Le Croisic

Het wad op!

We willen met hoogwater uit de kreek van Sauzon varen en dat betekent vroeg opstaan. Helemaal niet erg, want het is ’s morgens altijd erg mooi. Als we beide ankers binnen hebben gehaald, tuffen we langzaam langs de bootjes en langs de havenmeester. Sinds dit jaar moet je betalen voor je anker. Iedereen die voor anker ligt, is onaangenaam verrast door deze nieuwe regel. Wij hebben steeds het geluk gehad dat we hele middagen weg waren. Alleen de laatste dag voor vertrek hebben wij ze 2x bij onze boot zien kijken. Ook nu zitten we niet op de boot, maar op een terrasje. Waar anders!


Er is wind, zoals voorspeld. Hans heeft me voorbereid op een heftig tochtje. We willen een rif in het grootzeil zetten, maar dat blijkt niet nodig te zijn. Binnen twee uur zijn we op onze tussenstop Ile Houat. We gaan voor anker in een circelvormige baai aan de zuidwestkant van het eiland. Hier wachten we op hoogwater om met de stroom mee naar Le Croisic te gaan. Door de oostenwind zijn eilandjes als Ile Houat en Hoëdic niet goed beschut om voor langere tijd te blijven. Jammer, maar het schiet wel lekker op.


Het stadje Le Croisic. Klik hier voor meer foto's.

Als we na het zwemmen gedoucht hebben en lekker opgefrist zijn, gaan we verder. Helaas is de wind weg en moeten we motorzeilen. Gelukkig niet de hele tocht. Later in de middag trekt de wind aan, wordt het toch nog genieten en kunnen we zeilen tot aan Le Croisic. We gaan in een chambre liggen, midden in de stad. Ik kon me er eerst niets bij voorstellen, maar chambres zijn droogvallende insteekhavens met elk hun eigen steigers. 


Het stadje ziet er authentiek uit door de hoge, sobere pakhuizen met gietijzeren hekwerken en de gemetselde, stenen huizen. Het zijn gebouwen uit de tijd van reders, kooplieden, loodsen en schippers. Zij zorgden voor welvaart in de stad. De kerk (zonder klokkenspel) is net zo robuust gebouwd als de huizen eromheen. Binnen worden we overweldigd door gigantisch mooie glas-in-loodramen. De visserij en de wier-en zoutplantages zijn nog steeds actief en natuurlijk het toerisme. De restaurantjes en caféetjes zorgen voor een aangename levendigheid. 

Met laagwater fruits de mer zoeken. Klik hier voor meer foto's.

Buiten de haven is een enorm waddengebied met droogvallende, hoge zandplaten. Ik had graag op het wad op een zandplaat gelegen, maar de wind laat het niet toe. Het is moeilijk voor te stellen, dat de grote voedzame oceaan hier de boel 2x per dag onder water zet en zich daarna weer terugtrekt. Op het wad liggen zout- en wierplantages. Met laagwater gaat iedereen aan het werk. De gewone Fransman gaat fruits de mer zoeken. Met tientallen tegelijk. De mensen hier leven echt van de zee. Is het niet zoekend met een emmertje en een harkje, dan wel met een hengel op de pier of met een bootje.

Door de harde oostenwind en een weerswaarschuwing blijven we hier een paar nachten liggen. Dit komt perfect uit, want we hebben nog een aantal klusjes op het gele briefje staan, zoals de ketting markeren, de ankerbak schoonmaken, de lijn van het tweede anker opmeten, de boot schoonmaken, kleren wassen, winterkleding opbergen en een nieuwe dinghy kopen. We willen haar graag houden, maar nadat ze is overreden, is ze niet meer de oude geweest. Elke keer dat we naar de kant gaan, nemen we de pomp mee, omdat ze heel langzaam leegloopt. Het is altijd weer spannend of we wel droog aankomen. 

We liggen in een chambre midden in de stad

Vandaag is er markt, een grote markt met van alles en nog wat. Het is er gezellig druk. We laten er de zool van Hans' Jezus-Nikes lijmen. Een echte wonderlijm, die we dan ook maar meteen gekocht hebben, net als een handig snijmachientje: een heel behendig ding, dat door middel van een touwtje alles klein snijdt. Dat miste ik nog echt in de keuken! Of heb ik me laten ompraten door de marktverkoper?


Ondertussen zijn we al lekker ingeburgerd in Le Croisic. In onze vaste kroeg, waar iedere dag dezelfde mensen komen, wij dus ook, herkennen ze ons. We hebben leuke gesprekken met verschillende inwoners. Zo zijn we erachter gekomen, dat we helaas niet meer in Bretagne zijn, maar in Loire Atlantique. De inwoners zien zichzelf het liefst als Bretonnen door het leven gaan. We zakken steeds verder af naar het zuiden en merken dit aan het weer, de temperatuur van het zeewater en de kustlijn. Voor we het weten, hijsen we de Spaanse gastenvlag. 

Na vier fijne nachten in dit levendige, vriendelijke plaatsje gaan we verder. Met een nieuwe dinghy aan boord. Op naar het zuiden.

Ankerketting markeren

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical