Lanzarote
Vrijheid, blijheid, een heerlijk gevoel!
Nu ik op Lanzarote ben, voel ik weer hoe vrijheid voelt. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, en ik loop over de kade met blote armen en een korte broek. Dat kon in Marokko echt niet. 's Middags ga ik op het terras zitten zonder me bezwaard te voelen en bestel ik een heerlijk wijntje. Alcohol is in Marokko iets wat 'achter de schermen' gebeurt. Hoewel drank verboden is, wordt het in groten getale illegaal - in achterafhokjes met geblindeerde ramen - verkocht. In de cafés in Marokko zitten alleen mannen, die de hele dag theedrinken en voetbal kijken. Het land heeft indruk op ons gemaakt en we zullen er vaak aan terugdenken.
We besluiten een kleine 'vakantie' te houden en huren voor een week een auto om het eiland te verkennen. Ook hebben we een aantal dingetjes te doen, zoals een grotere dinghy kopen, nieuwe accu’s laten plaatsen, flexibele zonnepanelen laten opsturen vanuit Nederland voor extra energie, en onze laatste vaccinatie halen.
De Canarische Eilanden, een archipel van grote en kleinere eilanden, hebben elk een vulkanische oorsprong. De eilanden vormen een gordel op korte afstand van de westkust van Marokko. Lanzarote ligt 200 mijl uit de kust, een afstand die we zeilend in 1,5 dag zouden kunnen overbruggen. De smalle zeestraat tussen Lanzarote en Fuerteventura is amper 40 meter diep, terwijl de oceaan rond de andere eilanden duizenden meters dieper is. Het meest westelijke eiland, El Hierro, ligt een kleine 500 kilometer verderop in de oceaan. De laatste uitbarsting daar was in 2011. Voorbij El Hierro ligt een duizenden kilometers brede oceaan, waar een N/O passaat je naar de Cariben blaast. Voor ons wordt het Kaapverdië. Daar slaan we onze proviand, vooral groenten en fruit, voor de overtocht in.
De laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote was in 1824. Sindsdien zijn de kraters uitgedoofd. In het begin weten we niet wat we zien. Alles is zwart, het is alsof we met de boot op een andere planeet zijn aangekomen. We zien de gevolgen van het natuurgeweld, dat zich een paar honderd jaar geleden voltrokken heeft: gestold lava dat haar weg naar zee zocht, enorme kraters, stenen, rotsen en stof-as. Het heeft iets dramatisch moois. Ik vind het een superfotogeniek eiland met mooie kleuren, die steeds veranderen door de wolken en de zon. Het is nu het visitekaartje geworden van Lanzarote, met mooie wandelpaden en fietsroutes. Hou je niet van lava, dan zijn er de witte zandstranden, ruige kust met hoge kliffen, goede surfspots en leuke dorpjes. In het midden van het eiland ligt een nationaal park, Timanfaya, Dit gebied bestaat uit 30 grote kraters en honderden kleinere, de Vuurbergen. De hoogste is 500 meter hoog en heet Timanfaya, vernoemd naar het dorp dat verwoest werd. Het park wordt goed beschermd en met metingen in de gaten gehouden. Je kunt het gebied alleen met een bustour of rijdend op een chagrijnige dromedaris bezichtigen. Dan maar de bus. Na afloop zien en voelen we dat de temperatuur op nog geen drie meter graven al 180 graden is en op een diepte van tien meter zelfs 600 graden. Terwijl wij kraters bezoeken, leest Hans dat er in Nieuw-Zeeland mensen zijn omgekomen bij een plotselinge vulkaanuitbarsting. Dat zet ons aan het denken.
De bewoners van Lanzarote zijn zeer trots op hun beroemde architect Manrique. Zijn naam komen we overal tegen. Niet alleen maakte hij bijzondere kunstwerken, ook wist hij hoogbouw te voorkomen. We zien overal witte huizen, die sterk afsteken tegen de donkere bergen.
Zoals jullie misschien hebben gelezen, gaan we de oversteek naar Suriname maken. Eerst zeilen we van El Hierro naar Kaapverdië; dit is de kortste afstand. Na onze Marokko-ervaring besluiten we Senegal en Gambia over te slaan. We zijn daar mentaal en lichamelijk (darmen en maag) nog niet aan toe.
Om ons goed voor te bereiden, blijven we tot oud en nieuw in Lanzarote. De havens op de andere eilanden zijn erg vol en we hebben geen zin op een wachtlijst terecht te komen. Daarbij is het weer wisselvallig en is er weinig ruimte om te gaan eilandhoppen. We hebben echt geluk met onze ligplaats en het is een prima haven. Het is december en al bijna Kerstmis. Sommige boten in de haven zijn op en top verlicht met kerstlichtjes. Misschien dat ik die ook maar ga kopen. Af en toe loop ik een parfumeriewinkel binnen om geurtjes te ruiken, heerlijk! Ik zie iedereen met mooi ingepakte kerstcadeautjes de deur uit lopen. Voor ons geen cadeautjes; er is echt geen plaats op de boot voor nog meer spulletjes. En we moeten bezuinigen; voor de Atlantische oversteek moeten we een paar grote dingen kopen.
Nu ik op Lanzarote ben, voel ik weer hoe vrijheid voelt. Het is heerlijk weer, de zon schijnt, en ik loop over de kade met blote armen en een korte broek. Dat kon in Marokko echt niet. 's Middags ga ik op het terras zitten zonder me bezwaard te voelen en bestel ik een heerlijk wijntje. Alcohol is in Marokko iets wat 'achter de schermen' gebeurt. Hoewel drank verboden is, wordt het in groten getale illegaal - in achterafhokjes met geblindeerde ramen - verkocht. In de cafés in Marokko zitten alleen mannen, die de hele dag theedrinken en voetbal kijken. Het land heeft indruk op ons gemaakt en we zullen er vaak aan terugdenken.
We besluiten een kleine 'vakantie' te houden en huren voor een week een auto om het eiland te verkennen. Ook hebben we een aantal dingetjes te doen, zoals een grotere dinghy kopen, nieuwe accu’s laten plaatsen, flexibele zonnepanelen laten opsturen vanuit Nederland voor extra energie, en onze laatste vaccinatie halen.
 |
| Arecife, waar we met de boot liggen. Klik hier voor meer foto's. |
De Canarische Eilanden, een archipel van grote en kleinere eilanden, hebben elk een vulkanische oorsprong. De eilanden vormen een gordel op korte afstand van de westkust van Marokko. Lanzarote ligt 200 mijl uit de kust, een afstand die we zeilend in 1,5 dag zouden kunnen overbruggen. De smalle zeestraat tussen Lanzarote en Fuerteventura is amper 40 meter diep, terwijl de oceaan rond de andere eilanden duizenden meters dieper is. Het meest westelijke eiland, El Hierro, ligt een kleine 500 kilometer verderop in de oceaan. De laatste uitbarsting daar was in 2011. Voorbij El Hierro ligt een duizenden kilometers brede oceaan, waar een N/O passaat je naar de Cariben blaast. Voor ons wordt het Kaapverdië. Daar slaan we onze proviand, vooral groenten en fruit, voor de overtocht in.
De laatste vulkaanuitbarsting op Lanzarote was in 1824. Sindsdien zijn de kraters uitgedoofd. In het begin weten we niet wat we zien. Alles is zwart, het is alsof we met de boot op een andere planeet zijn aangekomen. We zien de gevolgen van het natuurgeweld, dat zich een paar honderd jaar geleden voltrokken heeft: gestold lava dat haar weg naar zee zocht, enorme kraters, stenen, rotsen en stof-as. Het heeft iets dramatisch moois. Ik vind het een superfotogeniek eiland met mooie kleuren, die steeds veranderen door de wolken en de zon. Het is nu het visitekaartje geworden van Lanzarote, met mooie wandelpaden en fietsroutes. Hou je niet van lava, dan zijn er de witte zandstranden, ruige kust met hoge kliffen, goede surfspots en leuke dorpjes. In het midden van het eiland ligt een nationaal park, Timanfaya, Dit gebied bestaat uit 30 grote kraters en honderden kleinere, de Vuurbergen. De hoogste is 500 meter hoog en heet Timanfaya, vernoemd naar het dorp dat verwoest werd. Het park wordt goed beschermd en met metingen in de gaten gehouden. Je kunt het gebied alleen met een bustour of rijdend op een chagrijnige dromedaris bezichtigen. Dan maar de bus. Na afloop zien en voelen we dat de temperatuur op nog geen drie meter graven al 180 graden is en op een diepte van tien meter zelfs 600 graden. Terwijl wij kraters bezoeken, leest Hans dat er in Nieuw-Zeeland mensen zijn omgekomen bij een plotselinge vulkaanuitbarsting. Dat zet ons aan het denken.
De bewoners van Lanzarote zijn zeer trots op hun beroemde architect Manrique. Zijn naam komen we overal tegen. Niet alleen maakte hij bijzondere kunstwerken, ook wist hij hoogbouw te voorkomen. We zien overal witte huizen, die sterk afsteken tegen de donkere bergen.
 |
| Geen golven van zee, maar van lava. Klik hier voor meer foto's. |
Zoals jullie misschien hebben gelezen, gaan we de oversteek naar Suriname maken. Eerst zeilen we van El Hierro naar Kaapverdië; dit is de kortste afstand. Na onze Marokko-ervaring besluiten we Senegal en Gambia over te slaan. We zijn daar mentaal en lichamelijk (darmen en maag) nog niet aan toe.
