We besluiten niet in één keer naar Brest te varen, maar een tussenstop in A Coruna te maken. Dit wordt een overtocht met vele gezichten. We beginnen onze een-na-laatste grote overtocht met een vliegende start. De ruime wind waait met 15 knopen vol in het grootzeil en de genua. We behalen een dagrecord van 145 zeemijlen.
 |
| Zonsondergang |
Het is weer even wennen. De eerste dagen lopen we wat stilzwijgend rond. We overleggen alleen het hoognodige, zoals "We moeten een rif steken" of "Zullen we de genua kleiner maken voor de nacht?' Na een paar dagen zijn we ingeslingerd en wordt het leven aangenamer en gezelliger. We genieten allebei van de wolken en de kleuren die we om ons heen zien. Elke dag hebben we op een vast tijdstip overleg met onze walkapitein, publiceren we een verhaaltje op de tracker van PredictWind en zet Hans om 12.00 uur onze positie op de papieren kaart. Een vast dagritme geeft goede houvast om de dagen op zee door te komen.
We varen een oostelijke koers aan de onderkant van een lagedrukgebied. Op die manier houden we zo lang mogelijk de wind in de zeilen, voordat de verwachte windstiltes optreden. Overal om ons heen zien we buien; er is onrust in de atmosfeer. Dreigende wolken geven een dramatisch effect aan de horizon.
 |
|
| Dreigende luchten om ons heen |
Na vier en een halve dag zeilen laat de wind het afweten. We zetten de motor aan en varen richting Finisterre, een beroemde kaap van Galicië. Nog vier dagen te gaan. Er is geen zuchtje wind of tegenwind. We glijden door het water op een spiegelgladde zee. Ik vind het een fantastische ervaring en geniet van de stilte. Als zeiler kan ik dit natuurlijk eigenlijk niet zeggen. En het moet ook niet te lang duren... De zee ziet er zo aantrekkelijk uit, dat ik kans zie om een duik te nemen. Hans legt de Zeevalk stil, zet de motor uit en gooit een zwemtouw in het water. Ik duik erin. Heel speciaal, even zwemmen met drie kilometer water onder je. Dit kan ik van mijn bucketlist afstrepen! |
|
Ik spring erin!
Dan krijgt de wind een oprisping van ruim een dag. Hans grijpt zijn kans om met vol tuig en aan de wind lekker wat mijlen naar het doel te maken. Maar al snel moet de kapitein - na klachten van de crew - een stuk afvallen om zo weer comfort aan boord te krijgen. Oeps, foutje!
Tot slot nemen we de laatste hindernis van het verkeersscheidingsstelsel, de snelweg op zee. Al slalommend tussen de grote scheepvaart bereiken we de 'inshore traffic zone'. Langs de kust varen we op grote afstand langs de ria’s, die we twee jaar geleden bezocht hebben op weg naar het zuiden. We komen op zaterdag 4 september mooi op tijd in A Corina aan.
 |
| De Spaanse vlag hijsen |
Herinneringen borrelen naar boven. Ik weet nog heel goed dat ik hier, precies twee jaar geleden, voor het eerst het gevoel had me tussen wereldzeilers te bevinden. Tot Coruna scharrelden we namelijk met ons tweeën langs de Franse en Noord-Spaanse kust. En ineens lagen we aan een steiger met zeilers die de Atlantic gingen oversteken! Ook kwamen we daar de Zeezot uit Terschelling tegen, en de Puff. Met hen trokken we lange tijd samen op.
Met de Atlantische Oceaan aan twee kanten is het geen verrassing dat La Coruna van oudsher een echte havenstad is. Het is de meest noordwestelijke stad van het Iberisch schiereiland. We liggen met de Zeevalk in de stadshaven en zien de containerboten liggen, die hier hun goederen aan het lossen zijn. Als we onze zeebenen even willen strekken op de boulevard worden we overspoeld met mensen die aan het flaneren zijn. Een beetje te, maar we zijn dan ook niks meer gewend. Een wandeling langs de buitenrand van de stad brengt ons naar de Torre de Hercules. De vuurtoren staat op het meest noordwestelijke punt van de stad. De Atlantische Oceaan beukt hier tegen de rotsen op en de wind heeft hier vrij spel. De toren van Hercules is de oudste nog functionerende Romeinse vuurtoren ter wereld.
 |
| Torre de Hercules |
Een heerlijke stad, maar we gaan verder. We moeten de Golf van Biskaje over en we zien een geschikt weergat aankomen.
Reacties
Een reactie posten