Cultuurschok
Paimpol - Dahouët - Saint Malo
We gaan bij Paimpol door de sluis naar buiten. Na zes nachten is het welletjes geweest en kunnen we gelukkig weer verder. Dat zijn mijn woorden, Hans zou hier nog wel wat langer willen blijven. De drie Nederlandse boten gaan ook verder; zij naar het zuiden, wij richting het noorden. Paimpol is ons eindpunt en langzaamaan keren we via mooie onbekende plekken, havens en baaien terug.
Het is een mooie middag, niks aan de hand. Gelukkig maar, want de aanloop naar Dahouet is nogal nauw en ondiep. Hier kan je alleen met rustig weer en hoog water naar binnen varen. Een paar uur later zien we steeds meer donkere wolken aan de hemel verschijnen. Niet heel veel later zien we om ons heen dikke regenbuien vallen. Ik haal de regenkleding maar weer tevoorschijn. Net als we onszelf daarin gehesen hebben en we voor de ingang van de haven liggen, komt er toch een bak regen uit de lucht vallen. Gelukkig zit er geen wind bij, anders hadden we buiten op zee moeten wachten. Ik tuur naar de boeien en kan ze nog net door de regen zien. De regen stopt niet en we varen heel rustig - tussen twee hoge kliffen door - de beschutte baai in, over de drempel de haven binnen. Niemand te bekennen, gelijk hebben ze. We leggen de Zeevalk vast aan een steigertje en duiken zelf ook onder. De natte kleding hang ik in de wc/douche te drogen. We moeten nu wel met badslippers naar de wc, anders krijgen we een kletspoot. We zetten de kachel aan om wat op te warmen en ik vis onder één van de banken nog een bejaarde chocolademelk vandaan, die ik opwarm. Heerlijk!
De volgende ochtend schijnt het zonnetje. Alles ziet er weer heerlijk fris en schoon uit, ook de Zeevalk. We liggen vlak bij de drempel van de haven - het digitale bord meet de waterstand - en het is een prachtig gezicht om het water te zien weglopen en opkomen. Bij laag water blijft er niks van de geul over en kun je er doorheen lopen. Kleine beroepsvissersbootjes liggen aan de hoge kade en de plezierbootjes van de lokale mensen vallen in de voorhaven allemaal droog. Er zwemt een zeehondje in de haven. Blijkbaar woont het beestje hier, want wij zien 'm telkens op dezelfde plek liggen met afgaand water, heerlijk op een modderig zandbankje. Dahouët is op het eerste gezicht een slaperig kustplaatsje. Maar als je goed kijkt, is hier toch van alles te vinden: een paar restaurantjes, antiekwinkel, bakkertje, caféetje, tweedehands boekenzaak en een beroemde koekjesbakkerij Antoine, die ook eigen lollies maakt.
"Wat gaat het weer doen vandaag?", vraag ik, zoals elke morgen, aan Hans. "Het weerbericht geeft voor de namiddag code oranje aan", zegt Hans. We besluiten vroeg op pad te gaan. Maar eerst nemen we koffie en een croissantje in de lokale tabac/bar, Au Moulin, op de hoek. Het is er enorm druk. Alle tafeltjes zijn bezet - op één na - en daar ploffen we dan ook snel neer.
Na het ontbijt gaan we op pad. “Vanaf nu doen we onze korte broeken aan, wat er ook gebeurt!” zeg ik tegen Hans. De regenkleding doen we in de rugzak. We nemen nu de westkant van Dahouët en volgen de GR34, ook wel de 'Sentier des Douaniers' genoemd. Dit kustpad is 2000 kilometer lang en loopt langs de hele Bretonse kust. Als wij alle kilometers bij elkaar optellen, dan hebben wij al hele stukken gelopen. We zijn op tijd terug, maar het noodweer blijft uit. Hoewel de wind aantrekt, blijven regen en onweer weg.
Na vier nachten gaan we verder en verlaten we dit leuke kustplaatsje. Wanneer we op de digitale watermeter 1.50 meter zien staan, varen we met halftij naar Sint Malo. Daar wil Hans graag naartoe. “Eens in je leven moet je als schipper in Sint Malo zijn geweest”, zegt Hans. Dat heeft hij ergens gelezen. Een nieuw gebied vraagt ook om een goede voorstudie: hoe loopt de ingang, waar staan de kardinalen, zijn er rotsen, hoe is de stroming, enzovoort. We zien Sint Malo al verschijnen, een granieten rots in zee. De aanblik doet ons denken aan drie jaar terug, toen we met de Zeevalk bij Rabat in Marokko aankwamen. Hoge vestingsmuren beschermen de stad. “Waar is die rots?”, vraag ik aan Hans, die op de zeekaart tuurt. "Nou, die zou híer moeten zijn, middenin de geul." Maar de rots op de kaart is spoorloos en we varen opgelucht door. “Pas op voor een onzichtbare rots in de geul naar Sint Malo“, lach ik.
