Iles de Glenan
Was het een droom?
We vertrekken om 7.00 uur 's morgens met de ebstroom mee naar Iles de Glenan. We gaan vandaag een grote klap maken: we ronden de laatste kaap van Bretagne. De mooie Eckmühl-vuurtoren houdt ons in de gaten. De Ovni is voor ons niet meer bij te houden. Zij waren iets eerder vertrokken en zijn een stuk groter dan wij. En net als de meeste Franse zeilers duurt het niet lang, of ook zij hebben de gennaker gehesen. Als wij na een tijdje een nieuwe koers moeten varen en de wind van achteren krijgen, bomen wij onze genua over bakboord uit. Met het grootzeil over stuurboord blijkt dit trucje te werken; we lopen een beetje op de Ovni in.
Het is een fantastische zeildag met een blauwe hemel en een heerlijk zonnetje. Om het plaatje compleet te maken, komen er ook nog eens 30 dolfijntjes om onze boot heen zwemmen. We weten niet wat we zien; ze zijn overal! Ik kruip met mijn fotocamera naar voren, ga op mijn buik liggen en voorover hangen, en probeer leuke filmpjes te maken van de show die de dolfijnen voor de boeg van de Zeevalk opvoeren. Ze vinden het blijkbaar heerlijk om met hun buik langs de boot te zwemmen. Ze lossen elkaar eerlijk af en zwemmen dan weer in groepjes synchroon de zee op. De dolfijnen zwemmen meer dan een half uur met ons mee en verdwijnen dan weer in de grote Atlantische Oceaan.
Na negen uur zeilen komen we aan in het Bretonse tropenparadijs Iles de Glenan. Er liggen een heleboel zeilboten aan een mooring. Wij gaan bij de Ovni liggen, die hier een superplekje weet, vlak bij het witte strand. We ankeren met pal laagwater en houden 50 centimeter over op de dieptemeter. Het water is glashelder; de zon kleurt het turquoise. Het is een gek idee: een archipel met 12 eilanden midden in de Atlantische Oceaan als natuurreservaat voor vogels. Wij liggen bij Ile de Saint-Nicolas aan de zuidkant van een landtong, die met laagwater verbinding heeft met Banavec. Aan beide kanten van de landtong is het goed ankeren. Saint-Nicolas des Glénan is een eiland van 14 hectare groot. Er groeit hier één hele bijzondere plant: de Glénan-narcis. Deze tere plant groeit alleen hier, in het binnenland van het eiland, in het enige reservaat ter wereld voor deze soort. Helaas is de plant uitgebloeid en kunnen wij haar niet bewonderen.
Als de boot goed ligt, halen Marc en Catherine, de mensen van de Ovni, ons met de dinghy op. Zij zijn beide begin tachtig, maar nog altijd zeer vitaal en behendig. Het is grappig om te vertellen, dat wij dezelfde mensen ontmoet hebben als zij. Wij, in Oostende, aan het begin van onze zeiltocht en zij 18 jaar geleden, toen ze een rondje Atlantic deden. We maken een foto en appen deze naar ze toe met de tekst: “Het is wel 18 jaar geleden”.
We schuiven de dinghy op het spierwitte strand. Vanaf het strand is het een prachtig gezicht om onze boot in de turquoise zee te zien dobberen. In een half uurtje loop je het eiland rond. Er zijn drie restaurantjes voor dagjesmensen. Verder is dit de thuisbasis van een van de grootste zeilscholen van Europa. Als we op de boot zitten, zien we allemaal kleurige zeiltjes met een noodgang door die glasheldere zee zeilen.
We worden uitgenodigd voor een diner op de Ovni. Op het menu staat vissoep, groentetaart uit de oven met een salade, en zelfgemaakte koekjes na. Dit driegangenmenu kunnen we natuurlijk niet afslaan en we schuiven dan ook graag aan. We beginnen met een rum-punch in de kuip. De siroop is zelfgemaakt en wordt door Marc heel precies gemixt. Na dit uitgebreide, gezellige diner krijgen wij ook nog een zelfgebakken brood mee. En ik heb, als dank, de beroemde Hollandse stroopwafels gedeeld, die Harm en Agnes voor ons meegenomen hebben.
De volgende dag is het weer precies zoals het moet zijn op de archipel. Geen wind en de zon die op het turquoise water schijnt. Alleen de palmbomen en een cocktail, Paradis de Glenan, ontbreken nog aan dit perfecte plaatje. Door de kraakheldere zee zien we de zandbodem goed. Ik neem een duik en zwem naar de Ovni om Catherine te vertellen dat we heerlijk ontbeten hebben met haar zelfgebakken brood. Dit was eigenlijk mijn enige activiteit die dag. Deze eilanden zijn er tenslotte om je te laten onthaasten. Er is echt helemaal niks te doen, behalve genieten van het uitzicht. De hele dag hangen er donkere wolken boven de kustlijn, maar bij ons is het nog steeds Paradise Island.
De volgende ochtend worden we wakker van gerinkel in de keukenkast. De glazen tikken ritmisch op de golven tegen de deurtjes aan. Het is gaan waaien en we liggen met windje 4/5 aan de ketting in de golven. De mooie turquoise kleur van de zee is verdwenen; het witte strand is niet meer zo wit. Was het een tropische droom?
Het is een fantastische zeildag met een blauwe hemel en een heerlijk zonnetje. Om het plaatje compleet te maken, komen er ook nog eens 30 dolfijntjes om onze boot heen zwemmen. We weten niet wat we zien; ze zijn overal! Ik kruip met mijn fotocamera naar voren, ga op mijn buik liggen en voorover hangen, en probeer leuke filmpjes te maken van de show die de dolfijnen voor de boeg van de Zeevalk opvoeren. Ze vinden het blijkbaar heerlijk om met hun buik langs de boot te zwemmen. Ze lossen elkaar eerlijk af en zwemmen dan weer in groepjes synchroon de zee op. De dolfijnen zwemmen meer dan een half uur met ons mee en verdwijnen dan weer in de grote Atlantische Oceaan.
 |
| Dolfijntjes om de boeg van de zeevalk. Klik hier voor filmpje. |
Na negen uur zeilen komen we aan in het Bretonse tropenparadijs Iles de Glenan. Er liggen een heleboel zeilboten aan een mooring. Wij gaan bij de Ovni liggen, die hier een superplekje weet, vlak bij het witte strand. We ankeren met pal laagwater en houden 50 centimeter over op de dieptemeter. Het water is glashelder; de zon kleurt het turquoise. Het is een gek idee: een archipel met 12 eilanden midden in de Atlantische Oceaan als natuurreservaat voor vogels. Wij liggen bij Ile de Saint-Nicolas aan de zuidkant van een landtong, die met laagwater verbinding heeft met Banavec. Aan beide kanten van de landtong is het goed ankeren. Saint-Nicolas des Glénan is een eiland van 14 hectare groot. Er groeit hier één hele bijzondere plant: de Glénan-narcis. Deze tere plant groeit alleen hier, in het binnenland van het eiland, in het enige reservaat ter wereld voor deze soort. Helaas is de plant uitgebloeid en kunnen wij haar niet bewonderen.
 |
| Een tropisch plaatje. Klik hier voor meer foto's. |
Als de boot goed ligt, halen Marc en Catherine, de mensen van de Ovni, ons met de dinghy op. Zij zijn beide begin tachtig, maar nog altijd zeer vitaal en behendig. Het is grappig om te vertellen, dat wij dezelfde mensen ontmoet hebben als zij. Wij, in Oostende, aan het begin van onze zeiltocht en zij 18 jaar geleden, toen ze een rondje Atlantic deden. We maken een foto en appen deze naar ze toe met de tekst: “Het is wel 18 jaar geleden”.
We schuiven de dinghy op het spierwitte strand. Vanaf het strand is het een prachtig gezicht om onze boot in de turquoise zee te zien dobberen. In een half uurtje loop je het eiland rond. Er zijn drie restaurantjes voor dagjesmensen. Verder is dit de thuisbasis van een van de grootste zeilscholen van Europa. Als we op de boot zitten, zien we allemaal kleurige zeiltjes met een noodgang door die glasheldere zee zeilen.
 |
| Thuisbasis van één van de grootste zeilscholen van Europa |
We worden uitgenodigd voor een diner op de Ovni. Op het menu staat vissoep, groentetaart uit de oven met een salade, en zelfgemaakte koekjes na. Dit driegangenmenu kunnen we natuurlijk niet afslaan en we schuiven dan ook graag aan. We beginnen met een rum-punch in de kuip. De siroop is zelfgemaakt en wordt door Marc heel precies gemixt. Na dit uitgebreide, gezellige diner krijgen wij ook nog een zelfgebakken brood mee. En ik heb, als dank, de beroemde Hollandse stroopwafels gedeeld, die Harm en Agnes voor ons meegenomen hebben.
 |
| Marc maakt met grote precisie rum-punch |
De volgende dag is het weer precies zoals het moet zijn op de archipel. Geen wind en de zon die op het turquoise water schijnt. Alleen de palmbomen en een cocktail, Paradis de Glenan, ontbreken nog aan dit perfecte plaatje. Door de kraakheldere zee zien we de zandbodem goed. Ik neem een duik en zwem naar de Ovni om Catherine te vertellen dat we heerlijk ontbeten hebben met haar zelfgebakken brood. Dit was eigenlijk mijn enige activiteit die dag. Deze eilanden zijn er tenslotte om je te laten onthaasten. Er is echt helemaal niks te doen, behalve genieten van het uitzicht. De hele dag hangen er donkere wolken boven de kustlijn, maar bij ons is het nog steeds Paradise Island.
De volgende ochtend worden we wakker van gerinkel in de keukenkast. De glazen tikken ritmisch op de golven tegen de deurtjes aan. Het is gaan waaien en we liggen met windje 4/5 aan de ketting in de golven. De mooie turquoise kleur van de zee is verdwenen; het witte strand is niet meer zo wit. Was het een tropische droom?
La rencontre avec Hans et Janet a été une belle rencontre... nous trouvons leur blog et leur façon de voyager original et très poétique. On va les suivre avec intérêt !
BeantwoordenVerwijderenAmitiés de Marc et Catherine, (ovni Al’Naïr)