Zeeziek

Dag Happy!

Makkum - Texel - Blankenberge

Ik zit in de autobus en durf niet achterom te kijken; ik zucht even heel diep. We hebben net onze 'Atlantic Sea Dog' Happy afgezet op haar tijdelijke adres. Terwijl wij gaan zeilen, zal Happy daar twee maanden verblijven. Dus zo 'Atlantic' is Happy niet meer. Als pub van twee maanden oud is ze met ons meegekomen uit Suriname. Ze wist niet beter dan dat de boot haar thuis was. Dat is nu wel anders. Nu zijn het strand, de duinen en alle dieren waar ze achteraan kan rennen haar thuis. Lekker snuffelen door het dorp en heerlijk in de zon slapen. Dat is wat ze fijner vindt. Ze is een echte landhond geworden. Ik kijk toch nog snel achterom en ik zie Happy even terugkijken, waarna ze, met de staart kwispelend omhoog, meeloopt met de nieuwe mensen. "Het komt goed", zeg ik tegen mezelf. Gelukkig kreeg ik ’s middags een foto van Happy, die de zoon van de nieuwe mensen uitgebreid aan het knuffelen was.

Happy is 'happy' op het strand!

Terwijl ik dit typ, liggen we al een paar dagen in Blankenberge 'of all places'. Dat was niet ons plan. Ons plan was om vanaf Texel twee nachten met een goed windje door te zeilen naar Fécamp om vanaf daar met een rustig windje langs de kust verder te gaan. Wat ging er mis? Dat vragen wij onszelf ook af. Ik denk even hardop...

We vertrokken om 18.00 uur vanaf Texel met de ebstroom mee naar buiten. We hadden een mooi gangetje van vijf tot zeven knopen en het waaide zo'n 15 tot 20 knopen. Stroom en wind op de kont, dus niks aan de hand. Door de maan lichtte het water voor de Zeevalk helemaal op. Als een pad op zee met verlichting. De nacht, de donkerte op zee, is relatief kort. De kou is de grote tegenstander. Op volle zee was de zeetemperatuur iets van 10 graden en de wind blies vol in de kuip. Met vier lagen kleding red je het echt niet. Je staat en zit stil. Na zes uur draaide de stroom en kregen we die tegen. En wat je dan krijgt, is wind tegen golven. Hierdoor ontstond een vervelende klotsbak, waar de Noordzee om bekend staat.

Inmiddels voelde ik de katterigheid opkomen en tot mijn verbazing voelde Hans zich ook niet helemaal oké. We hesen het grootzeil, zodat we wat stabieler kwamen te liggen. De genua rolden we in, want daar hadden we alleen maar last van. En uitbomen zagen we ook niet zitten. Dat zou ons veel minder wendbaar maken in situaties waarin we zouden moeten uitwijken. Helaas ging het inrollen verkeerd. Ik gaf te veel schoot, waardoor de genua een paar keer om de stag heen draaide. Dus moesten we naar voren om de schoten los te maken en opnieuw vast te knopen. Uiteindelijk lukte het ons om de klapperende genua in te rollen. Wat een consternatie..

Ik ging weer naar binnen om te liggen, maar nog geen vijf minuten later hing ik boven de pot. Hans kwam ook naar binnen om te zeggen dat hij zich niet helemaal lekker voelde en eerder wilde stoppen. Goed plan, vond ik, en dook met mijn hoofd weer onder de dekens. Nog geen vijf minuten later hoorde ik Hans buiten spugen. Tjongejonge, wat een zeezeilers zijn wij! Het weer werkte niet echt mee; regenbuien trokken over. Hans moest nog een paar keer spugen tot er echt niks meer uit kwam. We wilden naar Oostende, maar zelfs dat haalden we niet. We hielden daarom koers Blankenberge aan. Bij de ingang twijfelden we of de haven wel open was. Ze waren aan het baggeren en blokkeerden bijna de hele ingang. Hans nam contact op met Zeebrugge en die vertelde ons dat we er langs konden. Gelukkig! 
                                                                                

Ingang Blankenberge

                                                                                                                                      

We meerden af vlak bij een grote aluminium zeilboot uit Nederland. Zeilers Els en Ari nodigden ons gelijk uit voor een borrel, maar die sloegen we uiteraard maar even over. Dat is trouwens wel voor het eerst dat we een aankomstbiertje overslaan. "Komen jullie dan een hapje eten?", was zijn volgende vraag. We hadden natuurlijk wel trek, want we hadden niets meer gegeten en het rook erg lekker. Een half uurtje later zaten we aan de bami - die Els heerlijk klaargemaakt had - en een glas water. Maar ik zag aan Hans dat hij het nauwelijks weg kon krijgen. Met kleine hapjes probeerde hij de bami met scampi's op te eten. Maar een paar tellen later was ie vertrokken om niet meer terug te komen. Hans' bordje en de leftovers werden in een bakje gedaan. "Voor morgen misschien", zei Els. Els komt uit Suriname en Ari uit Scheveningen. Ze hebben elkaar in Suriname leren kennen en zijn al meer dan 50 jaar bij elkaar. We moesten enorm lachen om Ari's humor. Hij maakt zich nergens druk over en vertelt de mooiste verhalen. We hadden zeker twee dagen nodig om van de zeeziekte te herstellen. En elke keer als we langs Ari liepen, werden we uitgenodigd voor de borrel, die we steeds afsloegen. Hij zal wel gedacht hebben: "Wat een saaie mensen!"

Het weer om naar het zuiden te zeilen ziet er niet gunstig uit voor ons. We hebben de mooie wind deels misgelopen en krijgen nu te maken met tegenwind of nauwelijks wind. Hopelijk kunnen we vrijdag verder. De Golf van Morbihan waar we eigenlijk naar toe willen, heb ik stiekem al uit mijn hoofd gezet. "Het is geen aangenomen werk", zegt Hans. En Ari had ook een goeie: "Je moet het per dag bekijken." Dus bekijken we het vanaf nu per dag. Onze conclusie/leermoment: de volgende keer toch maar de genua uitbomen en het grootzeil voeren met bulletalie (= lijn die voorkomt dat giek naar de andere kant klapt).