Secret Place

Pssst, je mag het niet doorvertellen!

We komen te vroeg aan om in de havenkom te liggen. We ankeren er net buiten, in een supergrote baai, die omringd is met prachtige witte stranden. Het water is superhelder en mooi blauw van kleur en nodigt mij uit om een duikje te nemen. Brrr, koud, dat wel, maar het is zeer verkwikkend. Om ons heen zien we mensen langs de vloedlijn lopen en er wordt volop geprofiteerd van de zeer hoge golven, die het strand op rollen. De lokale jeugd is vrij van school en brengt zijn tijd op een surfboard door.

Als wij de eerste kleine vissersbootjes door de ingang zien varen, gaan wij ook. De kade zou voor ons het beste plekje in dit zeer kleine haventje zijn. Hadden we even gevraagd aan een lokale visser. De hoge golven en brekers zijn met hoogwater weg; we maken een slinger naar binnen en komen in een beschutte kom. De kleine bootjes liggen aan een mooring en wij gaan met lange lijnen aan een stenen kade liggen. Zie je dikke autobanden tegen de kademuur hangen? Dan wegwezen! Daar liggen de vissersboten.

Met lange lijnen aan de kade. Klik hier voor meer foto's.

We liggen nog maar net tien minuten en worden zeer hartelijk ontvangen. "Komen jullie straks barbecueën", vragen ze ons, "we zitten hierboven." Ze wijzen naar een huis boven op een helling met uitzicht over de hele baai. "Is daar dan een café" vraagt Hans, "met bier?". "Oui, oui", antwoorden ze, maar waarschijnlijk begrijpen ze ons niet. Als wij tevreden zijn over hoe de boot ligt, maken we ons klaar voor de barbecue. Ik een beetje twijfelend, maar Hans niet. Hans zijn buik dacht alleen maar aan sardientjes met een lekker koud biertje.

We lopen omhoog en worden verwelkomd door een hele familie met vrienden, kinderen en drie honden. We begroeten iedereen met twee kussen op de wang, behalve de honden dan. Een typisch Franse begroeting; je ontkomt er (helaas) niet aan. We zitten heel gezellig aan een lange tafel in de serre, die vol staat met flessen wijn, gegrilde worstjes, sardientjes van de barbecue, baguettes en een grote schaal met ratatouille, 'homemade' door de baas des huizes. Hij was vroeger kok.

Hartelijk ontvangen

Zijn zoon is de enige in het gezelschap, die goed Engels spreekt. Het is een leuke, intelligente jongen van 20 jaar oud. Hij moet steeds alle vragen van de tafelzitters in het Engels vertalen. Het is een komisch tafereel. Ondertussen zitten we heerlijk te smikkelen en drinken we smaakvolle Franse wijn, al vroeg in de middag. Eigenlijk wisten we het al, maar Bretonse mensen zijn net Friezen, heel trots op hun provincie. Daarom hebben wij ook gelijk een Bretons gastenvlaggetje gekocht en gehesen. Eigenlijk zouden ze zich het liefst willen afscheiden van Frankrijk. De gastvrije huisbaas, Frank, bevestigt dit door het Bretonse volkslied nog even op te zetten en een traantje te laten. 

Als wij de laatste restjes hebben opgegeten, krijgen we nog een echt Frans kaasplankje. Een tip die wij kregen en die ik graag wil delen is: wil je geen inbrekers, koop dan een goede camembert. Deze schijnt zo erg te stinken, dat ze wel een deurtje verder gaan. Tot slot kregen we een hele doos met allerlei lekkernijen mee naar de boot. Inclusief de heerlijke rode wijn en camembert tegen inbrekers! Een beetje overdonderd door de hartelijkheid van deze mensen rollen we van de helling af, zo de kuip in. Maar niet voordat ik een pak stroopwafels aan ze geef als dank. Deze worden gretig door iedereen opgegeten. De wijn was iets te lekker, maar dat merken we gelukkig pas de volgende ochtend.

Droogvallende havenkom 

We worden wakker met een lekker zonnetje. Het water is al langzaam aan het wegzakken en er komen mooie hoge zandbanken tevoorschijn. We vallen droog op mooi hard zand. De golven trekken zich steeds meer terug en het strand wordt steeds breder. We besluiten om lekker de baai rond te wandelen. Het is een uitgestrekte, witte zandvlakte met een helder turquoise zee. Voor de havenkom loopt een enorme inham van vier kilometer landinwaarts; deze valt met laagwater ook helemaal droog. Op sommige plekken liggen granieten rotsen, die weer kleine baaitjes vormen. Wat een ontdekking, dit plekje, vinden we zelf. 

Als we heerlijk hebben gewandeld en zelfs hebben gezwommen, willen we terug naar de boot. Hans is een beetje ongerust over hoe de boot zich gedraagt met opkomend water. Maar helaas kunnen we niet over het strand terug naar de boot. De inham, die voor de havenkom loopt, is volgestroomd. We moeten er helemaal omheen lopen en dat blijkt een wandeling te zijn van twee uur in de volle zon, op waterschoentjes. Het was even afzien, maar de route langs de volgelopen inham was prachtig. 

Toen we afgepeigerd bij de boot aankwamen, lag deze inderdaad, een beetje zorgwekkend, te dansen aan de kade. Gisteren lagen we nog vrij rustig, maar vandaag blijken de golven zich anders te gedragen. We hebben moeite om de boot netjes met lange lijnen vast te leggen. We doen er nog twee lange lijnen bij en extra stoten, meer kunnen we niet doen. Achter ons zijn twee grote vissersboten komen te liggen. Dat dachten we al, hun plek!

De enorme baai met witte stranden. Klik hier voor meer foto's.

Dit waanzinnige plekje is uniek door zijn eenvoud en wordt vaak overgeslagen door zeilboten. Je kunt er alleen komen als je kunt droogvallen. Er zijn geen faciliteiten, maar je ligt er dan ook gratis. Het is een plekje voor avonturiers,die net even iets buiten de bekende wateren willen gaan. Hier komen zelden passanten en als je geluk hebt, krijg je een hartelijke Bretonse ontvangst, net als wij. Ik mag het eigenlijk niet doorvertellen, maar ik mag het wel opschrijven.

Psssst het heet Mogueric!