Langs Zuid-Engeland
At the crack of dawn
“Eindelijk, we kunnen!”, zeg ik opgelucht. Morgen gaan we met de hele vloot zeilboten vanuit Duinkerken de zee op richting Dover. Sommigen hebben nog wat twijfels, maar dit lijkt de beste optie om te vertrekken. Er hangt een hogedrukgebied boven Engeland, dat harde noordoostenwind door het Kanaal blaast. De weerkaartjes laten oranje vlekken (25 knopen) zien, maar aan de kust van Engeland staat minder wind. Er is één probleem waar we een beetje tegen aanhikken. Midden in het Kanaal moeten we twee 'snelwegen' oversteken, waar vrachtboten en olietankers van links naar rechts varen. Die moeten we recht oversteken, waardoor we enorm hoog aan de wind moeten zeilen. De kans dat we snelheid verliezen en door de golven gepakt worden, is groot. Als dat gebeurt, wordt het afzien. Nou ja, we zijn op alle scenario’s voorbereid en willen toch echt naar de overkant.
In de vroege ochtend vertrekken we. Het is net licht geworden en we hijsen de zeilen nog voor we de zee opgaan. De Zeezot is al ver vooruit en er volgen nog drie andere zeilboten na ons. We gaan verbazingwekkend goed. Bij vertrek hebben we het tij mee en we hoeven bij de snelwegen minder hoog aan de wind te zeilen dan verwacht. Ook hoeven we niet uit te wijken voor die grote kanjers die met 12 knopen op ons afstormen. Ze gaan net voor ons of ruim achter ons langs.
“Eindelijk, we kunnen!”, zeg ik opgelucht. Morgen gaan we met de hele vloot zeilboten vanuit Duinkerken de zee op richting Dover. Sommigen hebben nog wat twijfels, maar dit lijkt de beste optie om te vertrekken. Er hangt een hogedrukgebied boven Engeland, dat harde noordoostenwind door het Kanaal blaast. De weerkaartjes laten oranje vlekken (25 knopen) zien, maar aan de kust van Engeland staat minder wind. Er is één probleem waar we een beetje tegen aanhikken. Midden in het Kanaal moeten we twee 'snelwegen' oversteken, waar vrachtboten en olietankers van links naar rechts varen. Die moeten we recht oversteken, waardoor we enorm hoog aan de wind moeten zeilen. De kans dat we snelheid verliezen en door de golven gepakt worden, is groot. Als dat gebeurt, wordt het afzien. Nou ja, we zijn op alle scenario’s voorbereid en willen toch echt naar de overkant.
Ingang van Dover
In de vroege ochtend vertrekken we. Het is net licht geworden en we hijsen de zeilen nog voor we de zee opgaan. De Zeezot is al ver vooruit en er volgen nog drie andere zeilboten na ons. We gaan verbazingwekkend goed. Bij vertrek hebben we het tij mee en we hoeven bij de snelwegen minder hoog aan de wind te zeilen dan verwacht. Ook hoeven we niet uit te wijken voor die grote kanjers die met 12 knopen op ons afstormen. Ze gaan net voor ons of ruim achter ons langs.
Na zes uur komen we aan in Dover. Nog voor we de haven van Dover binnenvaren, hijsen we de gele quarantainevlag. Dit ritueel voerden we tijdens onze lange zeilreis ook uit, maar dan in verre warme oorden. Nu zijn we alleen maar het Kanaal over gezeild en komen we in Brexit Engeland aan. Ander geld in je portemonnee, de klok een uurtje terug. De romantiek van het reizen, ook al zijn we nog redelijk dicht bij huis.
Niet veel later staan er tien man van de borderforce\douane op de steiger. Ze houden zogenaamd een beleefd gesprekje met ons, willen onze paspoorten zien en de boot doorzoeken, waarbij we zelf van de boot af moeten. We weten niet zeker of dit eigenlijk wel mag, maar oké, we protesteren niet en wachten op de steiger af. Beide boten worden zeer grondig doorzocht. Tenminste, dat nemen we aan, want ze nemen hun tijd. Uiteindelijk is alles goed en is het toneelspel afgelopen. We hijsen de Engelse vlag en melden ons bij het havenkantoor. Waarschijnlijk heeft de goede man daar alles met een verrekijker gevolgd, want hij meldt ons dat er bij slecht weer een controle door misschien twee douaniers uitgevoerd zou worden, zeker niet zo'n uitgebreide controle als nu.
Omdat we mooi op tijd aankomen, trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we langs de rand van de witte kliffen van Dover. Terug in het stadje gaan we gezellig samen met de Zeezot even een biertje drinken in de Cullins Yard.
