Bigi Pan

Zo vrij als een brulaap

Na tien dagen quarantaine gaan we met de Choctaw naar Paramaribo om onze gezondheidsverklaring op te halen. We worden gelukkig goedgekeurd. De volgende dag is het op naar de vreemdelingenpolitie om ons visum te verlengen. We hebben geluk; de dag ervoor stonden er 300 Cubanen bij dit enige loket. Nadat we de officiële stempels en papieren ontvangen hebben, voelen we ons zo vrij als een brulaap. We trakteren onszelf op roti in het centrum van de stad.

Tijdens de quarantaine hebben we met de Choctaw leuke tripjes bedacht, die we nu samen kunnen gaan maken. We huren een auto bij Rishi en krijgen dezelfde Toyota Rav als zes maanden geleden. Eerst rijden we naar de mysterieuze Jodensavanne. De ruïnes van deze oude nederzetting zijn inmiddels door de jungle overgenomen. Wij zijn de eerste buitenlandse gasten dit jaar.

De Jodensavanne

Daarna nemen we een frisse duik in het heldere zwarte water, Blakawatra. We nemen een kijkje aan de andere kant van de rivier, rijden over de Suriname-brug naar plantage Peperpot en maken een lange wandeling door het park. Ondanks de verkeerde planning (midden op de dag) zien we veel vogels en apen. Zwetend en oververhit komen we bij de rivier aan, waar we van een verkoelend Parbootje genieten. Gelukkig krijgen we een lift terug naar onze auto bij de ingang van het park.

We boeken een verblijf in natuurpark Bigi Pan, wat 'grote pan' betekent. Deze lagune met brak water is de grootste van Suriname en ligt aan de Atlantische Oceaan. De grote rijkdom aan vogels en honderdduizenden trekvogels maken dit gebied heel bijzonder.

Stephanies Eco Lodge 

Met de auto rijden we er in vijf uur naartoe. De weg voert langs de kust; sommige stukken zijn hobbelig en onverhard. Onderweg zien we groene rijstvelden en waterbuffels in de wei lopen, een nieuw gebied. We komen langs plaatsjes zoals Wageningen, Groningen en Boskamp. Dat blijft grappig. Bij twee politieposten worden we aangehouden. De autoriteiten zijn op zoek naar Cubanen die via Guyana naar Amerika willen.

We parkeren de auto in Nickery, een plaatsje vlak bij de kust, en ik voel de frisse zeelucht. Nu gaan we over het water verder. Samen met gids Tyren en kok Caroline varen we over een acht kilometer lang kanaal. In het Eco Resort is alleen limonade te verkrijgen. Daarom nemen we zelf genoeg eten, bier, muggenmelk en zonnebrandcrème mee. Hoe lang gaan we eigenlijk weg? De biertjes gaan gelijk de koelbox in.

Met een vol geladen korjaal naar de lodge, klunend

Stephanies Eco Lodge ligt midden in de lagune van Bigi Pan. Het is een eenvoudige houten lodge op palen met een openbare douche. Uit de kranen stroomt brak water. We poetsen onze tanden buiten bij de regentonnen bij de keuken en spoelen de wc met een emmer water door. De bedjes zijn iets te klein, we hangen met onze tenen buitenboord. Ons onderkomen is eenvoudig, maar de achtertuin is magnifiek en we hebben het hele resort voor onszelf. We trekken er een paar keer op uit met de korjaal. De flamingo’s en rode ibissen zijn toonaangevend door hun felle kleur. De vele dode bomen zijn een mooi decor voor de pelikanen.

'Black-collared hawk'

De hoge bomen geven de vele soorten roofvogels een goed uitzicht. 's Avonds gaan we met een zaklantaarn op zoek naar glinsterende oogjes. We vinden echter geen kaaimannen. Waarschijnlijk zijn ze verjaagd door het gegil van Liza en mij. We lijken net gillende keukenmeiden als er weer een vis in de korjaal springt. Uiteindelijk zien we toch nog een slang in een boom hangen.

Tiran vangt tilapia's... 

...en Caroline maakt ze panklaar

De volgende ochtend zetten we een visnetje uit. We vangen 17 tilapia’s die Caroline deskundig voor de lunch bereidt. Het eten smaakt telkens weer heerlijk. De biertjes delen we eerlijk met onze begeleiders. Onze fotocamera’s maken overuren op deze mooie plek.