Flessenpost week 3 Sint Maarten - Azoren

 De oceaan maakt van mij een denker

Wat gaat de tijd toch snel, maar toch ook weer niet. We zijn de derde week ingegaan en raken hier op de oceaan het besef van tijd een beetje kwijt. Er is geen houvast, behalve die we zelf creëren, zoals een dagelijks ritme met een ontbijtje in de kuip, een warme hap in de middag en een borrelkuip voor de zonsondergang. Dat is fijn om te hebben. Net als een doel, een veilige haven achter de horizon. Zonder doel ben je doelloos.

Hans is meestal eerder wakker en zit dan achter zijn laptop weerkaartjes te downloaden. Ik heb altijd een beetje moeite om de dag te beginnen. Maar als ik eenmaal over mijn slingerzeiltje heen ben geklauterd en op twee benen sta, begint ook voor mij de nieuwe dag. De fluitketel gaat op het fornuis. We zetten een flinke pot voor theewater, afwaswater en onze dagelijkse washand-douche. Redelijk okselfris eten we dan in de kuip lekker ons ontbijtje. De ene dag yoghurt of havermoutpap, de andere dag een broodje uit de wonderpan.

We zijn van koers veranderd en hebben de golven en de wind nu van achteren. De Zeevalk maakt nieuwe bewegingen. We schommelen aardig heen en weer, en lopen al balancerend door de boot. Krakende, piepende en bonkende voorwerpen in kastjes zetten we opnieuw vast met doekjes, wc-rollen of keukenpapier. 

Hans zit binnen een boek te lezen. Hij denkt dat ik filosoof aan het worden ben; ik zit buiten in de kuip en denk na. De oceaan maakt een denker van mij. En daar heb ik nu zeeën van tijd voor. Ik kijk om me heen. De horizon is zover als ik kan kijken, de hemel is oneindig en de oceaan zo diep en donker dat je geen ogen meer nodig hebt. De oceaan zit vol geheimen. Gekke wezens, net als boven water trouwens: vissen met vleugels (vliegende vissen) en roze kwallen met zeiltjes (Portugese oorlogsschepen). Ik zou graag een kijkje nemen en zien waar we eigenlijk allemaal overheen zeilen. Op de zeekaart waarmee we navigeren, staan zeebergen, ondieptes, ravijnen en enorme plateaus (Abyssal Plains). De bergen hebben namen, zoals het Corner-zeegebergte met toppen van 3 kilometer. We zijn vlak langs een ondiepte van 5,5 meter gevaren, waargenomen door een schipper, genoteerd op de zeekaart, maar niet onderzocht. 'Reported' staat er dan op de kaart. De oceaan is mysterieus. Ze laat geen spoor achter, wist alles uit. Ze laat schepen op onverklaarbare wijze verdwijnen of zinken in de diepte. De oceaan maakt ons nietig. We zijn niet meer dan een stipje, een rimpeling in het water, een postzegel op een blauwe envelop. Alleen het zog van de Zeevalk laten we achter. Voor heel eventjes dan.

Pos 37 40N 35 25W
Cog 90
Sog 5
1030 hp