Ile de Groix

Een eiland vol geheimen

We maken een tussenstop in Doëlan, niet meer dan een gleuf in de rotsen met een paar terrasjes voor wandelaars en wat verdwaalde zeilboten. Veel Fransen vinden dit een geweldig plekje; ikzelf vind het iets minder. Misschien komt dat, omdat het weer wat slecht is en alle terrasjes helaas gesloten zijn. 's Morgens heb ik het wel druk met vissers uitzwaaien, die de zee weer opgaan.

Wij gaan ook de zee weer op, naar het eiland Ile de Groix. We kunnen recht oversteken, tien mijl de Atlantische Oceaan op. We hebben een fantastische zeilochtend met een warme wind uit het oosten. De wind zal later die ochtend gaan aantrekken. We besluiten niet naar Port Tudy te gaan, maar naar Port Nicolas aan de zuidwestkant van het eiland. Port Nicolas is een smalle inham tussen de rotsen, goed beschut tegen noordoostenwind. Er liggen nog een paar andere zeilbootjes in deze fraaie baai.

Port Nicolas. Klik hier voor meer foto's.

Het is inmiddels al aardig warm aan het worden. Misschien kunnen we nu eindelijk de geitenwollen Schier-soxs en ons thermo-ondergoed opruimen. We zijn allebei zee-boerenbruin: bruine kop, nek en handen. Nu nog even bijkleuren. Twijfelend haal ik wat zomerkleding onder het bed vandaan. Heerlijk! Die kersverse kleding ruikt nog naar thuis.

We liggen in een prachtige omgeving met nog een paar andere zeilbootjes. Het water is glashelder en mooi groen van kleur. De steile, granieten rotsen geven beschutting. We zien veel wandelaars boven even stoppen om dit mooie uitzicht op de baai te bewonderen. Als we bijna gekookt zijn in de kuip, pakken we de dinghy en varen we naar de kant. We lopen helemaal naar boven om daar de frisse wind te voelen en te genieten van ons bootje, ver weg beneden. 

Frisse wind met uitzicht op de boot

We zijn niet helemaal zeker van de beschutting, omdat de wind vannacht sterk gaat toenemen, maar we nemen de gok. Er blijven gelukkig nog een paar andere boten liggen. Dat is soms best fijn. Prima nacht, wel warm. 

Vandaag wordt het nog iets warmer. Er trekt een hittegolf over Frankrijk, horen wij van het thuisfront. De wind is variabel geworden en zal misschien voor wat meer deining in de baai zorgen. Alle boten vertrekken en uiteindelijk liggen we helemaal alleen op deze secret place. Je moet wel geluk hebben met de wind.

We hebben nu wel vertrouwen in het anker en hoe de boot ligt. We laten haar achter en gaan langs de hoge kliffen wandelen. Het valt niet mee om zo snel aan deze nieuwe temperaturen te wennen. We zweten ons een hoedje. Na twee uur wandelen, ploffen we neer op het eerste terrasje dat we zien. Er zitten meer mensen in de schaduw af te koelen. Een man op het terras herkent ons. "Zijn jullie van de Zeevalk?", vraagt hij. Ze hebben ons naar binnen zien varen en zijn erg onder de indruk. Je kunt in 25 kilometer het eiland rondlopen, maar niet in deze temperaturen. Wij hebben nu de ruige zuidkant van het eiland deels gelopen, morgen gaan we naar Locmaria. Hier wordt het eiland vlakker en zijn er zandstranden. 

Kustpad

We zijn ook nieuwsgierig naar de haven, Port Tudy. Hier komt de veerdienst aan vanaf Lorient. We nemen weer plaats in de schaduw met zicht op de kleine haven Tudy. Het is een gezellig gebeuren. We zien mensen met koffers rennen, net op tijd voor de boot terug, en zeilbootjes, die lopen te klooien met het aanleggen aan een mooring. Het is moeilijk voor te stellen dat dit de eerste tonijnhaven was van Frankrijk voor de Tweede Wereldoorlog met vijf conservenfabrieken. De zeilvloot bestond uit 300 tweemasters, die in de golf van Biskaje op tonijn visten. Nu leeft het eiland van toerisme. Deze geschiedenis is te bewonderen in het museum aan de haven, gevestigd in één van de conservenfabrieken. Als de temperatuur een beetje gezakt is en het al ver in de middag is, lopen we terug naar de boot. Daar ligt ze: helemaal alleen. Ik heb het zo warm gekregen, dat ik naar de boot terugzwem. Hans doet de dinghy.

Port Tudy

De volgende ochtend is de wind gedraaid en blijken we erg dicht tegen de rotsen aan te liggen, midden in de baai. We kleden ons aan en halen het anker omhoog. Dit is een snelle start van de ochtend. Als we de baai uitvaren, zie ik achter ons een dikke mist opkomen. Langzaam verdwijnt de kust en varen we midden in de mist. Hans doet de radar aan en geeft de koers in graden door die ik moet sturen. Het is gelukkig maar een klein stukje naar Locmaria. Als we aankomen, trekt de mist op. We ankeren in een poeltje buiten de haven. Het weer is niet bij te houden. De hele ochtend is het een spel van zon en mist. Uiteindelijk wint de zon en wordt het lekker zonnig.

Onderweg dikke mistvlagen

Het dorpje Locmaria is klein en gezellig met leuke steegjes en authentieke huisjes. De bermen langs de weg worden gekleurd door hortensia’s, stokrozen en agupantussen. We gaan langs de noordkant van het eiland lopen. De hoge, granieten rotsen verdwijnen en het eiland wordt vlakker, afgewisseld met mooie strandjes. Na onze wandeling ploffen we voldaan op een terras aan de haven.

Dit is een eiland vol geheimen, dus die verklap ik niet. 

Het mooie dorpje Locmaria. Klik hier voor meer foto's.