Asturië
Ontmoetingen
We zeilen in Noord-Spanje, in de provincie Asturias. Onze eerste aanloop is San Vincente de la Barquera waar ook het hoge Picos-gebergte begint, dat 30 kilometer landinwaarts ligt. Bij helder weer zien we de bergen goed liggen, vaak gehuld in een grijze wolk. In een café midden in het centrum ontmoeten we een leuke jongedame uit Wladiwostok. Ze vertelt dat ze, na een aantal jaren in Moskou, in Europa wil gaan wonen, maar nu eerst, helemaal in haar uppie, naar Santiago wil lopen. Als we gegevens uitwisselen en ik op mijn Instagram kijk, zie ik dat ze ons al volgt. Het is leuk om op haar Instagram te lezen, dat ze een gouden medaille met bodybuilding gewonnen heeft. En dat ze 216.000 volgers heeft.
In Ribadesella ontmoeten we op het terras waar we zitten een jongedame uit Nederland: Fleur. Fleur vertelt ons in het kort haar verhaal. Zij heeft met haar Spaanse vriend vijf jaar lang rondgezworven zonder een cent op zak. Door allerlei diensten te ruilen, kwamen ze rond. Nu wonen ze vijf maanden in Ribadesella en leven ze van de verkoop van kunst. Haar vriend maakt aquarellen en zij maakt o.a. kettingen van strandvondsten. Kopers mogen zelf de prijs bepalen en dat is voor veel mensen heel moeilijk. Een superspontane vrouw met lange benen en blond haar. Toen we haar voorbij zagen lopen, zei Hans gelijk: "Dat is een Nederlandse." En zij dacht precies hetzelfde: 'Twee paar blauwe ogen, die komen vast uit Nederland." Ze stellen hun gehuurde huis, Casa Nomades, open voor andere mensen die het nodig hebben. Ook loopt hier de noordelijke route naar Santiago.
Op het muurtje ontmoeten we Sandra. Zij komt uit Duitsland en woont al 15 jaar in Gijon. Voordat ze hier ging wonen, heeft ze, net als velen die wij ontmoeten, rondgetrokken. Nu geeft ze Duitse les. Ze vertelt ons dat dit de meest vervuilde stad van Noord-Spanje is en dat er vaak enorme smog hangt. Ze neemt ons mee naar een Mexicaans restaurant waar we met z'n drieën taco’s aan de bar eten. Het is dan al 22.00 uur. De eigenaar, een Mexicaan, is een leerling van haar en praat zeer pünktlich Duits tegen ons. Gijon is een stad apart, maar zeker de moeite waard.
Na Gijon gaan we naar Cudillero. Het heeft een smalle haveningang en is alleen met rustig weer goed te doen. We varen door naar de grote havenkom voor vissersboten en vinden een plekje aan een steiger. De haven ligt buiten het centrum. Dit is via een mooie wandeling over de zeekade in 20 minuten goed aan te lopen. Cudillero is een dorp met gekleurde huisjes, dat steil tegen een berg gebouwd is. Het heeft geen straten, alleen wandelpaden en trappetjes. Vanaf boven hebben we een mooi uitzicht op de haven en het plein met de parasols van alle restaurants. Ook hier is het ontzettend druk. Begrijpelijk, want het is een bijzonder dorp, maar dan misschien in het naseizoen. De haven, waar wij de enige gast zijn, is super. Heerlijk zwemmen in zee en daarna douchen onder de slang op de steiger. Er ligt nog één opvallende oranje zeilboot, de Karmenka, op een vaste plek aan een steiger. Toen we er niet waren, hebben zij een briefje voor ons achtergelaten. Ze gaan op poolexpeditie en zijn nieuwsgierig naar onze boot. Via e-mail hebben we hun vragen beantwoord, waarop zij lieten weten wel geïnteresseerd zijn in een tweedehands zeevink.