Om ons goed voor te bereiden, blijven we tot oud en nieuw in Lanzarote. De havens op de andere eilanden zijn erg vol en we hebben geen zin op een wachtlijst terecht te komen. Daarbij is het weer wisselvallig en is er weinig ruimte om te gaan eilandhoppen. We hebben echt geluk met onze ligplaats en het is een prima haven. Het is december en al bijna Kerstmis. Sommige boten in de haven zijn op en top verlicht met kerstlichtjes. Misschien dat ik die ook maar ga kopen. Af en toe loop ik een parfumeriewinkel binnen om geurtjes te ruiken, heerlijk! Ik zie iedereen met mooi ingepakte kerstcadeautjes de deur uit lopen. Voor ons geen cadeautjes; er is echt geen plaats op de boot voor nog meer spulletjes. En we moeten bezuinigen; voor de Atlantische oversteek moeten we een paar grote dingen kopen.
 |
| Kerstsfeer op de Zeevalk |
We moeten dus een aantal dingen doen, zoals het halen van een laatste hepatitisprik. De GGD in Nederland heeft ons verteld dat het mogelijk is deze prik in Spanje te halen. Nu we een huurautootje hebben, proberen we die prik hier op Lanzarote te krijgen. Dat blijkt een hele klus. Ze sturen ons naar drie verschillende ziekenhuizen. Overal vult men lange formulieren in het computersysteem in en moeten we onze handtekening zetten. Maar steeds als we dan bij de dokter in de behandelkamer zitten, krijgen we te horen dat we toch ergens anders heen moeten. Waarna we weer braaf in ons autootje naar een ander ziekenhuis rijden. Uiteindelijk belanden we waar we moeten zijn. Oh nee, toch niet....
We hebben om 18.00 uur een afspraak met dokter Eugenie, tweede etage, kamernummer 11. Ze spreekt weinig Engels, maar is lief en behulpzaam. Met nóg drie dokters staan we te discussiëren over hoe het morgen in zijn werk gaat. We krijgen een recept mee en moeten onze medicijnen zelf ophalen bij een apotheek. Als we deze al kunnen vinden, want niet elke apotheek heeft de medicatie op voorraad. Vinden we ze, dan mogen we er niet te lang mee rondlopen, want ze moeten wel koel bewaard blijven. Dus zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis voor de prik. Hoewel we het een aparte situatie vinden, gaan we akkoord.
Voordat we naar buiten gaan, moeten we met onze ziekenfondskaarten langs de receptie. Mis! Nog voor we aan de beurt zijn, staan ze al over ons te smoezen. Eenmaal aan de beurt krijgen we te horen dat het hele prikfeestje niet doorgaat. Ze nemen de recepten, die we net van de dokter gekregen hebben, van ons af. Kennelijk moeten we toch weer ergens anders zijn. Hans boos. Ik rustig. We lopen onder begeleiding naar de andere kant van het ziekenhuis, naar de afdeling 'Spoedgevallen'. Daar worden we, na een kleine introductie, achtergelaten. Ook hier blijken we niet te moeten zijn; we zijn in geen geval 'spoedgevallen'. Hans nog bozer. We nemen de dokter die ons wil helpen mee terug naar de andere kant van het ziekenhuis, waar we vandaan komen. Jammer dat we geen Spaans verstaan, want er wordt weer heftig over ons gepraat. We worden weer meegenomen. Hans is niet meer boos, wel kwaad. Ik, tot Hans' grote verbazing, nog steeds erg rustig. De beveiliging maant ons in de wachtkamer te gaan zitten.
Uiteindelijk mogen we doorlopen naar Laura, een supersympathieke, jonge dokter in opleiding. Ze fluistert - alsof er afluisterapparatuur in haar kamer geïnstalleerd is - dat ze ons gaat helpen en schrijft een recept uit. We moeten zorgen dat we onze medicatie vanavond vinden, want Laura werkt alleen vanavond. Het is 19.30 uur. De meeste apotheken sluiten om 20.00 uur. Het is net een spel. We rennen naar de eerste apotheek, die ik op de heenweg gezien heb. Al rennend kijk ik om me heen of ik nog een andere zie. Ze vallen op door het groen knipperende plusteken aan de gevel. De apotheek heeft de juiste prik voor Hans op voorraad, die voor mij niet. Na een telefoontje krijgen we een adres op 10 minuten loopafstand; daar ligt nog één medicatie. We rennen verder en inderdaad, de spuit ligt klaar. Snel terug naar het ziekenhuis, voordat de medicatie te warm wordt. Na even wachten, komt onze reddende engel Laura ons al snel ophalen. Een oudere dokter geeft ons de medicatie. 2,5 uur later staan we met een lamme arm buiten. Eind goed, al goed!
We hebben om 18.00 uur een afspraak met dokter Eugenie, tweede etage, kamernummer 11. Ze spreekt weinig Engels, maar is lief en behulpzaam. Met nóg drie dokters staan we te discussiëren over hoe het morgen in zijn werk gaat. We krijgen een recept mee en moeten onze medicijnen zelf ophalen bij een apotheek. Als we deze al kunnen vinden, want niet elke apotheek heeft de medicatie op voorraad. Vinden we ze, dan mogen we er niet te lang mee rondlopen, want ze moeten wel koel bewaard blijven. Dus zo snel mogelijk terug naar het ziekenhuis voor de prik. Hoewel we het een aparte situatie vinden, gaan we akkoord.
Voordat we naar buiten gaan, moeten we met onze ziekenfondskaarten langs de receptie. Mis! Nog voor we aan de beurt zijn, staan ze al over ons te smoezen. Eenmaal aan de beurt krijgen we te horen dat het hele prikfeestje niet doorgaat. Ze nemen de recepten, die we net van de dokter gekregen hebben, van ons af. Kennelijk moeten we toch weer ergens anders zijn. Hans boos. Ik rustig. We lopen onder begeleiding naar de andere kant van het ziekenhuis, naar de afdeling 'Spoedgevallen'. Daar worden we, na een kleine introductie, achtergelaten. Ook hier blijken we niet te moeten zijn; we zijn in geen geval 'spoedgevallen'. Hans nog bozer. We nemen de dokter die ons wil helpen mee terug naar de andere kant van het ziekenhuis, waar we vandaan komen. Jammer dat we geen Spaans verstaan, want er wordt weer heftig over ons gepraat. We worden weer meegenomen. Hans is niet meer boos, wel kwaad. Ik, tot Hans' grote verbazing, nog steeds erg rustig. De beveiliging maant ons in de wachtkamer te gaan zitten.
Uiteindelijk mogen we doorlopen naar Laura, een supersympathieke, jonge dokter in opleiding. Ze fluistert - alsof er afluisterapparatuur in haar kamer geïnstalleerd is - dat ze ons gaat helpen en schrijft een recept uit. We moeten zorgen dat we onze medicatie vanavond vinden, want Laura werkt alleen vanavond. Het is 19.30 uur. De meeste apotheken sluiten om 20.00 uur. Het is net een spel. We rennen naar de eerste apotheek, die ik op de heenweg gezien heb. Al rennend kijk ik om me heen of ik nog een andere zie. Ze vallen op door het groen knipperende plusteken aan de gevel. De apotheek heeft de juiste prik voor Hans op voorraad, die voor mij niet. Na een telefoontje krijgen we een adres op 10 minuten loopafstand; daar ligt nog één medicatie. We rennen verder en inderdaad, de spuit ligt klaar. Snel terug naar het ziekenhuis, voordat de medicatie te warm wordt. Na even wachten, komt onze reddende engel Laura ons al snel ophalen. Een oudere dokter geeft ons de medicatie. 2,5 uur later staan we met een lamme arm buiten. Eind goed, al goed!
 |
| Gele paspoort bijgewerkt |
Voor een nieuwe dinghy zijn we twee nachten met de veerdienst naar Gran Canaria gegaan. De veerdienst doet er vier uur over en legt vlak bij de grote marina met 1200 ligplaatsen aan. De marina heeft een winkel met dinghy’s en we bezoeken de Amerikanen, die we in Rabat ontmoet hebben. Zij hebben 11 jaar rondgezworven en dus veel ervaring. Van Bev krijg ik een cursus proviand. Ze heeft net ingekocht, omdat ze binnenkort oversteken naar Guadeloupe en de boot gaan verkopen. Ze hebben besloten een huis op Madeira te huren of te kopen, een eiland dat al die tijd in hun achterhoofd gebleven is. Ze geven ons het boek mee, dat Robbie 11 jaar lang geholpen heeft bij het oplossen van technische mankementen. Het is een beroemd boek van Nigel Calder, dat iedereen aan boord zou moeten hebben. Hopelijk hebben ze het tijdens hun laatste overtocht niet zelf nodig. En zo kunnen we steeds iets van ons lijstje met dingetjes doorstrepen.
 |
| Naar een nautische boekwinkel geweest. Voorpret! |
Reacties
Een reactie posten