Terugblik

De wereld draait door

We zijn nu meer dan een jaar terug, wat gaat de tijd snel! Tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar als landrotten. Ik weet nog goed dat ik in 2019 aan iedereen vertelde: "We gaan onze zeilreis nu maken, nu we jong en gezond zijn. Als we het nu niet doen, doen we het nooit meer." Want van uitstel komt nu eenmaal vaak afstel. Terugkijkend ben ik superblij dat we die stap toen hebben genomen. We kunnen vandaag gelukkig niet zeggen: "Hadden we maar..." We hebben het gewoon gedaan en zijn daardoor een enorme ervaring rijker.

In april 2022 gooi ik met veel enthousiasme mijn (vernieuwde) boetiek weer open onder de naam Zouterik. De naam is een weerspiegeling van de zee waar ik zo van hou. De samenvoeging van ‘zout’ en ‘stouterik’, een woord dat bij mijn ietwat gekke karakter past. Maar boven alles prikkelt zout je smaak. En dat is wat ik met mijn boetiek hoop te bereiken.

Boetiek Zouterik opent haar deuren

Ik probeer dit keer een betere balans te vinden tussen werk en vrije tijd. Waar ik vroeger (vóór mijn zeilreis) alle dagen van de week van 's morgens vroeg tot 's avonds laat werkte, probeer ik nu meer tijd voor mezelf te creëren. Ik wil niet meer geleefd worden, maar zelf mijn koers bepalen. Daarom heb ik besloten alleen 's middags open te gaan. Met een beetje schaamte hang ik mijn nieuwe openingstijden op de deur. Sindsdien geniet ik van mijn vrije ochtenden en ga ik elke ochtend lopen met Atlantic Sea Dog Happy, ons lieve, speelse en grappige souvenir uit Suriname. 's Ochtends vroeg struin ik met haar over het strand of door de duinen. Of ik pak mijn fotocamera, geniet van de dieren om mij heen en probeer de schoonheid van het eiland vast te leggen. Een hobby die ik tijdens onze zeilreis ontwikkeld heb.

'En hoe is het om terug te zijn?' is de vraag die me in de boetiek het meest gesteld wordt. Eigenlijk heb ik van tevoren nooit zo nagedacht over hoe het zou zijn om, na een paar jaar weg te zijn geweest, ons 'oude' leven weer op te pakken. Nu kan ik zeggen dat terugkomen net zo moeilijk is als vertrekken. Mijn 'oude' leven voelt als een te krappe jas, zo kan ik mijn gevoel het beste omschrijven. Ik ben veranderd, maar mijn oude leven niet. Dat is natuurlijk een luxe probleem, dat waarschijnlijk met de tijd wel wegebt en oplost. 

              

Mijn nieuwe hobby: fotograferen

Mijn verandering heeft te maken met vrijheid. Onze zeilreis gaf ons vrijheid, heel veel vrijheid. Zoek je dit woord in een woordenboek op, dan staat er: 'Vrijheid is doen en laten wat je wil.' Het heeft even geduurd voordat ik daar echt van kon genieten. Maar als je dan na een paar weken - al zeilend - langzaam begint te voelen hoe het is om echt vrij te zijn, dan is dat een ongelooflijk fijn gevoel. Elke dag is een avontuur. We merkten dat we niet veel nodig hadden, behalve een goede gezondheid. Daar sta je misschien niet altijd bij stil. Tot afgelopen zomer. 

Eén bericht en mijn wereld zag er heel anders uit. In augustus van dit jaar werd op mijn rechter eierstok een tumor ontdekt, zo groot als een grapefruit. Het voelde allemaal heel onwerkelijk. Alsof ik in een film zat en ongevraagd de hoofdrol had gekregen. De film heette 'De wereld draait door'. Een titel die letterlijk beschreef wat ik voelde. Mijn leven stond even stil, terwijl de maatschappij gewoon doordraaide. 

Mooie herinneringen

Mijn behandeling bestaat uit een operatie, waarbij mijn beide eierstokken, baarmoeder en blinde darm verwijderd worden. Half september loop ik naast Hans, met lood in mijn schoenen, het UMCG binnen. Ik wil wegrennen, weg uit dit ziekenhuis, weg van de operatie, weg van deze hele situatie. Vroeger rende ik de duinen in en verstopte ik mij als ik iets niet wilde. Nu heb ik geen keus. 'Laat het maar over je heenkomen', is een tip die veel mensen om mij heen me geven. Meer dan ooit voel ik een oerinstinct om te overleven; het is hetzelfde gevoel dat ik ook tijdens lange oversteken ervaarde. Twee weken later volgt het telefoontje van de chirurg dat me van al mijn onzekerheid verlost. De uitslag is goed, het is geen kanker en ik ben klaar met de behandeling. Een beter scenario had ik me niet kunnen wensen. 

De foto’s van onze zeilreis van 2,5 jaar zijn voor mij het bewijs dat je je dromen niet moet uitstellen. Doen, doen, doen, nu je (jong en) gezond bent. Mijn litteken op mijn buik is een tatoeage geworden, die mij eraan herinnert dankbaar te zijn, van het leven te genieten en van iedere dag een feestje te maken. Dat klinkt cliché, maar het leven is zo kwetsbaar. De Zeevalk vaart door, ook voor mij!