Lanzarote

Het is weer zomer

Op de dag van vertrek uit Rabat is ook Kris van de Puff, als laatste van ons vieren, besmet met de 'Marokkaanse bacterie'. Hij ligt ziek op bed en heeft besloten om te blijven. Wij hebben de knop omgezet en besluiten te gaan. Onderweg bekijken we of het Agadir of Lanzarote wordt. De Fransen - geen idee waarom - hebben een lijst gemaakt van de volgorde van vertrek. Rond 10.30 uur gooien de eerste boten de trossen los. Drie uur later gaan wij naar de douane en de politie om een stempeltje te halen. Daarna komen de heren de boot checken ("Schoenen uit graag, we willen geen kakkerlakken!"). Deze keer gaat het er veel serieuzer aan toe. Er wordt daadwerkelijk onder het bed gekeken, kastjes worden opengetrokken, maar de biertjes en kleine flesjes whiskey worden niet gevonden. En  gelukkig geen vieze, harige snuffelhond aan boord gehad. Nog even zwaaien naar de andere Nederlandse boten en dan varen we onder begeleiding van een pilot de rivier af, richting de grote oceaan. 

De Choctaw, Puff en Yndeleau blijven liggen

Dit wordt onze langste oceaanzeiltocht tot nu toe. We verwachten de eerste dagen rustig weer. Voor alle zekerheid hebben we een wonderpleister tegen zeeziekte achter onze oren geplakt. En die helpen supergoed. Tot mijn verbazing kan ik zelfs binnen goed functioneren: ik kook met 20 knopen wind, slaap binnen, ruim de boel op en houd alles schoon (zoutvrij). Ik weet zeker dat ik dit zonder die wonderpleister niet had kunnen doen en zit nu al te bedenken hoe dat moet, als deze na drie dagen uitgewerkt is. Zou ik dan ingeslingerd zijn?

We proberen een vast ritme aan te houden. Rond 20.00 uur start het wachtschema. Om de drie uur lossen we elkaar af om buiten wacht te houden. Ik begin meestal met wachtlopen. Totaal ingepakt tegen de kou sta of lig ik buiten op de harde houten bank. Het is natuurlijk supersaai en soms dut ik wat in. Ik zet daarom een wekker die om de 15 minuten afgaat. Dan kijk ik om me heen, schijn met een zaklantaarn op de zeilen en check de plotter. Meestal is er niks te zien, ga ik weer op mijn rug liggen en staar ik naar de hemel. Jupiter en Venus staan zeer laag, vlak bij de nieuwe maan. Ik kan elke avond wel tientallen wensen doen; de sterren vallen in grote getale naar beneden. Echt heel bijzonder. Soms (vaak) denk ik bij mezelf: "Wat doe ik hier buiten in de kou, terwijl anderen heerlijk warm onder de wol liggen?"

Nou! Ik krijg het antwoord op deze vraag als we een bijna-aanvaring hebben met een vissersboot, die geen AIS heeft. Ik hoor een motor, maar denk dat het een vrachtschip is, die ruim voor ons langsgaat. Nog net op tijd zie ik een groen en rood licht recht op ons afkomen. Waar komt die opeens vandaan? Ik roep Hans, we trekken de zeilen aan en loeven op. De kapitein lag vast te dutten, maar kan nog net op tijd van ons wegdraaien. Dat is wel op het nippertje. Wachtlopen heeft dus wel degelijk zin. 

Elke dag haalt Hans via de Iridium Go een actueel weerbericht binnen. Ook hebben we via sailmail contact met onze walkapitein Joop en met Amerikaanse zeilers die al elf jaar rond de wereld zeilen. De Amerikanen varen voor ons en waarschuwen voor een visnettengebied. Het lukt om hiervan vrij te blijven.

De oceaan werkt mediterend. Klik hier voor een filmpje.

Hans mag de zonsopkomst zien. Als ik wakker word van mijn ochtendslaap maken we ontbijt. Als het lekker weer is, zit ik graag buiten of luister ik muziek op het voordek. Altijd turend en op zoek naar dolfijntjes of ander dierlijk leven. De oceaan werkt mediterend en is elke keer weer anders. De kleuren veranderen, net als de lucht en het ritme van de oceaan. Het is eigenlijk nooit saai en de dagen vliegen om. Een bewegende boot kost veel energie en daarom is het belangrijk af en toe te slapen. Rond 16.00 uur is het borreltijd, ergens op de boot in de zon. Alleen de borrel ontbreekt natuurlijk. Glaasje fris met chips is wat het is! 

We krijgen plots bezoek van een visserssloep die ongeveer 20 mijl uit de kust van Marokko vaart. Ze varen met een noodgang op ons af. Een beetje huiverig staan wij buiten in de kuip. Er zitten drie mannen in de boot, getekend door de zon en de wind op zee. Ze willen een kreeft ruilen voor sigaretten, maar die hebben we niet. Wel hebben we kleine flesjes whiskey, die de douane niet gevonden heeft. We gooien er een naar ze toe en weg zijn ze. Gelukkig. Nu ben ik alleen wel bang, dat er straks meer boten achter ons aankomen. 

Als we op dag 5 Lanzarote naderen, is het water superhelder en mooi blauw van kleur. De temperatuur is ook een stuk aangenamer en de nachten zijn minder koud. Het is weer zomer geworden en we krijgen een speelse begroeting van de dolfijntjes, die lange tijd langs de kust met ons meezwemmen. Wat zijn we trots op onszelf en deze prestatie; dit geeft veel zelfvertrouwen. Nu gaan we heerlijk genieten van Lanzarote en gaan we beslissen of we de Atlantische oceaan gaan oversteken naar Suriname.

Na 5 volle dagen op de oceaan: Lanzarote in zicht!