Flessenpost week 1 Sint Maarten - Azoren

Oceaanritme

Oké, ons geduld is op! We willen aan de oversteek beginnen. En na een paar juiste opmerkingen van Facebook-vrienden en onze walkapitein halen wij dinsdagochtend het anker op. We kijken om ons heen. Zijn er nog meer boten die vertrekken? Dat is altijd leuk, maar helaas nee. Bij de groep Nederlandse boten zijn ook wat twijfels. Met wat weemoed nemen we afscheid van de Carieb: het blauwe water, de witte stranden, de wuivende palmbomen. 
Voor het eerst in twee jaar koersen we noord in plaats van zuid. Een keerpunt in onze reis. Het is nog een eindje, maar we zeilen via de Azoren huiswaarts. Het gevoel zeeën van tijd te hebben, ebt langzaam weg...

We hebben een geweldige start en halen met gemak zes knopen. We zeilen met dubbel rif in het grootzeil en op de genua. Zo gaan we de nacht in. Het is volle maan, een betere timing hadden we niet kunnen hebben. Na de nacht goed te zijn doorgekomen, wordt de wind wat kalmer. Ook wij worden kalmer en stiller. Ondanks de charmante pleister achter ons oor zijn we een beetje katterig. Ik drink met moeite wat water. Het liefst kruip ik met mijn hoofd ver weg onder de dekens, maar daar is het veel te warm voor. Ik wil slapen en pas wakker worden als we er zijn. De eerste dagen op zee is echt doorbijten. Water spuug ik gewoon weer uit, zo erg is het dus wel. Alles kost moeite. Elke stap, elke beweging ga ik liever uit de weg. Laat mij hier maar lekker rustig liggen. En dan te bedenken dat het relatief rustig weer is. Stemmetjes in mijn hoofd zeggen steeds: 'Probeer te genieten'. Een veelgehoorde wens tussen zeilers. Ammehoela, ik zou niet weten hoe.

De beroemde derde dag breekt aan. We lijken allebei weer een beetje mens te worden en er zit beweging in ons. Langzaam komt het oceaanritme in ons lijf. Ik bak 's morgens een stokbroodje op in de pan en zet thee. We voelen ons redelijk en het broodje blijft erin, een goed teken. We halen het rif uit het grootzeil en hopen zo op iets meer gang, maar de wind is steeds meer gaan liggen. Volgens onze walkapitein varen we in een gebied met rustig weer en weinig wind. Daar komt altijd gedoe van. Met klapperende zeilen strompelen we over de golven. We doen de motor aan, dan weer uit. Wind? Zeilen hijsen. En zo klooien we de hele dag wat aan. Het waypoint dat we willen bereiken, halen we niet zeilend. 's Nachts liggen we echt te dobberen met nauwelijks één knoop vooruitgang. We doen de motor aan en zetten gelijk de juiste koers in op weg naar 30 graden noorderbreedte. We hopen zo op de rug van het hogedrukgebied te kunnen meeliften naar de Azoren.

Het feest kan beginnen, want het is dag vier! En we voelen ons weer toppie. De luchtbel waarin we de eerste dagen leefden, is plotseling doorgeprikt. Mijn humeur wordt nog beter als er een klein regenbuitje over de Zeevalk trekt. Ik spring op en ga in mijn tieteledokie en een doek over de Zeevalk. Net genoeg regen om mijzelf en de Zeevalk schoon te krijgen. Daarna zien we een geweldige regenboog, ik geniet!
 

  • pos 24 31N // 62 21W om 16.00 utc
  • dus in totaal ongeveer 400 M afgelegd
  • sog 4,5
  • cog 20
  • 1018,7 HP
  • lichte oostenwind, 10 kn (schatting)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical