Picos de Europa
Met de wind pal in de rug zeilen we naar San Vicente de la Barquera, een tocht van 30 mijl. We komen in de schemer aan, omdat we niet voor de laatste ebstroom naar binnen willen varen. De haveningang is duidelijk aangegeven met seinlichten. Als we voor anker gaan, is het inmiddels donker. Om ons heen liggen allemaal kleine motorbootjes en het is moeilijk om ruimte voor onze grotere boot te vinden. Uiteindelijk varen we de ondiepte op en gooien we het anker uit. In het midden van de rivier is een mooie grote, harde zandplaat. Hier zou je goed kunnen droogvallen en met schone voeten naar de kant kunnen lopen. Een topplekje!
 |
| San Vicente de la Barquera. Op de achtergrond Picos. |
We willen naar de Picos de Europa en daarom gaan we de volgende ochtend aan een mooring bij de brug liggen. Hier kunnen we de Zeevalk veilig alleen achterlaten. De havenmeester houdt een oogje in het zeil. Het is hoogseizoen en na meer dan een half uur bellen, hebben we een stapelbed gevonden in een hostel in het plaatsje Espinama. Dit ligt vlak bij de kabelbaan die ons naar de bergen brengt. Ik twijfel of onze reservering goed doorgekomen is, want na het doorgeven van 'Hans en Janet' wordt de verbinding verbroken. Ik zit gelijk allerlei horrorscenario’s te bedenken over wat er allemaal kan gebeuren als je op een slaapzaal met vreemde mensen ligt. Nu kunnen we er nog om lachen, straks waarschijnlijk niet meer.
De volgende ochtend vertrekken we voor iets meer dan € 5,- per persoon met de bus naar Espinama. Een supermooie route door de bergen. Soms denk ik dat we in het tv-programma 'De gevaarlijkste weg” zitten. De bus scheurt door de bochten en rijdt vlak langs afgronden. We hebben een tussenstop in het dalplaatsje Potes, waar we een bakje koffie drinken en langs een beekje naar de bus teruglopen. Na twee uur zet de buschauffeur ons langs de kant van de weg af, in een klein vriendelijk bergplaatsje. We hebben ons hostel snel gevonden en zijn de eersten die arriveren. Ik kies een stapelbed bij het raam uit. Lijkt mij lekker fris. Er moeten nu nog zes mensen komen, dan zijn we compleet, wat 'vol' betekent op zijn Spaans. Het ziet er gelukkig allemaal netjes en schoon uit.
 |
| Ons hostel Albergue |
We besluiten gelijk een kleine wandeling te maken, een soort warming-up voor morgen. Het is een wandeling van negen kilometer lang, maar daar staat wel vier uur voor. We lopen door slaperige bergdorpjes, die nodig aan renovatie toe zijn. Bij de deur staat vaak een krakkemikkig stoeltje. Ik kan me heel goed voorstellen dat de persoon die daar woont daar gaat zitten en urenlang naar de hoge Picos-bergen staart. Een soort meditatie, waarvan je heel rustig wordt. Behalve dan als er van die vervelende wandelaars de weg komen vragen, zoals wij.. Nee, dat vinden die oudere mensen superleuk en ze vragen altijd heel geïnteresseerd waar wij vandaan komen.
Tegen de avond komen we terug en zijn er nog twee mensen aangekomen. Als we na het avondeten willen slapen, begint de horrorfilm. Het is nog erger dan we dachten: krakende bedden, stinkvoeten en/of -schoenen, een snurkende buurman en door de lucht vliegende scheten. Gelukkig lig ik bij het raam, maar mijn kamergenoten willen dat het dichtblijft. Na drie uur wakker liggen - het is inmiddels 01.00 uur 's nachts - komen de laatste mensen binnen met al het bijbehorende lawaai en gerommel. Als iedereen slaapt, doe ik stiekem het raam weer open en slaap ik toch nog een paar uurtjes. Als we om 07.30 uur aan het ontbijt zitten, moeten we de nacht nog even verwerken.
Picos de Europa is een bergketen die parallel aan de noordkust van Spanje loopt. De hoogste berg is 2600 meter. De bergen hebben grillige, grijs-witte toppen en bestaan uit kalksteen. De hoogste toppen blijven het hele jaar door besneeuwd. Voor zeelui waren deze besneeuwde toppen het eerste wat ze zagen vanaf de Atlantische oceaan en daardoor een belangrijk baken. Europa was in zicht. Wij nemen een kabelbaan naar een hoogte van 2000 meter. Vanaf daar zijn er allerlei wandelroutes door dit enorme natuurgebied. Niet zonder risico, vertelt een ervaren wandelaar ons tijdens het ontbijt. Je moet dit gebied serieus nemen en een goeie wandelkaart meenemen. De bus naar de kabelbaan komt rond 08.30 uur langs het dorp. We nemen geen risico en staan op tijd klaar.
 |
| Geen kip te bekennen |
Het is vandaag onze 'lucky day'. We staan nog niet eens te wachten of hebben al een lift met een auto naar de kabelbaan geregeld. Als we daar aankomen, staat er al een lange rij om een kaartje voor de kabelbaan te kopen. We gaan met 20 mensen tegelijk naar boven. We zien zeer professionele wandelaars met alles wat daarbij hoort. Eenmaal boven worden we getrakteerd op mooie uitzichten. Het is vandaag dé dag voor een supermooie klim naar de hoogste top, horen we onderweg. Die gaan wij niet doen. We lopen heerlijk over brede paden door de kloof naar de groene kant van de Picos. Het is zo’n mooie tocht, dat we besluiten nog een stukje verder te lopen. Achteraf gezien was dat een vergissing. De supersteile afdaling van anderhalf uur in de volle zon en over losse keitjes waarover je makkelijk kan uitglijden, is eigenlijk te zwaar. We moeten ons bij elke stap tegenhouden, zo steil is het. Als we uiteindelijk bij een afgelegen bergdorpje aankomen, is er niemand te bekennen. Waarschijnlijk houden ze allemaal siësta. Het is niet anders en we lopen door naar de grote weg in de hoop daar weer een lift te kunnen krijgen, terug naar Espinama. Het is echt onze 'lucky day'. We zijn nog maar net het dorpje uit als we een lift krijgen van een hele lieve mevrouw, die net haar vader bezocht heeft. Ze wijst op het dashboard en we zien dat het meer dan 30 graden is. Ik zit achterin en draai het raampje lekker open voor wat frisse wind. Ze heeft ons netjes teruggebracht, heeft daarvoor tien kilometer moeten omrijden, maar wil er absoluut niks voor hebben.
We zijn dus ineens heel vroeg terug in het dorp en hebben, meer dan anders, een aankomstbiertje verdiend. We gaan in de schaduw zitten en komen langzaam weer bij. Als ik terugkom van de wc, zeg ik tegen Hans dat ik terug wil naar de boot. We kunnen de bus van 17.00 uur nog makkelijk halen en we betalen onze hostel gewoon voor twee nachten, zoals gereserveerd. Ik wil echt niet weer zo'n horrornacht. Hans moet even omschakelen, maar het moet zo zijn. We besluiten vandaag nog terug naar de boot te gaan. We drinken rustig ons biertje verder op en komen in gesprek met een Portugese familie, die in Porto woont. We wisselen kaartjes uit, omdat zij ons graag de stad willen laten zien. Dat lijkt ons natuurlijk geweldig. We denken er over drie weken met de boot te kunnen zijn.
We gaan naar de hostel om te betalen en pakken onze laatste spulletjes. We hoeven maar voor één nacht te betalen. Wat een goede service! Als ik in de bus zit, kan ik mijn ogen niet meer openhouden en val in slaap. Wat zijn we blij als we de Zeevalk bij de brug zien liggen. En wat hebben we heerlijk geslapen die nacht. We zullen zeker nog een paar dagen nagenieten van alle vergezichten en de spierpijn in onze kuiten.
 |
| We liggen aan een mooring bij de brug |
Wat grappig. Wij hebben een paar weken geleden aan dezelfde mooring gelegen en zijn alleen langs de picks de Europa gevaren. Vond dat al indrukwekkend. Jammer dat we daar niet naar boven zijn gegaan. Leuk verslag!
BeantwoordenVerwijderenJohan vd Brink (a/b Fifty Fifty)