Baskenland

Boven een wrak

Aan het begin van de middag vertrekken we uit luilekkerland, San Sebastian. We willen eigenlijk naar Getaria, maar de havenmeester adviseert ons naar Motrico te gaan, een trip van 16 mijl. Daar is het veel rustiger, nog authentiek en niet zo toeristisch. Dat klinkt goed! Het is een warme dag en als we aankomen, is het druk op de kade. De lokale bevolking geeft de voorkeur aan stenen kades boven zandstranden, misschien om toeristen te vermijden. Het is een leuk gezicht als je komt binnenvaren: gekleurde parasolletjes, ligstoelen, springende kinderen, zwemmende honden en vissende mensen. Een zooitje bij elkaar en daarom zo leuk om te zien.

De gezellige haven van Motrico. Klik hier voor meer foto's.

De havenmeester staat al op ons te wachten en helpt ons met aanleggen. In de zeilboeken staat, dat ze in Spanje nogal nors kunnen zijn en dat ze zeilboten liever zien gaan dan dat ze in de weg liggen. Tot nu toe hebben wij deze ervaring niet. Integendeel, de mensen zijn superaardig en behulpzaam. We hebben een goed plekje aan de buitenkant van de steiger met uitzicht op de oceaan. Het is inderdaad een klein dorpje dat tegen een berg aangebouwd is. De Baskische huizen hebben oranje dakpannen en de kozijnen hebben meestal een andere kleur. Er zijn smalle gangetjes, die met elkaar verbonden worden door trappetjes. Zo blijven de oudjes wel fit. Als ik ze soms zie zeulen met de boodschappen...

Als we ’s morgens een ontbijtje willen scoren, komen we uit op een plein. Het caféetje is net open en binnen is het net een sportkantine, ongezellig. Een grote, kale zaal met een enorme bar en tv. Omdat er locals zitten, durven wij het ook wel aan. Er is buiten een plekje vrij en we bestellen een bakje koffie en een croissantje. Op de hoek van de supermarkt gaat een oudere man accordeon spelen. Een heel slim plekje blijkt achteraf, want iedereen die naar de kerk gaat, moet langs deze meneer en gooit iets in zijn pet. Als de kerkdeuren sluiten, worden buiten de tafels en stoelen gereed gemaakt voor de lunch. 

Wij vertrekken voor de lunch begint en gaan wandelen. Ook hier volgen we een kustpad. Het is een wandeling van maar vijf kilometer, maar daar doen we wel twee uur over. Klimmen en afdalen in temperaturen die we niet gewend zijn. Als beloning een lunch aan de andere kant van de berg. 

Bermeo, een grote commerciële haven. Klik hier voor meer foto's.

Na twee nachten gaan we weer verder. Ons einddoel is nog niet helemaal duidelijk. Dit hangt af van de wind en hoe hard we gaan. In Bretagne hadden we moeite om te kiezen uit leuke plekjes; hier in Spanje is dat wel anders. Grote havens ver van de bewoonde wereld, te toeristisch, onbeschut of heel klein. En dan moet je geluk hebben dat er plaats is. In veel van onze pilots staat dat ze hier in Spanje al tijden bezig zijn om de havens zeilvriendelijker te maken. In Bermeo is dat het geval. Dit is één van de grootste vissershavens van Noord-Spanje en ze hebben plek gemaakt voor zes zeilbootjes.

Bermeo is een mooi vissersdorp. De huizen rond de haven lijken net legohuisjes, allemaal verschillend van kleur en gestapeld tegen de berg aan. We blijven hier één nachtje, gaan dan weer verder en pikken een N/O-windje op. Prima om weer verder naar het westen te zeilen. Ook hier nemen we voor vertrek een ontbijtje in een caféetje. Deze nieuwe uitvinding is ontzettend leuk. We zien de ochtendrituelen van de mensen, die waarschijnlijk elke morgen hetzelfde zijn. Een rondje met je hondje of een stukje hardlopen rond de pier en daarna een bakje koffie in je eigen café met je eigen mensen. Wij nemen steeds twee bakjes zwarte koffie en één croissantje, dit is ook onze lunch. 

Ook nu laten we onze bestemming afhangen van de wind en de snelheid. We willen naar Elanchove, een kleine haven, waar één steiger zou moeten zijn. De ingang van de haven is heel nauw. We kabbelen heel voorzichtig voort. Iedereen op de kade zit naar ons te kijken en wij naar hen. De rust is even verstoord en zwemmers blijven aan de rand wachten om te zien wat wij gaan doen. Zo te zien, is er geen plek voor ons. We varen, jammer genoeg, de haven weer uit en hijsen het grootzeil en de genua. De wind trekt gelukkig aan. Dan proberen we, op aanraden van een buurboot, naar Santoña te gaan. We zeilen vlak langs enorme rotsen, een spectaculair gezicht. 

We zeilen vlak langs enorme rotsen. Klik hier voor filmpje.

Na acht uur zeilen komen we in Santoña aan. De hoge bergen aan de oost- en westkant markeren de ingang van de ria. We gaan in de haven liggen, die in onze pilot beschreven wordt. De haven ligt naast een vissershaven waar ze op sardientjes vissen. De omgeving oogt een beetje verpauperd met oude kazernes en een stierenvechtersarena. Er is niemand die ons opvangt, dus leggen we de boot maar ergens neer. Al snel moeten we daar van een visser weg en krijgen we een andere plek van hem toegewezen. Dus wij weer verplaatsen naar een nog mooier plekje met een fantastisch uitzicht. Een half uur later komt er een boot naast ons liggen. We horen dat we op een wrak liggen midden in de haven en dat we dus even moeten opletten. We halen het roer en het zwaard helemaal op. Eerst vinden we het maar een raar verhaal, maar als we terugkomen van een wandelingetje gaan we de boot toch weer verplaatsen voor een goede nachtrust. Een prima idee, want we hebben heerlijk geslapen.

We zitten langs de route naar Santiago

Als we de volgende ochtend naar de stad willen voor ons ontbijtje, klauteren we weer over het hek. Een raar gezicht, maar we hebben de code van de deur niet. We gaan zitten waar de meeste locals zitten en maken een plannetje voor de dag met behulp van een wandelkaart, die we bij de info gehaald hebben. Vlak voor het café loopt de pelgrimsroute naar Santiago. Dit is de noordelijke route die ontstaan is, doordat de Moren Spanje bezet hielden. We zien allemaal mensen bepakt en bezakt voorbij wandelen. Veel jongeren, valt ons op. 

Als we terug op de boot zijn, klopt er iemand. Ook hier blijken we niet te mogen liggen, eigenlijk mogen we nergens liggen en moeten we de haven uit. We verstaan hem niet, maar door zijn gebarentaal is de boodschap duidelijk. Na een uurtje vertrekken we en gaan we buiten de haven voor anker. Het is inmiddels gaan waaien met 20 knopen, maar we liggen goed beschut. Dit is een enorm binnenmeer, ook wel ria genoemd. Het heeft wel iets weg van een waddengebied met droogvallende zandplaten. 

Dit is dus wat ze bedoelen in de zeilboeken met een norse houding tegenover zeilbootjes.

Voor anker in de ria waar iedereen lekker zwemt