Suriname

Geniet ervan!

Net voordat we willen vertrekken, komen er twee nieuwe boten in de haven van Mindelo liggen, waaronder een Nederlandse zeilboot, een flinke jonge. We zien iemand driftig poetsen en lopen er naartoe om kennis te maken. De boot heeft bij het eiland Sal een monstergolf over zich heen gekregen en is daarom nu hier. Ze willen alles eerst even checken, voordat ze verdergaan naar Patagonië. De andere boot, een Engelsman, heeft een kapotte genua; deze klappert hevig en maakt veel lawaai in de haven. Hij kreeg een onaangekondigde windvlaag. Het vaargebied rond de Kaapverdische eilanden is ruig en niet eenvoudig. Precies wat wij ook ondervonden hebben.



Net voor ons vertrek kwam deze boot in de haven liggen.

Op zondagmiddag iets na 15.00 uur gooien we de trossen los, om deze na ruim twee weken (hopelijk) weer vast te knopen in Marina Waterland aan de Surinaamse rivier. Deze overtocht voelt anders dan alle andere. Het wordt sowieso onze langste tot nu toe. Er een voorstelling van in je hoofd maken, is moeilijk. Alleen de verhalen van onze voorgangers geven ons een kleine indruk. De meeste geven als tip: "Trossen losgooien en gaan!". En het volgende dat iedereen tegen ons zegt is: "Geniet ervan of probeer te genieten!". We weten alleen dat er geen weg terug is; we moeten door en dat maakt het spannend. We moeten 1893 mijl afleggen op een oceaan met dieptes van meer dan 5 kilometer. Als ze ons zouden willen zoeken, zijn we een notendop. Zo klein en nietig, dat het zou lijken alsof we van de aardbodem verdwenen zijn. Richting het zuiden komen we uit op Antartica; naar het noorden in IJsland. Dat is gigantisch en daardoor voelen we ons nietig en krijgen we respect voor de natuur. 


Eindeloze watervlakte.

Voor de eerste week worden een harde wind en hoge deining voorspeld. De tweede week zal het iets rustiger worden. We overleggen met Joop, onze walkapitein, over wel of niet vertrekken. We besluiten te gaan. Langer wachten geeft ons geen garantie op betere omstandigheden. De stormen die de laatste tijd over Europa razen, hebben invloed op de oceaan en dus ook op de deining. Het zal daardoor de eerste week wel ruig worden en we zullen last krijgen van deining -  2,5 tot 3 meter met minder dan 8 seconden - maar dat is nog prima te doen. 

Net voor vertrek heb ik de boot gepoetst en haar ontdaan van het roze woestijnzand dat overal zat, maar binnen een half uur na vertrek krijgen we de eerste volle golf over de boot en is alles zout. Wanneer we op de fok voorbij de eilanden zijn, krijgen we te maken met windschaduw van het eiland Santo Antao en moeten we de motor aanzetten om vooruit te komen. De zee is woest. Gelukkig zal onze zeeziekte-pleister ons er de komende dagen doorheen slepen. Uiteindelijk heb ik zes dagen nodig om weer goed te kunnen functioneren, weer zin te krijgen in eten, en me energiek genoeg te voelen om dingen te doen, zoals de kuip ontzouten, pannenkoeken en pizza’s bakken, en kleine wasjes doen. Ons wachtschema van drie uur begint elke dag om 21.00 uur. We leven elke dag, de hele dag door, met een timer op onze telefoon die om de 20 minuten afgaat. Dan checken we de omgeving en kijken we op de plotter of er iets aankomt. De nachtwachten vind ik saai, maar met wat leuke muziek en een goede podcast kom ik er wel doorheen. Het minst leuke aan wachtlopen is misschien wel dat je elkaar tijdens een goede nachtrust wakker moet maken.


Janet komt eindelijk...
...in actie!

