Santander

"Más o menos"

Terwijl het in Nederland stormt en het dak van het AZ-stadion eraf gewaaid is, wachten wij hier tot de deining op de oceaan, als gevolg van dit lage drukgebied, minder wordt. Van de bemanning van de Schorpioen horen we dat het op Schiermonnikoog bij vlagen meer dan 40 knopen gewaaid heeft.


Playa del Magdalene

We liggen al een paar dagen in Santander, de grote broer van San Sebastián. Deze steden worden vaak met elkaar vergeleken. Santander, de hoofdstad van de regio Cantabrië, is een grote stad met meer dan 180.000 inwoners. De stad ligt aan de Golf van Biskaje en heeft een mild zeeklimaat. Doordat de bergen van de Picos vlak in het achterland liggen en de donkere wolken vanaf zee hier overheen moeten, kan het er flink regenen. Het is dan ook een hele groene regio met een paar populaire, goudgele stranden. Wij liggen voor anker aan de beschutte noordkant van Santander, aan de Playa del Magdalene.

De stad is in 1941 verwoest door een brand, waardoor het oude centrum deels verdwenen is. Ik moet even wennen aan deze grote stad met zijn vele moderne gebouwen tussen al het oude. Op de boulevard is in opdracht van de beroemde, welgestelde familie Botín een enorm modern museum gebouwd naar een ontwerp van Renzo Piano. Deze familie verdiende kapitalen met de Banco Santander en zorgde ervoor, dat vele musea een vrije entree kregen, een mooi gebaar naar de bevolking toe. 

Oud en nieuw gaan samen in Santander. Klik hier voor meer foto's.

We willen graag naar een festival, getipt door het toeristenbureau. De meeste of eigenlijk alle muzikale festiviteiten lopen we standaard mis. Maar nu gaat het lukken. We lopen erheen, maar als we er na een uur aankomen, blijken de deuren nog gesloten. Het festival zou toch om 19.00 uur beginnen? We vragen het aan een lokale meneer, die heel nonchalant tegen ons zegt: "Más o menos", wat letterlijk 'min of meer' betekent. Zo is het leven hier in de stad. Weer geen festival voor ons.

Na twee nachten voor anker te hebben gelegen, varen we drie mijl verder de rivier op. We leggen aan in de afgelegen haven van Santander, vlak bij een vliegveld. Dit doen we vanwege de regen, die eraan zit te komen. Eerst varen we met de dinghy naar de kant voor ons dagelijks ontbijtje, daarna zitten we een half uur in de bus, wat trouwens erg leuk is. Als we bij het busstation moeten wachten, ontstaat geheel onverwachts een heel gesprek met een oude, lieve vrouw. Na een tijdje moet ik haar helaas melden, dat ik er niks van snap. Zij lijkt het allemaal niet erg te vinden en praat rustig verder.

Dreigende wolken

Er is een enorm groot verschil tussen de stad en de kust. We nemen de bus naar de oostkant van Santander en lopen een stukje van het kustpad. We zien kleine huisjes, helemaal dicht en een beetje verwaarloosd, met enorm veel rommel voor de deur. Iedereen hier lijkt een hond te hebben en die zijn niet echt heel gezellig. De meeste liggen aan een dikke ketting en als we langslopen, schrikken we van hun geblaf en woestheid. Kippen, geiten, eenden, allemaal in kleine, vieze hokjes. Deze mensen wonen op een prachtige plek met uitzicht op de zee, maar kennelijk is het toch een buitenwijk van de stad. Tenminste, zo komt het op mij over. 

De vlaggen, die wij in top hadden, zijn hier verdwenen. Bretagne en Baskenland zijn rebelse regio’s, die zich graag willen onderscheiden. Hier heeft iedereen de Spaanse vlag wapperen en is men trots op het vaderland. Na vijf dagen Santander is het weer verbeterd en met een oostenwindje zeilen we verder naar het westen. 

Aan de kust. Klik hier voor meer foto's.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical