Eiland of Hallig?
Gröde - Langeness
Twee nachten hebben we aan het beroemde steigertje van Gröde gelegen. Dit is zo'n plek waar veel zeilers weet van hebben, maar waarschijnlijk nog nooit gelegen hebben. Eigenlijk is het net zoiets als Noordpolderzijl, de enige buitendijkse haven in Nederland. Ook dat is zo’n beruchte plek. Velen weten dat het er is, maar hebben het nog nooit bezocht. Nu moeten de omstandigheden ook wel goed zijn: wind, waterstand en het weer moeten allemaal kloppen.
Onze zeilreis gaat verder naar Langeness. Langeness ligt ten westen van Gröde en is de grootste 'Hallig'. Of moet ik eiland zeggen? Officieel is dit een eiland, omdat er een treinrails met lorry's over het wad loopt die in verbinding staat met het vasteland. De mensen zelf zullen zeggen dat een Hallig is, omdat het geen dijken heeft, wat typerend is voor een Hallig. Een Hallig wordt alleen door zomerdijken beschermd, terwijl onze eigen waddeneilanden door dijken op deltahoogte beschermd worden.
Langeness heeft twintig 'Warften' en er wonen ongeveer honderd mensen. Er zijn een school en een kerk. De Warften hebben allemaal hun eigen oprit met naambordje en een eigen strandje met douche. Er is hier veel meer landbouw dan op Gröde. De koeien en kalfjes genieten van bloemrijk grasland en de slenken meanderen prachtig door het landschap.
Wij liggen met de Zeevalk aan de 'Oststeiger', ook weer zo'n prachtige plek om te liggen. We hebben hier iets meer luxe. Ik kijk om me heen en zie een buitendouche, een kraan om zoet water te tappen en een picknicktafel met prullenbak. “Luxe hoor!”, zeg ik tegen Hans. Zodra we zeker weten dat de Zeevalk netjes met het zakkende water zakt en de lijnen niet te strak komen te staan, gaan we het eiland verkennen. We pakken de fietsjes en stoppen hier en daar om rond te lopen op dit prachtige eiland. Ondertussen snacken we wat lekkers: visfrikadellen, op aanraden van oma Gröde op Ketelswarf. En op Warft Honkenswarf kopen we de beroemde echte roomboter.
's Avonds gaat de wind liggen en wordt de zee bladstil. De avondzon geeft prachtige pastelkleuren op het water en in de lucht. Stilte voor de storm misschien? Er komt ander weer aan met een hele harde wind. De plek waar we nu liggen, biedt geen beschutting. Daarom besluiten we na twee nachten naar Hallig Hooge te varen voor wat meer beschutting. Hooge is een echte Hallig ten zuiden van Langeness. We vertrekken in de ochtend en tot onze verbazing kunnen we heerlijk op de genua zeilen. De wind die uiteindelijk naar het zuidwesten zal draaien, heeft een uurtje vertraging. Daardoor zeilen we met een zuidoostenwind op de genua naar Hooge, een prachtige tocht! Hans is aangenaam verrast en blij dat de motor niet aan hoeft.
Net als negen jaar geleden, komen we - op de dag af - opnieuw aan op Hooge en steken we onze neus door de smalle sluisingang. We varen door en krijgen zicht op de lege haven. Het houten clubhuis op palen - typerend voor deze haven - valt ons gelijk op. We willen aan de lange houten steiger, onder het clubhuis, gaan liggen, maar komen vast te zitten. Als we alles omhoog trekken, roer en zwaard, lukt het ons los te komen. Ik gooi een landvast om een meerpaal heen en zet die gelijk om een klamp van de Zeevalk vast. De harde westenwind duwt ons van de steiger af en het duurt even voordat we alle lijnen goed hebben en goed liggen. Als het water zakt, zien we een enorme modderbult in het midden van de haven liggen. “Logisch dat we vastzaten”, zeg ik tegen Hans.
We lopen van de steiger af. Bovenop een meerpaal zie ik een scholekster broeden. "Niet zo handig, hè!”, zeg ik tegen het beestje. Ze vliegt boos op en met veel kabaal gaat ze verderop zitten en wachten totdat we voorbij zijn. Er ligt één ei in haar nest. Normaal leggen scholeksters drie of vier eieren. De andere keren dat we voorbij lopen, volgen haar kleine, felle, rode ogen en puntige snavel ons nauwkeurig. We kijken haar niet aan en lopen onderdanig langs. Ons trucje werkt; ze vindt het goed en blijft zitten. Zevenentwintig dagen moeten ze samen broeden. Wij maken het geboortefeestje niet mee. Hopelijk lukt het om het jong groot te brengen.
Op Hooge wonen minder dan zeventig mensen hebben we ons laten vertellen, maar er zijn wel driehonderd slaapplekken voor toeristen. Het is dus allemaal wat commerciëler: de oude boerderijen zijn omgebouwd tot 'Teestubes' of verhuurappartementen. Twee keer per dag arriveren er veerdiensten met dagjesmensen. De paardentrams die klaar staan, vervoeren de gasten langs alle hoogtepunten van Hooge.
Wij wandelen tussen de buien door het eiland rond en genieten wederom weer van de natuur en van de vogels. Ook de haven is echt super. De extra huiskamer die wij hebben, het clubhuis, is heel aangenaam. Er zit een klein keukentje in, er is een goede wifi-verbinding en het uitzicht over zee is fenomenaal. Boven de lange tafel waar we aan zitten, hangen allemaal vlaggetjes met de namen van de boten, die hier te gast zijn geweest. En in het midden van tafel hangt een flessenopener voor het grijpen. De lijn wordt met een steen en een katrol op zijn plaats gehouden. In de hoek van de ruimte staat een bureautje. Hier moeten we onszelf registreren. Het havengeld stoppen we in een houten brievenbus aan de muur. Wat is het toch een fijn idee, dat deze zelfbediening nog kan en werkt.
Elke dag maken we dankbaar gebruik van deze ruimte, ook omdat het weer slecht is. Harde wind en regenbuien trekken over ons heen. Op de windmeter in het clubhuis zien we in rode getallen 41 knopen staan. “Tjonge, dat is windkracht negen!” zeg ik verbaasd. Blij dat we binnen liggen! Dan wordt er op de deur geklopt. Hans doet open en staat oog in oog met een man van het Landsbetrieb für Kustenschutz. “Varen jullie nog uit?”, vraagt hij Hans. “Geen haar op mijn hoofd!’, antwoordt Hans. “Oké", zegt de meneer, "dan doen we de sluisdeuren dicht vanwege de aangekondigde hoogwaterstand." En zo blijven de sluisdeuren twee dagen dicht. In- en uitvaren is niet meer mogelijk. We passen onze plannen weer aan en laten het slechte weer op Hooge over ons heenkomen.
Twee nachten hebben we aan het beroemde steigertje van Gröde gelegen. Dit is zo'n plek waar veel zeilers weet van hebben, maar waarschijnlijk nog nooit gelegen hebben. Eigenlijk is het net zoiets als Noordpolderzijl, de enige buitendijkse haven in Nederland. Ook dat is zo’n beruchte plek. Velen weten dat het er is, maar hebben het nog nooit bezocht. Nu moeten de omstandigheden ook wel goed zijn: wind, waterstand en het weer moeten allemaal kloppen.
Het steigertje van Gröde
Onze zeilreis gaat verder naar Langeness. Langeness ligt ten westen van Gröde en is de grootste 'Hallig'. Of moet ik eiland zeggen? Officieel is dit een eiland, omdat er een treinrails met lorry's over het wad loopt die in verbinding staat met het vasteland. De mensen zelf zullen zeggen dat een Hallig is, omdat het geen dijken heeft, wat typerend is voor een Hallig. Een Hallig wordt alleen door zomerdijken beschermd, terwijl onze eigen waddeneilanden door dijken op deltahoogte beschermd worden.
Langeness heeft twintig 'Warften' en er wonen ongeveer honderd mensen. Er zijn een school en een kerk. De Warften hebben allemaal hun eigen oprit met naambordje en een eigen strandje met douche. Er is hier veel meer landbouw dan op Gröde. De koeien en kalfjes genieten van bloemrijk grasland en de slenken meanderen prachtig door het landschap.
Wij liggen met de Zeevalk aan de 'Oststeiger', ook weer zo'n prachtige plek om te liggen. We hebben hier iets meer luxe. Ik kijk om me heen en zie een buitendouche, een kraan om zoet water te tappen en een picknicktafel met prullenbak. “Luxe hoor!”, zeg ik tegen Hans. Zodra we zeker weten dat de Zeevalk netjes met het zakkende water zakt en de lijnen niet te strak komen te staan, gaan we het eiland verkennen. We pakken de fietsjes en stoppen hier en daar om rond te lopen op dit prachtige eiland. Ondertussen snacken we wat lekkers: visfrikadellen, op aanraden van oma Gröde op Ketelswarf. En op Warft Honkenswarf kopen we de beroemde echte roomboter.
Visfrikadellen proeven
's Avonds gaat de wind liggen en wordt de zee bladstil. De avondzon geeft prachtige pastelkleuren op het water en in de lucht. Stilte voor de storm misschien? Er komt ander weer aan met een hele harde wind. De plek waar we nu liggen, biedt geen beschutting. Daarom besluiten we na twee nachten naar Hallig Hooge te varen voor wat meer beschutting. Hooge is een echte Hallig ten zuiden van Langeness. We vertrekken in de ochtend en tot onze verbazing kunnen we heerlijk op de genua zeilen. De wind die uiteindelijk naar het zuidwesten zal draaien, heeft een uurtje vertraging. Daardoor zeilen we met een zuidoostenwind op de genua naar Hooge, een prachtige tocht! Hans is aangenaam verrast en blij dat de motor niet aan hoeft.
Net als negen jaar geleden, komen we - op de dag af - opnieuw aan op Hooge en steken we onze neus door de smalle sluisingang. We varen door en krijgen zicht op de lege haven. Het houten clubhuis op palen - typerend voor deze haven - valt ons gelijk op. We willen aan de lange houten steiger, onder het clubhuis, gaan liggen, maar komen vast te zitten. Als we alles omhoog trekken, roer en zwaard, lukt het ons los te komen. Ik gooi een landvast om een meerpaal heen en zet die gelijk om een klamp van de Zeevalk vast. De harde westenwind duwt ons van de steiger af en het duurt even voordat we alle lijnen goed hebben en goed liggen. Als het water zakt, zien we een enorme modderbult in het midden van de haven liggen. “Logisch dat we vastzaten”, zeg ik tegen Hans.
We lopen van de steiger af. Bovenop een meerpaal zie ik een scholekster broeden. "Niet zo handig, hè!”, zeg ik tegen het beestje. Ze vliegt boos op en met veel kabaal gaat ze verderop zitten en wachten totdat we voorbij zijn. Er ligt één ei in haar nest. Normaal leggen scholeksters drie of vier eieren. De andere keren dat we voorbij lopen, volgen haar kleine, felle, rode ogen en puntige snavel ons nauwkeurig. We kijken haar niet aan en lopen onderdanig langs. Ons trucje werkt; ze vindt het goed en blijft zitten. Zevenentwintig dagen moeten ze samen broeden. Wij maken het geboortefeestje niet mee. Hopelijk lukt het om het jong groot te brengen.
Op Hooge wonen minder dan zeventig mensen hebben we ons laten vertellen, maar er zijn wel driehonderd slaapplekken voor toeristen. Het is dus allemaal wat commerciëler: de oude boerderijen zijn omgebouwd tot 'Teestubes' of verhuurappartementen. Twee keer per dag arriveren er veerdiensten met dagjesmensen. De paardentrams die klaar staan, vervoeren de gasten langs alle hoogtepunten van Hooge.
Wij wandelen tussen de buien door het eiland rond en genieten wederom weer van de natuur en van de vogels. Ook de haven is echt super. De extra huiskamer die wij hebben, het clubhuis, is heel aangenaam. Er zit een klein keukentje in, er is een goede wifi-verbinding en het uitzicht over zee is fenomenaal. Boven de lange tafel waar we aan zitten, hangen allemaal vlaggetjes met de namen van de boten, die hier te gast zijn geweest. En in het midden van tafel hangt een flessenopener voor het grijpen. De lijn wordt met een steen en een katrol op zijn plaats gehouden. In de hoek van de ruimte staat een bureautje. Hier moeten we onszelf registreren. Het havengeld stoppen we in een houten brievenbus aan de muur. Wat is het toch een fijn idee, dat deze zelfbediening nog kan en werkt.
Het 'clubhuis'
Elke dag maken we dankbaar gebruik van deze ruimte, ook omdat het weer slecht is. Harde wind en regenbuien trekken over ons heen. Op de windmeter in het clubhuis zien we in rode getallen 41 knopen staan. “Tjonge, dat is windkracht negen!” zeg ik verbaasd. Blij dat we binnen liggen! Dan wordt er op de deur geklopt. Hans doet open en staat oog in oog met een man van het Landsbetrieb für Kustenschutz. “Varen jullie nog uit?”, vraagt hij Hans. “Geen haar op mijn hoofd!’, antwoordt Hans. “Oké", zegt de meneer, "dan doen we de sluisdeuren dicht vanwege de aangekondigde hoogwaterstand." En zo blijven de sluisdeuren twee dagen dicht. In- en uitvaren is niet meer mogelijk. We passen onze plannen weer aan en laten het slechte weer op Hooge over ons heenkomen.
Reacties
Een reactie posten