De volgende dag gaan we naar Brighton. Nu het weer gunstig is, houden we de vaart er goed in. Het is een trip van 70 mijl. We hoeven niet al te vroeg te vertrekken en nemen de tijd om te ontbijten. We zeilen met de ebstroom mee langs de kust. Eerst langs Kaap Dungeness en dan langs het beroemde Beachy Head. Beroemd, of liever gezegd berucht, omdat hier mensen van de klif afspringen. Het zijn zeer steile, witte kalkstenen rotsen van 160 meter hoog, de hoogste krijtrotsen van Engeland. De rand is vlijmscherp afgesneden en steekt mooi af tegen de blauwe lucht.
We komen te vroeg aan in Brighton en moeten voor de ingang voor anker. De geul is verzand en ondiep geworden. Twee uur na laagwater mogen we naar binnen. We worden aan de 'hammerhead' gelegd. Brighton is één van de grootste marina’s van Engeland, maar de haven is vergane glorie. En we moeten er ook nog eens dik voor betalen. Wij blijven hier niet, dat was ook niet het plan, en gaan de volgende dag verder. We hebben besloten om slechts 30 mijl naar het westen te zeilen en in een baai voor anker te gaan liggen, om de hoek na Selsey Bill. Dit omdat we niet goed uitkwamen met de stroom. We genieten van het ankeren. De zon in de kuip, een borrel erbij en een prachtig uitzicht. De baai die zo rustig leek, laat in de nacht een ander gezicht zien. Terwijl de wind gaat liggen, de vloed opkomt en de golven dwars op ons afkomen, rolt de Zeevalk over elke golf. Niet te doen! Lekker rustig slapen is er die nacht dan ook niet bij. We rollen samen van de ene kant naar de andere kant van het bed. We hadden net zo goed het anker kunnen ophalen. Blij dat we in de ochtend weer vroeg verder kunnen!
We zeilen vlak langs Isle of Wight over de beroemde Solent. Er liggen hier historische wrakken waar je - als eerbetoon - niet overheen mag varen. Alles wat maar kan zeilen, is hier te zien. Van primitief tot super hightech. We hebben prachtig weer en onze korte broeken aan. Het lijkt wel vakantie! We zeilen naar een waddengebiedje dat 'Borough of Poole' heet. Joop en Albertine gaan voor ons uit, want zij zijn hier al eerder geweest. Je kunt hier met gemak een weekje aanklooien, zoals wij 'ondiepe' zeilbootjes dat zeggen. Wij klooien áltijd maar wat aan. Heel anders dan wanneer je een vaste kiel hebt, die twee meter diep steekt. We vinden een mooie ankerplek en leggen de Zeevalk tijdelijk tegen de Zeezot aan om even wat te palaveren over de volgende dag. We kijken naar de stroom, wind en afstand. De te varen route markeren we alvast met zogenaamde waypoints. We discussiëren nog even over UTC-tijden en komen tot de conclusie dat we het anker het beste vroeg omhoog kunnen hijsen. “At the crack of dawn”, zoals Albertien dat zegt.
Na een heerlijke rustige ankernacht halen we om 06.00 uur het anker omhoog en tuffen we langs de betoning naar buiten. We hebben de ebstroom even mee, waardoor we lekker ver de zee op komen. Dit wordt weer een monstertocht van 75 mijl naar Dartmouth met twee keer ebstroom en twee keer vloed.
Na 16 uur zeilen en helaas ook motorzeilen, komen we in de schemering aan. De nauwe doorgang met aan beiden kanten 140 meter hoge groene hellingen bieden een fantastisch uitzicht. We varen de rivier de Dart op. Het is inmiddels al bijna donker en overal branden lichtjes in de huizen, die prachtig tegen de hellingen liggen.
Er zijn hier drie marina’s en een paar drijvende steigers. De locals liggen als kettingen aan meerboeien langs de rand van de rivier. Wij moeten even goed zoeken, maar vinden een plekje tegen een motorboot aan. Pfff,wat een tocht, maar we zijn er! We hebben besloten dat we onze bestemming hebben gehaald en vanaf hier lekker gaan aanklooien.
Inklaren
Niet veel later staan er tien man van de borderforce\douane op de steiger. Ze houden zogenaamd een beleefd gesprekje met ons, willen onze paspoorten zien en de boot doorzoeken, waarbij we zelf van de boot af moeten. We weten niet zeker of dit eigenlijk wel mag, maar oké, we protesteren niet en wachten op de steiger af. Beide boten worden zeer grondig doorzocht. Tenminste, dat nemen we aan, want ze nemen hun tijd. Uiteindelijk is alles goed en is het toneelspel afgelopen. We hijsen de Engelse vlag en melden ons bij het havenkantoor. Waarschijnlijk heeft de goede man daar alles met een verrekijker gevolgd, want hij meldt ons dat er bij slecht weer een controle door misschien twee douaniers uitgevoerd zou worden, zeker niet zo'n uitgebreide controle als nu.