De wind is steeds zeer wisselvallig. De ene dag kunnen we prima zeilen en dan is het de volgende dag weer om te huilen. Nu gaan we naar het plaatsje Luarca, een authentieke vissershaven met achter de hoge golfbreker een paar meerboeien voor gastboten, zoals in onze pilot staat beschreven. Maar als we aankomen, zijn de meerboeien verdwenen en moeten we noodgedwongen doorvaren naar de beschutte binnenhaven, waar eigenlijk geen plek is. Het is zaterdagavond en we besluiten tegen een vissersboot aan te gaan liggen, hopend dat de visser een vrij weekend heeft. Vanaf de boot hebben we een mooi uitzicht op de kade en de huizen erachter. Als je alles kritisch bekijkt, en dat doen wij vanaf de boot, zie je veel verpaupering en achterstallig onderhoud, zoals in vele dorpjes trouwens. Hier geen ontmoetingen gehad, omdat we op de boot moesten blijven, voor als de visser terug zou komen. Zonder dat de visser het heeft vernomen, gooien we de volgende ochtend de trossen los en varen we verder. We hebben wel heerlijk rustig geslapen. Dat was zeker anders geweest als we vlak bij de oceaan aan een meerboei hadden gelegen.
We zeilen in Noord-Spanje, in de provincie Asturias. Onze eerste aanloop is San Vincente de la Barquera waar ook het hoge Picos-gebergte begint, dat 30 kilometer landinwaarts ligt. Bij helder weer zien we de bergen goed liggen, vaak gehuld in een grijze wolk. In een café midden in het centrum ontmoeten we een leuke jongedame uit Wladiwostok. Ze vertelt dat ze, na een aantal jaren in Moskou, in Europa wil gaan wonen, maar nu eerst, helemaal in haar uppie, naar Santiago wil lopen. Als we gegevens uitwisselen en ik op mijn Instagram kijk, zie ik dat ze ons al volgt. Het is leuk om op haar Instagram te lezen, dat ze een gouden medaille met bodybuilding gewonnen heeft. En dat ze 216.000 volgers heeft.
In Ribadesella ontmoeten we op het terras waar we zitten een jongedame uit Nederland: Fleur. Fleur vertelt ons in het kort haar verhaal. Zij heeft met haar Spaanse vriend vijf jaar lang rondgezworven zonder een cent op zak. Door allerlei diensten te ruilen, kwamen ze rond. Nu wonen ze vijf maanden in Ribadesella en leven ze van de verkoop van kunst. Haar vriend maakt aquarellen en zij maakt o.a. kettingen van strandvondsten. Kopers mogen zelf de prijs bepalen en dat is voor veel mensen heel moeilijk. Een superspontane vrouw met lange benen en blond haar. Toen we haar voorbij zagen lopen, zei Hans gelijk: "Dat is een Nederlandse." En zij dacht precies hetzelfde: 'Twee paar blauwe ogen, die komen vast uit Nederland." Ze stellen hun gehuurde huis, Casa Nomades, open voor andere mensen die het nodig hebben. Ook loopt hier de noordelijke route naar Santiago.
 |
| Ribadesella. Klik hier voor meer foto's. |
Het plaatsje Ribadisella ligt verscholen achter hoge kliffen. De ingang naar de haven is smal en alleen te doen bij rustig weer. We varen door een diepe geul, die vlak langs het drukke zandstrand stroomt. Er is een steiger voor gastboten waar we mogen liggen. De rivier loopt nog een stuk verder landinwaarts en gaat over in een soort waddengebied. Het stadje is een gezellig gebeuren en heel toeristisch. De eerste dag regent het, maar dat is niet zo erg. Zo kunnen onze spieren na de Picos-loop even bijkomen. De tweede dag is het bewolkt, maar droog, en maken we een leuke wandeltocht langs verschillende slaapdorpjes.
Gijon is een grote stad, centraal gelegen in Noord-Spanje, met een goede jachthaven. Daarvan zijn er maar weinig. Bij het aanlopen van de haven zien we aan de westkant een gigantische industriehaven. De zware industrie hier verwerkt en exporteert steenkool en ijzererts afkomstig uit de mijnbouw in Asturië. De oude stad ligt op een schiereiland. Hier ligt ook de jachthaven. De stad is een wirwar van nieuwe en oude gebouwen. Dit komt door de Spaanse burgeroorlog. Gijon was het laatste republikeinse bolwerk dat in 1939 viel. Gijon is niet heel toeristisch. Het heeft ontzettend veel kleine pleintjes, die drukbezet zijn door jongeren. We belanden op een muurtje, dat elke avond vol zit met mensen die allemaal vogelvoer zitten te eten. Dit is voor mij een nieuwe trend: gezoute zonnebloempitten eten en daar is echt wel wat techniek voor nodig. De volgende ochtend moet de gemeente de straten weer aanvegen vanwege alle schilletjes.
Gijon is een grote stad, centraal gelegen in Noord-Spanje, met een goede jachthaven. Daarvan zijn er maar weinig. Bij het aanlopen van de haven zien we aan de westkant een gigantische industriehaven. De zware industrie hier verwerkt en exporteert steenkool en ijzererts afkomstig uit de mijnbouw in Asturië. De oude stad ligt op een schiereiland. Hier ligt ook de jachthaven. De stad is een wirwar van nieuwe en oude gebouwen. Dit komt door de Spaanse burgeroorlog. Gijon was het laatste republikeinse bolwerk dat in 1939 viel. Gijon is niet heel toeristisch. Het heeft ontzettend veel kleine pleintjes, die drukbezet zijn door jongeren. We belanden op een muurtje, dat elke avond vol zit met mensen die allemaal vogelvoer zitten te eten. Dit is voor mij een nieuwe trend: gezoute zonnebloempitten eten en daar is echt wel wat techniek voor nodig. De volgende ochtend moet de gemeente de straten weer aanvegen vanwege alle schilletjes.
 |
| Gezellige muur in Gijon. Klik hier voor meer foto's. |
Op het muurtje ontmoeten we Sandra. Zij komt uit Duitsland en woont al 15 jaar in Gijon. Voordat ze hier ging wonen, heeft ze, net als velen die wij ontmoeten, rondgetrokken. Nu geeft ze Duitse les. Ze vertelt ons dat dit de meest vervuilde stad van Noord-Spanje is en dat er vaak enorme smog hangt. Ze neemt ons mee naar een Mexicaans restaurant waar we met z'n drieën taco’s aan de bar eten. Het is dan al 22.00 uur. De eigenaar, een Mexicaan, is een leerling van haar en praat zeer pünktlich Duits tegen ons. Gijon is een stad apart, maar zeker de moeite waard.
Na Gijon gaan we naar Cudillero. Het heeft een smalle haveningang en is alleen met rustig weer goed te doen. We varen door naar de grote havenkom voor vissersboten en vinden een plekje aan een steiger. De haven ligt buiten het centrum. Dit is via een mooie wandeling over de zeekade in 20 minuten goed aan te lopen. Cudillero is een dorp met gekleurde huisjes, dat steil tegen een berg gebouwd is. Het heeft geen straten, alleen wandelpaden en trappetjes. Vanaf boven hebben we een mooi uitzicht op de haven en het plein met de parasols van alle restaurants. Ook hier is het ontzettend druk. Begrijpelijk, want het is een bijzonder dorp, maar dan misschien in het naseizoen. De haven, waar wij de enige gast zijn, is super. Heerlijk zwemmen in zee en daarna douchen onder de slang op de steiger. Er ligt nog één opvallende oranje zeilboot, de Karmenka, op een vaste plek aan een steiger. Toen we er niet waren, hebben zij een briefje voor ons achtergelaten. Ze gaan op poolexpeditie en zijn nieuwsgierig naar onze boot. Via e-mail hebben we hun vragen beantwoord, waarop zij lieten weten wel geïnteresseerd zijn in een tweedehands zeevink.
 |
| De haven van Cudillero. Klik hier voor meer foto's. |
De wind is steeds zeer wisselvallig. De ene dag kunnen we prima zeilen en dan is het de volgende dag weer om te huilen. Nu gaan we naar het plaatsje Luarca, een authentieke vissershaven met achter de hoge golfbreker een paar meerboeien voor gastboten, zoals in onze pilot staat beschreven. Maar als we aankomen, zijn de meerboeien verdwenen en moeten we noodgedwongen doorvaren naar de beschutte binnenhaven, waar eigenlijk geen plek is. Het is zaterdagavond en we besluiten tegen een vissersboot aan te gaan liggen, hopend dat de visser een vrij weekend heeft. Vanaf de boot hebben we een mooi uitzicht op de kade en de huizen erachter. Als je alles kritisch bekijkt, en dat doen wij vanaf de boot, zie je veel verpaupering en achterstallig onderhoud, zoals in vele dorpjes trouwens. Hier geen ontmoetingen gehad, omdat we op de boot moesten blijven, voor als de visser terug zou komen. Zonder dat de visser het heeft vernomen, gooien we de volgende ochtend de trossen los en varen we verder. We hebben wel heerlijk rustig geslapen. Dat was zeker anders geweest als we vlak bij de oceaan aan een meerboei hadden gelegen.
 |
| Dreigende wolken achter ons |
Reacties
Een reactie posten