We zeilen langs de lange pier de voorhaven binnen. Daarna moeten we door een sluis om de stadshaven te bereiken. De sluis is enorm groot en hoog. We geven de lijnen aan een steward, die deze voor ons om een bolder legt. We zakken enorm. Gelukkig zijn de lijnen lang genoeg. Zodra we de sluis verlaten, slaan we linksaf naar het oude centrum. We raken de weg kwijt, ja echt! We kunnen de ingang van de jachthaven niet vinden en varen uiteindelijk door naar een andere kom. Daar liggen prachtige historische zeilschepen. Daarachter is een ligplek voor de Zeevalk. Misschien niet helemaal de bedoeling, maar wat moet je... Ineens zijn ook wij een kijk- en foto-object geworden, een aluminium zeilboot uit Schiermonnikoog. Lachen toch!
Na wekenlang kleine idyllische vissersdorpjes te hebben bezocht, moeten we nu wel even wennen. Een cultuurschok, noemen ze zoiets. Waar moet ik beginnen, mijn hoofd slaat een beetje op hol. We kopen een plattegrond en gaan alle hoogtepunten, die genummerd zijn, bezichtigen. Met mijn camera in de aanslag beginnen we aan ons rondje. Een stad achter vestingmuren, gesloten voor de buitenwereld. Eenmaal door de poort gaat er een wereld van Franse historie voor ons open. Niet alleen historie, maar ook winkeltjes, restaurantjes en caféetjes. In elk hoekje, gaatje of steegje zit wel iets. De historie verdwijnt een beetje door de grote toeloop van toeristen, waaronder wij, dat beseffen we ons maar al te goed. Gelukkig wordt het 's avonds wat rustiger. De schipper, Hans, is blij dat hij deze cultuurstop heeft gemaakt, maar na twee nachten is het wel genoeg. Genoeg mensen, genoeg eten, genoeg winkeltjes, tijd om weer lekker droog te vallen!
We gaan bij Paimpol door de sluis naar buiten. Na zes nachten is het welletjes geweest en kunnen we gelukkig weer verder. Dat zijn mijn woorden, Hans zou hier nog wel wat langer willen blijven. De drie Nederlandse boten gaan ook verder; zij naar het zuiden, wij richting het noorden. Paimpol is ons eindpunt en langzaamaan keren we via mooie onbekende plekken, havens en baaien terug.
Hoosbuien
Het is een mooie middag, niks aan de hand. Gelukkig maar, want de aanloop naar Dahouet is nogal nauw en ondiep. Hier kan je alleen met rustig weer en hoog water naar binnen varen. Een paar uur later zien we steeds meer donkere wolken aan de hemel verschijnen. Niet heel veel later zien we om ons heen dikke regenbuien vallen. Ik haal de regenkleding maar weer tevoorschijn. Net als we onszelf daarin gehesen hebben en we voor de ingang van de haven liggen, komt er toch een bak regen uit de lucht vallen. Gelukkig zit er geen wind bij, anders hadden we buiten op zee moeten wachten. Ik tuur naar de boeien en kan ze nog net door de regen zien. De regen stopt niet en we varen heel rustig - tussen twee hoge kliffen door - de beschutte baai in, over de drempel de haven binnen. Niemand te bekennen, gelijk hebben ze. We leggen de Zeevalk vast aan een steigertje en duiken zelf ook onder. De natte kleding hang ik in de wc/douche te drogen. We moeten nu wel met badslippers naar de wc, anders krijgen we een kletspoot. We zetten de kachel aan om wat op te warmen en ik vis onder één van de banken nog een bejaarde chocolademelk vandaan, die ik opwarm. Heerlijk!
De drempel naar de haven
De volgende ochtend schijnt het zonnetje. Alles ziet er weer heerlijk fris en schoon uit, ook de Zeevalk. We liggen vlak bij de drempel van de haven - het digitale bord meet de waterstand - en het is een prachtig gezicht om het water te zien weglopen en opkomen. Bij laag water blijft er niks van de geul over en kun je er doorheen lopen. Kleine beroepsvissersbootjes liggen aan de hoge kade en de plezierbootjes van de lokale mensen vallen in de voorhaven allemaal droog. Er zwemt een zeehondje in de haven. Blijkbaar woont het beestje hier, want wij zien 'm telkens op dezelfde plek liggen met afgaand water, heerlijk op een modderig zandbankje. Dahouët is op het eerste gezicht een slaperig kustplaatsje. Maar als je goed kijkt, is hier toch van alles te vinden: een paar restaurantjes, antiekwinkel, bakkertje, caféetje, tweedehands boekenzaak en een beroemde koekjesbakkerij Antoine, die ook eigen lollies maakt.
Laag water bij Dahouet
"Wat gaat het weer doen vandaag?", vraag ik, zoals elke morgen, aan Hans. "Het weerbericht geeft voor de namiddag code oranje aan", zegt Hans. We besluiten vroeg op pad te gaan. Maar eerst nemen we koffie en een croissantje in de lokale tabac/bar, Au Moulin, op de hoek. Het is er enorm druk. Alle tafeltjes zijn bezet - op één na - en daar ploffen we dan ook snel neer.
Na het ontbijt gaan we op pad. “Vanaf nu doen we onze korte broeken aan, wat er ook gebeurt!” zeg ik tegen Hans. De regenkleding doen we in de rugzak. We nemen nu de westkant van Dahouët en volgen de GR34, ook wel de 'Sentier des Douaniers' genoemd. Dit kustpad is 2000 kilometer lang en loopt langs de hele Bretonse kust. Als wij alle kilometers bij elkaar optellen, dan hebben wij al hele stukken gelopen. We zijn op tijd terug, maar het noodweer blijft uit. Hoewel de wind aantrekt, blijven regen en onweer weg.
Wandelen langs de kust
Na vier nachten gaan we verder en verlaten we dit leuke kustplaatsje. Wanneer we op de digitale watermeter 1.50 meter zien staan, varen we met halftij naar Sint Malo. Daar wil Hans graag naartoe. “Eens in je leven moet je als schipper in Sint Malo zijn geweest”, zegt Hans. Dat heeft hij ergens gelezen. Een nieuw gebied vraagt ook om een goede voorstudie: hoe loopt de ingang, waar staan de kardinalen, zijn er rotsen, hoe is de stroming, enzovoort. We zien Sint Malo al verschijnen, een granieten rots in zee. De aanblik doet ons denken aan drie jaar terug, toen we met de Zeevalk bij Rabat in Marokko aankwamen. Hoge vestingsmuren beschermen de stad. “Waar is die rots?”, vraag ik aan Hans, die op de zeekaart tuurt. "Nou, die zou híer moeten zijn, middenin de geul." Maar de rots op de kaart is spoorloos en we varen opgelucht door. “Pas op voor een onzichtbare rots in de geul naar Sint Malo“, lach ik.
De lange pier
Zeevalk achter L' Etoile du Roi
We zeilen langs de lange pier de voorhaven binnen. Daarna moeten we door een sluis om de stadshaven te bereiken. De sluis is enorm groot en hoog. We geven de lijnen aan een steward, die deze voor ons om een bolder legt. We zakken enorm. Gelukkig zijn de lijnen lang genoeg. Zodra we de sluis verlaten, slaan we linksaf naar het oude centrum. We raken de weg kwijt, ja echt! We kunnen de ingang van de jachthaven niet vinden en varen uiteindelijk door naar een andere kom. Daar liggen prachtige historische zeilschepen. Daarachter is een ligplek voor de Zeevalk. Misschien niet helemaal de bedoeling, maar wat moet je... Ineens zijn ook wij een kijk- en foto-object geworden, een aluminium zeilboot uit Schiermonnikoog. Lachen toch!
Sint Malo, leuke stad
Na wekenlang kleine idyllische vissersdorpjes te hebben bezocht, moeten we nu wel even wennen. Een cultuurschok, noemen ze zoiets. Waar moet ik beginnen, mijn hoofd slaat een beetje op hol. We kopen een plattegrond en gaan alle hoogtepunten, die genummerd zijn, bezichtigen. Met mijn camera in de aanslag beginnen we aan ons rondje. Een stad achter vestingmuren, gesloten voor de buitenwereld. Eenmaal door de poort gaat er een wereld van Franse historie voor ons open. Niet alleen historie, maar ook winkeltjes, restaurantjes en caféetjes. In elk hoekje, gaatje of steegje zit wel iets. De historie verdwijnt een beetje door de grote toeloop van toeristen, waaronder wij, dat beseffen we ons maar al te goed. Gelukkig wordt het 's avonds wat rustiger. De schipper, Hans, is blij dat hij deze cultuurstop heeft gemaakt, maar na twee nachten is het wel genoeg. Genoeg mensen, genoeg eten, genoeg winkeltjes, tijd om weer lekker droog te vallen!
Reacties
Een reactie posten