Wandeling langs de kliffen
Omdat we mooi op tijd aankomen, trekken we onze wandelschoenen aan en wandelen we langs de rand van de witte kliffen van Dover. Terug in het stadje gaan we gezellig samen met de Zeezot even een biertje drinken in de Cullins Yard.
De volgende dag gaan we naar Brighton. Nu het weer gunstig is, houden we de vaart er goed in. Het is een trip van 70 mijl. We hoeven niet al te vroeg te vertrekken en nemen de tijd om te ontbijten. We zeilen met de ebstroom mee langs de kust. Eerst langs Kaap Dungeness en dan langs het beroemde Beachy Head. Beroemd, of liever gezegd berucht, omdat hier mensen van de klif afspringen. Het zijn zeer steile, witte kalkstenen rotsen van 160 meter hoog, de hoogste krijtrotsen van Engeland. De rand is vlijmscherp afgesneden en steekt mooi af tegen de blauwe lucht.
Langs de witte kliffen
We komen te vroeg aan in Brighton en moeten voor de ingang voor anker. De geul is verzand en ondiep geworden. Twee uur na laagwater mogen we naar binnen. We worden aan de 'hammerhead' gelegd. Brighton is één van de grootste marina’s van Engeland, maar de haven is vergane glorie. En we moeten er ook nog eens dik voor betalen. Wij blijven hier niet, dat was ook niet het plan, en gaan de volgende dag verder. We hebben besloten om slechts 30 mijl naar het westen te zeilen en in een baai voor anker te gaan liggen, om de hoek na Selsey Bill. Dit omdat we niet goed uitkwamen met de stroom. We genieten van het ankeren. De zon in de kuip, een borrel erbij en een prachtig uitzicht. De baai die zo rustig leek, laat in de nacht een ander gezicht zien. Terwijl de wind gaat liggen, de vloed opkomt en de golven dwars op ons afkomen, rolt de Zeevalk over elke golf. Niet te doen! Lekker rustig slapen is er die nacht dan ook niet bij. We rollen samen van de ene kant naar de andere kant van het bed. We hadden net zo goed het anker kunnen ophalen. Blij dat we in de ochtend weer vroeg verder kunnen!
Langs de Needles
We zeilen vlak langs Isle of Wight over de beroemde Solent. Er liggen hier historische wrakken waar je - als eerbetoon - niet overheen mag varen. Alles wat maar kan zeilen, is hier te zien. Van primitief tot super hightech. We hebben prachtig weer en onze korte broeken aan. Het lijkt wel vakantie! We zeilen naar een waddengebiedje dat 'Borough of Poole' heet. Joop en Albertine gaan voor ons uit, want zij zijn hier al eerder geweest. Je kunt hier met gemak een weekje aanklooien, zoals wij 'ondiepe' zeilbootjes dat zeggen. Wij klooien áltijd maar wat aan. Heel anders dan wanneer je een vaste kiel hebt, die twee meter diep steekt. We vinden een mooie ankerplek en leggen de Zeevalk tijdelijk tegen de Zeezot aan om even wat te palaveren over de volgende dag. We kijken naar de stroom, wind en afstand. De te varen route markeren we alvast met zogenaamde waypoints. We discussiëren nog even over UTC-tijden en komen tot de conclusie dat we het anker het beste vroeg omhoog kunnen hijsen. “At the crack of dawn”, zoals Albertien dat zegt.
Overleg
Na een heerlijke rustige ankernacht halen we om 06.00 uur het anker omhoog en tuffen we langs de betoning naar buiten. We hebben de ebstroom even mee, waardoor we lekker ver de zee op komen. Dit wordt weer een monstertocht van 75 mijl naar Dartmouth met twee keer ebstroom en twee keer vloed.
In de vroege ochtend vertrekken
Na 16 uur zeilen en helaas ook motorzeilen, komen we in de schemering aan. De nauwe doorgang met aan beiden kanten 140 meter hoge groene hellingen bieden een fantastisch uitzicht. We varen de rivier de Dart op. Het is inmiddels al bijna donker en overal branden lichtjes in de huizen, die prachtig tegen de hellingen liggen.
Dartmouth
Er zijn hier drie marina’s en een paar drijvende steigers. De locals liggen als kettingen aan meerboeien langs de rand van de rivier. Wij moeten even goed zoeken, maar vinden een plekje tegen een motorboot aan. Pfff,wat een tocht, maar we zijn er! We hebben besloten dat we onze bestemming hebben gehaald en vanaf hier lekker gaan aanklooien.
Reacties
Een reactie posten