Tijdens onze overtocht slapen we op de bank met de zwaardkast tussen ons in. Ik slaap aan bakboord, Hans aan stuurboord. Ik pak altijd een kussen als opvulling, zodat ik een beetje klem lig tegen het slingerzeiltje aan. De slingerzeiltjes voorkomen dat we van de bank afrollen. Maar zelfs dan beweegt alles: benen, hoofd, ... Uiteindelijk zijn we zoooo moe, dat we wel in slaap vallen. Ons bed (in de punt) is een waterbed geworden; daar bewaren we 20 flessen water met acht liter per fles. We hebben ze bij elkaar gebonden en met dekens toegestopt. Groenten en fruit liggen in kistjes in de loodskooi. Daar is het lekker donker en ik kan er makkelijk bij om elke dag te checken of er iets ligt te rotten. Kortom, ik ben tevreden over de indeling en we kunnen ook nog vrij bewegen in de boot. Dat vrij bewegen moet je alleen niet al te letterlijk nemen...

Niet te pietluttig zijn. 

De snelheid van de boot door het water heen, geeft een ongelofelijk hard geluid in de boot. Het is net of er een hogesnelheidstrein voorbij raast. Misschien komt dat, doordat de boot van aluminium is. Maar een tikkend kopje in de kast is nog veel irritanter en houdt je uit je slaap. Door de golven en de deining beweegt de boot 24 uur per dag aan een stuk door. We kunnen geen stap op de boot zetten zonder iets te moeten vastpakken. Doen we dat niet, dan levert dat gegarandeerd een blauwe plek op. Misschien is een zeewaardige rollator met een beweegbaar dienblad wel iets.. Als we net gegeten hebben en we liggen op bed uit te buiken, voelen we ons eten meedeinen met de beweging van de boot. Best vermoeiend voor je lichaam. Het koken is een soort denksport. Ik probeer alles wat ik nodig denk te hebben zoveel mogelijk klaar te zetten en rol mijn antislipmatje uit (onmisbaar op de boot), zodat het matje en ik niet weg kunnen rollen. Tijdens het koken probeer ik zo min mogelijk afwas te veroorzaken. Eenpansgerechten, en ook de macaroni, kook ik met mijn sausje mee. Dus geen extra water en pan. Het gekookte water van de eieren gebruik ik voor de afwas. Van de verrotte appels maakte ik heerlijke appelmoes. Eten uit een grote vierkante bak (van Ikea met rubberen onderkant) met hoge rand is goed, omdat het eten dan niet van ons bord afglijdt. De achtliter-waterflessen functioneren heel goed als 'prullen-fles'. En zo worden we tijdens de overtocht steeds handiger in het bedenken van allerlei trucjes.


Om te douchen hebben we een tweeliter-waterfles met pomp aangeschaft. Dit voorkomt dat we te lang onder die heerlijke zoetwaterstraal staan en te veel water gebruiken. De regel is: als iemand begint te stinken, dan zeggen we dat tegen elkaar (tegen wie anders), en is het tijd voor een oceaandouche in de kuip. Om fris en 'schoon' te blijven, gebruiken we dagelijks vochtige doekjes die ik volop aan boord heb.


Oceaandouche.

We zeilen de eerste week alleen op de genua, omdat dat dat eigenlijk prima gaat. We gaan als een speer en vinden het geweld van de oceaan indrukwekkend. Later die week wordt het wat rustiger en bomen we over de ene boeg de genua uit; over de andere boeg bomen we met de giek de fok uit: het Melkmeisje. Hierdoor zeilen we stabieler door de golven. Ook trekken we het midzwaard helemaal omhoog, zodat we minder worden afgeremd en als een eendje over de golven meedeinen. En dat werkt fantastisch.


Op een ochtend willen we de boom weghalen, omdat we een squall zien aankomen, een tropische regenbui met harde wind. Tijdens deze vroege ochtendactie breekt de pin van de boom, die hem aan de mast verbindt. We bergen de boom op het dek en binden hem met touwen goed vast. Dat is wel even balen.

