Huiswaarts

Loslaten 

"De kogel is door de kerk", appte Liza van de Choctaw, nadat we onze zeilvrienden hadden verteld dat we dit jaar naar Nederland terugkeren. We hebben redelijk lang in het midden gelaten wat ons plan zou worden en de beslissing hierover uitgesteld. Alles op een rijtje gezet en verschillende opties overwogen, steeds met het coronavirus in ons achterhoofd. Misschien nog 1 jaar langer in de Carieb blijven? Of toch op de Canarische eilanden overwinteren? Met het orkaanseizoen op komst werd het tijd om knopen door te hakken en een koers uit te stippelen. 

Ik merk dat het heel aantrekkelijk is om met andere boten op te trekken en je plannen daardoor te veranderen. De vriendschappen die ontstaan, zijn krachtig, mooi, lief, soms voor altijd, maar meestal niet. Zeilers helpen elkaar daar waar mogelijk, geven elkaar informatie door. Het lijkt wel of de zee ons verbindt; we zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Daarom is het moeilijk om sommige zeilvrienden te verlaten. Maar het hoort bij de reis. Loslaten, dat is ons motto. Want uiteindelijk ben je met je eigen zeilreis bezig. 

Het vrije leven op een zeilboot

Dit betekent dat we rond half mei oversteken naar de Azoren. En dan gaat het voor mij opeens allemaal wel heel snel. Alsof er een kokosnoot op mijn hoofd valt. Door die enorme klap besef ik nu pas dat het allemaal erg snel gegaan is. Waar is de tijd gebleven? Bijna twee jaar onderweg en over een aantal maanden zit ik weer thuis op de bank tv te kijken. Bijna onwerkelijk allemaal. Ook deze hele reis is soms net een droom. Dat ik dit heb durven doen. Ik heb voor mijn eigen vrijheid gekozen, alles achtergelaten, allees even gelaten voor wat het is. Nog nooit langer dan een maand van mijn eiland weggeweest. Altijd last van heimwee gehad. En dan is het nu bijna zover, we gaan naar huis. Straks zit ik achter mijn computer naar al die mooie foto’s van vertrekkers te kijken en krijg ik heimwee naar deze tijd. Want iedereen weet: zodra je thuis bent, ebt het gevoel van 'vrijheid, blijheid' ook zo weer weg. 

Mijn zeil- en snorkelbuddy

De maatschappij gaat weer van alles van mij vragen. We zullen een agenda 2022 moeten kopen. Ik weet al twee jaar lang niet welke dag het is. Elke dag is 'gewoon' een nieuwe dag met een nieuw avontuur. Hoe mooi is dat? Ik vraag me weleens af of deze zeilreis me heeft veranderd, of ik andere inzichten gekregen heb. Ik denk het wel, maar of die het gaan overleven in het normale leven? Ik ga proberen sterk genoeg te zijn om mijn eigen koers te blijven varen. Ons sobere leven op de boot, het inspireren van andere mensen, ... Er is een soort drang om weer energie te moeten voelen om weer naar huis te kunnen gaan. Een doel te moeten hebben om terug te keren. Dus van heimwee is absoluut geen sprake.

Onze achtertuin

Over een maand moeten we al aan de oversteek gaan denken, stresssss! We weten nog niet precies vanaf waar we de oversteek maken, maar we hopen vanaf St. Maarten. Net als vele andere zeilers. Onder voorbehoud natuurlijk. Want plannen maken op een zeilreis is altijd lastig. Er moet vaak bijgesteld worden. Het zijn de wind, het getij en het weer die ons sturen. Nu is daar een nieuw element bijgekomen: corona. Het virus heeft op iedereen een grote impact. Voor ons betekent het, de juiste keuzes proberen te maken over de volgende bestemming, ons vooraf aanmelden, coronatesten doen en soms in quarantaine gaan. Vele Caribische eilanden zijn gesloten en kunnen we niet bezoeken. We kunnen niet zomaar ergens naar toe zeilen, eilandhoppen. Alles moet van tevoren gemeld worden. Terwijl we als zeilers juist zo houden van vrijheid, bewegen en nieuwe plekken ontdekken, net als de zeehelden van vroeger. Dit is ons deels ontnomen. Een domper en daardoor gaan we nu met een dubbel gevoel naar huis.

Mijmeren over de oceaan 

We hebben niet veel kunnen zien van de Carieb. Daar hoopten we een jaar geleden wel op, toen we in Suriname gestrand waren. En daar zijn gebleven om vervolgens het jaar daarop toch nog te kunnen genieten van het blauwe water, de witte stranden, wuivende palmbomen, het eten, andere culturen en eilanden. Wie had nu kunnen bedenken dat dit virus zo hardnekkig om zich heen zou grijpen, en zo lang? Hoe groot de impact van dit virus op de mensheid zou zijn? Gelukkig niet op de wereld en de dieren; die varen er wel bij. Duurt het misschien nog een jaar? Of krijgen we het onder de knie en wordt het weer zoals het was? Niemand die het weet, dus trek je eigen plan. 


De natuur is prachtig

 
Het positieve is, dat het door de coronamaatregelen overal lekker rustig is. We blijven dan ook overal langer dan gepland en krijgen veel meer gevoel bij een land. Vóór corona bleven de meeste boten misschien een week, soms twee. Dat is te kort, merk ik nu, om een land echt te ontdekken. We zijn nu twee maanden op Martinique en kennen het eiland inmiddels best goed. Het was even wennen na Suriname, maar door de zeeën van tijd die we hebben, hebben we ons rustig kunnen aanpassen. 


We gaan huiswaarts, maar het is nog best een eind zeilen, pakweg 4000 mijl!

Reacties

  1. Prachtig geschreven Janet, ik wens jullie veel sterkte en wijsheid bij het nemen van deze beslissing en voor later, een behouden thuiskomst en een voorspoedige en veilige reis.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Prachtig geschreven Janet, ik wens jullie veel sterkte en wijsheid bij het nemen van deze beslissing en voor later, een behouden thuiskomst en een voorspoedige en veilige reis.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical