Terug op de Zeevalk
Een boot vol herinneringen
Ik plof met een diepe zucht neer op bank van de Zeevalk. Het is anderhalf jaar geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Wanneer ik de houten trap naar de kajuit afdaal, is het net alsof ik terug in de tijd ga. Zoveel prachtige herinneringen van onze zeilreis zijn nog zichtbaar aanwezig. Aan het prikbord hangen visitekaartjes van bevriende zeilboten en een lijst met namen en kaartjes uit Suriname. In het kruidenbakje vind ik verschillende kruiden uit verre landen. Mijn disco-vis uit Lanzarote hangt nog steeds boven de tafel te bungelen. In de boekenkast staan zeilboeken en Lonely Planets over alle landen waar we geweest zijn. Het lijkt allemaal opeens zo lang geleden, maar tegelijkertijd zit alles nog vers in mijn geheugen. Ik kijk er naar uit die enorme vrijheid, die ik zo mis, weer te voelen, even tijdloos door het leven te gaan en een eigen ritme te vinden, zoals tijdens onze lange zeilreis.
Mijn diepe zucht komt door het uitladen van al die tassen, die ik zelf volgestouwd heb. Jeetje, wat heeft een mens toch veel troep! Ontspullen lukt nog niet echt. Ik ga niet vertellen hoeveel tassen ik die middag heb weggestouwd, maar de Zeevalk ligt zeker een paar centimeter dieper in het water. Het lijkt of we weer op wereldreis gaan, maar dat is niet zo. We willen naar Cornwall, of eigenlijk naar Isles of Scilly, maar of we dat halen is nog maar de vraag. We hebben ongeveer 5 weken vakantie. Dat klinkt lang, maar iedere zeiler weet dat dat niet zo is. Er zijn momenten dat je ergens een paar dagen moet wachten op goede wind of verwaaid ligt, zoals wij in Duinkerken.
We horen al een paar dagen klapperende touwen, krakende fenders en zingende masten door de haven. De harde noordoostenwind blijft maar aanhouden. Aan de bezoekerssteiger liggen inmiddels al 6 Nederlandse boten te wachten. Het waait te hard om langs de kust te varen of naar Engeland over te steken. We kunnen niet anders dan rustig afwachten en onze tijd goed benutten voor klusjes en culturele uitstapjes. Wij worden door de Zeezot uitgenodigd om een toertje te maken met de auto die zij gehuurd hebben. Dat soort spontane acties zijn het leukst.
De zeiltocht naar Duinkerken verloopt goed. Wel weer even wennen, maar tegelijkertijd ook weer niet; het voelt al snel weer heel vertrouwd. We zijn onze zeilvakantie begonnen in Harlingen, waar de Zeevalk voor onderhoud lag. Daarna brengen we één nachtje op Texel door om vervolgens in 2 dagen door te zeilen naar Nieuwpoort. Een beetje de vaart erin houden om met rustig weer flink wat mijlen te maken. We varen bij Egmond dwars door een windmolenpark, één van de weinige parken waar je met de zeilboot doorheen mag varen, lazen we op internet. Er zijn wel een aantal spelregels. Zo mogen we niet in de windmolens klimmen, niet ankeren en ook niet duiken. Bij Maasgeul passeerde er in de avond een enorm cruiseschip vlak langs ons. We konden bijna de mensen aan tafel zien zitten. De verkeerstoren waarschuwde ons en maande ons vooral door te blijven varen. En dat deden we dus ook. Het schip passeerde ons net voorlangs. Dat terwijl we de aanbevolen oversteek volgden.
De volgende ochtend trekt de wind aan, krijgen we stroom tegen en worden de golven onrustiger. Gelukkig zien we in de verte de houten staketsels van Nieuwpoort al. Ze steken ver de zee in en geven goede beschutting tegen de ruige zee en golven. Er staan veel mensen bovenop te kijken hoe de zeilboten na een woeste tocht naar binnen varen, de zeilen laten zakken en rustig verder tuffen. We gaan in de kleine gemoedelijke KYCN-haven liggen. Deze ligt dichter bij het stadje. Er is één langsteiger voor gastboten. Nadat we alles hebben opgekuist, krijgen we zin in een pintje of twee. Na twee dagen varen we verder naar Duinkerken. Een zeiltocht van maar 17 mijl. We leggen gezellig aan tegen de Zeezot, die daar al lag.
En nu maar afwachten wanneer we kunnen oversteken. Geduldig zijn, ik ben daar erg slecht in. De wind heeft het voor het zeggen. De geplande reis verloopt daardoor altijd anders. Niet zo erg als je nog een paar jaar voor de boeg hebt, maar het voelt anders wanneer we, zoals nu, een datum hebben wanneer we weer thuis moeten zijn. Tot later aan de overkant!