Later die dag, tijdens het opnieuw uitbomen van de fok, zien we drie kleine scheurtjes. We snappen het niet helemaal, maar even later schiet het ons te binnen. Het blijkt een kwestie van 'hadden we maar...'. Toen we Mindelo kwamen binnenvaren, waren er harde windvlagen en konden we de fok niet mooi naar binnen rollen. We dachten dit later in de haven wel te kunnen doen, maar de wind bleef die week hard waaien. Er waren boten die toen 50 knopen wind op de teller hebben gemeten. Tijdens ons afwezigheid is de fok gaan klapperen. Een oplettende zeiler is toen in de genua geklommen en heeft op een nautische manier de fok met een touw vastgezet. Waarschijnlijk heeft dat geklapper de scheurtjes veroorzaakt. Wij hadden de fok natuurlijk helemaal naar beneden moeten halen. Hadden we maar...!


Matras drogen in de kuip.

Nog een kleine tegenslag. Eén van de achtliter-waterflessen op ons bed lekt. We hebben nu een echt waterbed; het water sijpelt letterlijk uit de matrassen. Gelukkig hebben we ze in de kuip kunnen drogen met het risico op een zoutwatergolf. 

Het is heel fijn om tijdens de dag wat vaste punten te hebben om naar uit te kijken. Zoals mailen met de walkapitein, eten, een weerkaartje opvragen, korvee en ons 0% borreluur.

Uiteindelijk bereiken we na 15 volle dagen de kust van Suriname. We melden ons bij MAS om te vragen of we de rivier op mogen en krijgen een negatief antwoord. Het is te donker en dus te gevaarlijk. Hummm...., we kijken elkaar aan. Andere zeilers hebben ons verteld, dat zij dat wel gedaan hebben, maar misschien hadden die zich niet aangemeld. We moeten dus nog een extra nachtje op de oceaan doorbrengen. We gooien het anker uit en nemen een welverdiend biertje op misschien wel het meest indrukwekkende plekje tot nu toe. We horen vissersboten om ons heen, we zien de lichten van Paramaribo en de hemel is verlicht door een halve maan.


Vliegende vis vangen op het dek, elke morgen weer! 

Genietend van ons biertje in de kuip kijken we terug op onze tocht. Ik denk terug aan het veelgehoorde 'Geniet van de oversteek!' Ik vind genieten een groot woord.Voor mij was de oversteek vooral een leerzaam avontuur en iets wat ik nooit had gedacht te kunnen. Ik wist niet dat ik een overlevingsstandknopje heb, maar waarschijnlijk heeft iedereen die. Je moet jezelf overgeven aan het ritme van de oceaan en daar proberen vrede mee te sluiten. Ook al duurden de dagen dat we minder hard gingen veel langer. Ik heb veel zitten mijmeren, starend over de oceaan. De oceaan heeft een mediterend effect. Nu ik weer vaste bodem onder mijn voeten heb, is het alsof ik alles heb gedroomd. Gelukkig was het geen nachtmerrie, maar een droom die ik heb kunnen onthouden. Hans is trots, vond het zeilen, met name door de nacht, fascinerend en was ook wel blij toen we er eenmaal waren. Hij voelde zich nog verrassend fit. We hebben dan ook goed gegeten en water gedronken.  

Beste collega-zeilers, bouwers van onze boot en volgers: allemaal bedankt voor tips en stimulerende zetjes en duwtjes de goede kant op!


Surinaamse bitterballen bij Marina Waterland.

Reacties

  1. Hee Hans en Janette,
    Gefeliciteerd, jullie hebben het gehaald, fantastisch!
    Groeten uit een koud, winderig en nat Nederland!
    Georges en Sigrun

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een topprestatie. Wij als landrotten kunnen ons daar niets bij voorstellen maar het filmpje spreekt voor zich. En dan niet een paar seconden maar een paar weken. Goed gedaan!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hoi Hans en Janet,

    Ik volg jullie met grote belangstelling met jullie zeilreis.
    Geweldig dat jullie deze overtocht hebben gemaakt!

    Hartelijke groet, Rienk

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical