het bewegen van de boot en de geluid…

We love PORT(O)

We gaan naar Póvoa de Varzim, een kustplaatsje ten noorden van Porto. Onze eerste Portugese haven! Vanaf Biaona is dit een tocht van 52 mijl. We varen het eerste stuk op de motor met een enorme swell en weinig wind. Gelukkig komt de windvoorspelling wel uit, want tegen 14.00 uur komt er toch nog een lekker windje vanuit het noorden opzetten en hebben we tot Póvoa kunnen zeilen. Een Franse zeiler raadde deze haven aan en vertelde ons dat dit een zeer vriendelijke, goedkope haven is met een goede metroverbinding met Porto. En inderdaad, als wij de haven invaren, staat de havenmeester al op ons te wachten. Hij helpt ons met aanleggen en we melden gelijk, dat de Puff er ook aankomt. Wat opvalt, is dat de Portugese havenmeester goed Engels spreekt. Dit zou wel eens in heel Portugal zo kunnen zijn (behalve dan de arts in de kliniek). Heel anders dan in Spanje. 


We hebben niet veel gezien van Póvoa de Varzim, maar wát we onderweg naar de tram zien, is niet heel bijzonder. Aan…

Piepkleine weergaatjes

Als we de volgende ochtend ons anker ophalen, nemen we een paar kilo zeesla mee omhoog. Zoveel dat het anker niet meer lekker in het ankerbeslag valt. Met veel gedoe lukt het uiteindelijk wel. Weer een lesje geleerd. Bij helder water ankeren in het zand, dat scheelt enorm veel gedoe. Vandaag valt onze kleine groep van drie boten uiteen. Wij gaan naar Islas Cies, de Puff blijft nog een nachtje liggen en de Zeezot gaat naar Bayona. De aangekondigde wind uit het zuiden, wat eigenlijk niet normaal is in deze tijd, verdeelt ons. De Zeezot kiest ervoor om in twee dagen naar Porto te zeilen/motoren met weinig wind en mist. Daar zitten ze de zuidenwind uit. Na lang wikken en wegen hebben wij ervoor gekozen met deze wind in ria de Vigo te blijven en te wachten op de noordenwind, die pas over een week voorspeld is. Ook de Puff kiest hiervoor. Maar gaan eerst ergens ankeren.


Wij gaan met een vaarvergunning naar Islas Cies, een beschermd natuurgebied. Er liggen nog tien boten…

Dansblaar

Voor vertrek zeggen Joop en Hans tegen elkaar, dat ze wel behoefte hebben aan een heerlijk zeildagje. En na een uurtje motoren, komt die gelukkig. De Puff is ook onderweg, zien we op de plotter. Er staat een flinke wind, en zeer wisselend. Steeds passen we de zeilen aan: eerst één rif, dan twee riffen, dan weer voltuig, dan de motor weer aan, de genua inrollen, en weer uit. En zo houden de elementen ons bezig. Na negen uur zeilen komen we aan in Caraminal, een dorpje aan de ria. We gooien ons anker in de baai uit en zijn nog net op tijd voor een cocktail Sundowner aan boord bij de Zeezot. Voldaan van een lange, maar heerlijke zeildag, vallen we allebei in coma. We zijn in één van de mooiste, grootste ria’s van Noord-Spanje en het mooie weer begint. Wat een timing!


Caraminal is een dorp op een schiereiland. Het heeft een mooie, halfronde zandbaai. We liggen redelijk beschut achter de havenpier, waar ook de tonijn-koelboten liggen afgemeerd. Het vissersdorp is van alle gemakke…

Havenplak

Na acht dagen La Coruña gaan we eindelijk weer de oceaan op. Als je zo lang ergens ligt, dan ontstaat er een soort faalangst. Je denkt dan dat je niet meer kunt zeilen. 'Havenplak' heet dat, nautisch gezegd. Het zijn Joop en Albertien van de Zeezot, die de doorslag geven om te vertrekken. Hoewel het nog steeds stevig waait, is de windrichting gunstig. De Puff gaat ook mee. Zoals aangekondigd, gooit Joop om precies 07.00 uur de trossen los. Wij hebben iets meer tijd nodig, maar zetten dan de achtervolging in. Na ons komt de Puff.

Via de marifoon houden we onderling contact op kanaal 75. Dit is het babbelkanaal, voor ons een nieuw fenomeen. We hebben het over de wind en de snelheid, hoe de zeilen staan en de plek waar we naartoe gaan. Onze bestemming is Muxia, een zeiltocht van 52 mijl met een ruime wind van 20 knopen en windstoten van 30 knopen. Met deze windvoorspelling zeilen we met een dubbelrif de ria uit, maar dit blijkt overbodig te zijn. Het land moet eerst opwa…

Met de zeebenen van de vloer

Puerto de Cariño is een steenkool- en vissershaven en ligt aan de monding van de Ria Santa Marta de Ortigueira, vlak achter een enorme kaap, Cabo Ortegal. Voor ons is het een makkelijke tussenstop om de volgende ochtend vanuit daar naar La Coruña te zeilen. We gooien het anker eindelijk weer eens in de baai uit, tussen de motorbootjes. De volgende ochtend maken we ons klaar voor een tocht van 40 mijl naar La Coruña. Eerst staat er nog wel een lekker windje, maar net als we de kaap willen ronden, valt de wind weg. We rollen de genua in, zetten de motor aan en balen allebei. Nu zijn de golven weer de baas. Gelukkig komt er af en toe een groepje dolfijntjes langs, die ons weer even blij maken. Om de tijd door te komen, luisteren we naar een podcast van Bommel en de Bovenbazen.