Ik plof met een diepe zucht neer op bank van de Zeevalk. Het is anderhalf jaar geleden dat ik haar voor het laatst gezien heb. Wanneer ik de houten trap naar de kajuit afdaal, is het net alsof ik terug in de tijd ga. Zoveel prachtige herinneringen van onze zeilreis zijn nog zichtbaar aanwezig. Aan het prikbord hangen visitekaartjes van bevriende zeilboten en een lijst met namen en kaartjes uit Suriname. In het kruidenbakje vind ik verschillende kruiden uit verre landen. Mijn disco-vis uit Lanzarote hangt nog steeds boven de tafel te bungelen. In de boekenkast staan zeilboeken en Lonely Planets over alle landen waar we geweest zijn. Het lijkt allemaal opeens zo lang geleden, maar tegelijkertijd zit alles nog vers in mijn geheugen. Ik kijk er naar uit die enorme vrijheid, die ik zo mis, weer te voelen, even tijdloos door het leven te gaan en een eigen ritme te vinden, zoals tijdens onze lange zeilreis.
Vertrek vanuit Harlingen
Mijn diepe zucht komt door het uitladen van al die tassen, die ik zelf volgestouwd heb. Jeetje, wat heeft een mens toch veel troep! Ontspullen lukt nog niet echt. Ik ga niet vertellen hoeveel tassen ik die middag heb weggestouwd, maar de Zeevalk ligt zeker een paar centimeter dieper in het water. Het lijkt of we weer op wereldreis gaan, maar dat is niet zo. We willen naar Cornwall, of eigenlijk naar Isles of Scilly, maar of we dat halen is nog maar de vraag. We hebben ongeveer 5 weken vakantie. Dat klinkt lang, maar iedere zeiler weet dat dat niet zo is. Er zijn momenten dat je ergens een paar dagen moet wachten op goede wind of verwaaid ligt, zoals wij in Duinkerken.
Wachten in Duinkerken op minder wind
We horen al een paar dagen klapperende touwen, krakende fenders en zingende masten door de haven. De harde noordoostenwind blijft maar aanhouden. Aan de bezoekerssteiger liggen inmiddels al 6 Nederlandse boten te wachten. Het waait te hard om langs de kust te varen of naar Engeland over te steken. We kunnen niet anders dan rustig afwachten en onze tijd goed benutten voor klusjes en culturele uitstapjes. Wij worden door de Zeezot uitgenodigd om een toertje te maken met de auto die zij gehuurd hebben. Dat soort spontane acties zijn het leukst.
Windmolenpark bij Egmond
De zeiltocht naar Duinkerken verloopt goed. Wel weer even wennen, maar tegelijkertijd ook weer niet; het voelt al snel weer heel vertrouwd. We zijn onze zeilvakantie begonnen in Harlingen, waar de Zeevalk voor onderhoud lag. Daarna brengen we één nachtje op Texel door om vervolgens in 2 dagen door te zeilen naar Nieuwpoort. Een beetje de vaart erin houden om met rustig weer flink wat mijlen te maken. We varen bij Egmond dwars door een windmolenpark, één van de weinige parken waar je met de zeilboot doorheen mag varen, lazen we op internet. Er zijn wel een aantal spelregels. Zo mogen we niet in de windmolens klimmen, niet ankeren en ook niet duiken. Bij Maasgeul passeerde er in de avond een enorm cruiseschip vlak langs ons. We konden bijna de mensen aan tafel zien zitten. De verkeerstoren waarschuwde ons en maande ons vooral door te blijven varen. En dat deden we dus ook. Het schip passeerde ons net voorlangs. Dat terwijl we de aanbevolen oversteek volgden.
Nieuwpoort
De volgende ochtend trekt de wind aan, krijgen we stroom tegen en worden de golven onrustiger. Gelukkig zien we in de verte de houten staketsels van Nieuwpoort al. Ze steken ver de zee in en geven goede beschutting tegen de ruige zee en golven. Er staan veel mensen bovenop te kijken hoe de zeilboten na een woeste tocht naar binnen varen, de zeilen laten zakken en rustig verder tuffen. We gaan in de kleine gemoedelijke KYCN-haven liggen. Deze ligt dichter bij het stadje. Er is één langsteiger voor gastboten. Nadat we alles hebben opgekuist, krijgen we zin in een pintje of twee. Na twee dagen varen we verder naar Duinkerken. Een zeiltocht van maar 17 mijl. We leggen gezellig aan tegen de Zeezot, die daar al lag.
De aanloop naar Duinkerken
En nu maar afwachten wanneer we kunnen oversteken. Geduldig zijn, ik ben daar erg slecht in. De wind heeft het voor het zeggen. De geplande reis verloopt daardoor altijd anders. Niet zo erg als je nog een paar jaar voor de boeg hebt, maar het voelt anders wanneer we, zoals nu, een datum hebben wanneer we weer thuis moeten zijn. Tot later aan de overkant!
Reacties
Een reactie posten