Later op de dag trekt de wind aan en kunnen we weer goed zeilen en voortgang maken. Na acht uur zeilen komen we in de stadshaven van La Coruña aan. Dit is de eerste grote haven die je ku…

Een parel gevonden

We varen de Ria de Santa Marta de Ortiguera op. Langzaam verdwijnen de hectische golven en kunnen we weer normaal, zonder om te vallen, achter de helmstok staan. De vaartocht heeft iets langer geduurd dan verwacht. De ebstroom loopt inmiddels, maar we kunnen de drempel van de ria nog over. In korte tijd gaan we van 60 meter naar vier meter diepte. Dit moet je alleen doen bij heel rustig weer. Zie je de oceaan breken, dan moet je omkeren en een haven uitzoeken aan de weerszijden van de ruime ingang van de ria. 

Een prachtige tocht voert ons vier mijl landinwaarts naar het plaatsje Santa Marta. De heuvels ogen vers groen en en zijn bedekt met naaldbomen, die we ook ruiken. Hier en daar een huisje. Het is net of we in Schotland zijn, zó anders dan langs de kust. Het water is helder groen en we zien de zandbanken al voorzichtig verschijnen. We moeten een hele bocht maken en zien dan de haven liggen. De rode en groenen tonnen die er zouden moeten liggen, zijn weg. We varen…

Na regen komt zonneschijn

We moeten even omschakelen én zoeken waar ze liggen, maar we zeilen nu al vier dagen in onze regenpakken. We zijn in de provincie Galicië, bekend om zijn regen en groene bergen. Galicië heeft een grillige kustlijn met vele diepe inhammen, de bekende ria’s. Je kunt ze niet helemaal vergelijken met de Noorse fjorden, omdat ze een veel bredere ingang hebben. Die ingangen zijn ontstaan door het geweld van de zware branding van de oceaan tegen de kust. De zeer groene heuvels, vaak in grijze wolken gehuld, lopen glooiend omhoog en zijn bedekt met naaldbomen, die de oceaan in lijken te willen lopen.

Na elke ria is er een kaap die we moeten ronden. Kapen moet je nooit onderschatten. Zelfs bij rustig weer kan het daar spoken door de deining, die weer terugkaatst over de ongelijke bodem van de oceaan. Hierdoor ontstaat een heksenketel van golven, niet prettig! We zeilen al een tijdje met een bulletalie, een lange lijn die de giek op haar plek houdt en voorkomt dat er do…

Ontmoetingen

We zeilen in Noord-Spanje, in de provincie Asturias. Onze eerste aanloop is San Vincente de la Barquera waar ook het hoge Picos-gebergte begint, dat 30 kilometer landinwaarts ligt. Bij helder weer zien we de bergen goed liggen, vaak gehuld in een grijze wolk. In een café midden in het centrum ontmoeten we een leuke jongedame uit Wladiwostok. Ze vertelt dat ze, na een aantal jaren in Moskou, in Europa wil gaan wonen, maar nu eerst, helemaal in haar uppie, naar Santiago wil lopen. Als we gegevens uitwisselen en ik op mijn Instagram kijk, zie ik dat ze ons al volgt. Het is leuk om op haar Instagram te lezen, dat ze een gouden medaille met bodybuilding gewonnen heeft. En dat ze 216.000 volgers heeft. 

In Ribadesella ontmoeten we op het terras waar we zitten een jongedame uit Nederland: Fleur. Fleur vertelt ons in het kort haar verhaal. Zij heeft met haar Spaanse vriend vijf jaar lang rondgezworven zonder een cent op zak. Door allerlei diensten te ruilen, kwamen ze rond. Nu wone…

Picos de Europa

Met de wind pal in de rug zeilen we naar San Vicente de la Barquera, een tocht van 30 mijl. We komen in de schemer aan, omdat we niet voor de laatste ebstroom naar binnen willen varen. De haveningang is duidelijk aangegeven met seinlichten. Als we voor anker gaan, is het inmiddels donker. Om ons heen liggen allemaal kleine motorbootjes en het is moeilijk om ruimte voor onze grotere boot te vinden. Uiteindelijk varen we de ondiepte op en gooien we het anker uit. In het midden van de rivier is een mooie grote, harde zandplaat. Hier zou je goed kunnen droogvallen en met schone voeten naar de kant kunnen lopen. Een topplekje!


We willen naar de Picos de Europa en daarom gaan we de volgende ochtend aan een mooring bij de brug liggen. Hier kunnen we de Zeevalk veilig alleen achterlaten. De havenmeester houdt een oogje in het zeil. Het is hoogseizoen en na meer dan een half uur bellen, hebben we een stapelbed gevonden in een hostel in het plaatsje Espinama. Dit ligt vlak bij d…