Ria Formosa
In de achtertuin
"Yoehoe, yoehoe!", hoor ik, terwijl we nog druk bezig zijn het ontbijt klaar te zetten. Harm en Agnes staan bij het hek van de jachthaven van Olhão. Ze hebben een vlotte reis gehad. De zon schijnt en vanuit de kuip hebben we een fantastisch uitzicht over het waddengebied met haar zandbanken en het eiland Culatra. Harm en Agnes blijven een maand in de Algarve en hebben een huisje gehuurd in het natuurpark Ria Formosa.
We hopen voor het huisje te kunnen ankeren, maar het is onduidelijk of dat mag. We vragen het een paar keer aan lokale mensen, maar krijgen steeds verschillende antwoorden. We besluiten het gewoon te doen en varen er via het eiland Culatra naartoe. We nemen Harm en Agnes mee en zetten ze af aan de visserskade om daarna gelijk door te varen naar onze anker(droogval)plek aan de oostkant van Culatra, bij de vissers en hun spullen op het strand. De volgende dag varen we via het eiland Ramona twee mijl verder naar een beschutte lagune in Ria Formosa en gooien we het anker uit in de achtertuin van het huisje. Het is gelukt!
Als we 's avonds in het donker terug naar de boot lopen, zakken we tot onze knieën in de blubber. Hans zakt nog iets verder dan ik en op een gegeven moment blijft Hans staan, vastgezogen. Hij heeft moeite om zijn evenwicht te bewaren en niet te vallen met zijn mobiel op zak. Ik heb een koplamp op mijn hoofd en wanneer ik naar beneden schijn, zie ik honderden kleine, doorzichtige visjes met grote ogen om mijn voeten zwemmen. En overal zie ik krabben wegsprinten en dekking zoeken om niet door ons fijngetrapt te worden. Ik moet mezelf bedwingen niet te gaan gillen, weg te rennen of in mijn broek te plassen van het lachen. Ondertussen heb ik Hans zijn mobiel in bezit en heb ik de boot bereikt. Hans komt wat geschrokken aan boord. Morgen gaan we dit anders doen.
Het huisje ligt zeer afgelegen tussen Olhão en Fuseta in. We liggen mooi beschut in één van de lagunes van Ria de Formosa. In de omgeving van het huisje liggen zoutpannen en daar kun je fantastisch wandelen en fietsen. De meeste vogels zijn met de trek begonnen, maar ik beeld me zo in, dat er in het voorjaar veel vogelsoorten rondlopen en zich hier vol eten. Fuseta, waar wij op het plein bij José graag de dag beginnen met koffie van 60 cent, en de dag ook weer afronden met een versnapering, is gezellig dorps en authentiek. Dit dorp leeft nog echt van de visserij. 's Middags is de beste tijd om buiten op het terras langs de kade vis te eten van de grill.
Elke morgen staat er een filmploeg klaar om ons ochtendritueel te filmen. De eerste dagen roeien we tot het ondiep wordt. Daarna tillen we de dinghy op en nemen hem mee naar het huisje. We kunnen steeds een beetje verder roeien, omdat het tij wat opschuift in ons voordeel. Harm is meestal bezig met het ontbijtje. We zitten buiten in de tuin met uitzicht op de boot, wat een luxe! Onder het ontbijt, met de boeken van de Algarve op tafel, besluiten we wat we die dag gaan doen. Harm en Agnes hebben een autootje en hierdoor zijn we lekker flexibel. We doen meestal een leuke wandeling in het binnenland of langs de kust. Een excursie naar een kurkfabriek was ook superinteressant. Ik vergeet nooit meer dat Agnes een oude kurkboom omhelsde en van de excursieleidster na afloop een zeer positieve reactie kreeg.
Ik vind de wandelroutes in het binnenland van de Algarve misschien wel het leukst. In de afgelegen dorpjes kondigen de honden ons met hard geblaf aan. De huizen staan soms op instorten en de meeste bewoners zijn er op leeftijd. De mensen die wij zien - meestal is er niemand te bekennen - hebben wel zin in een praatje. Best moeilijk in het Portugees. We proberen het wel met handen en voeten, maar echt inhoudelijk wordt het nooit. De dorpjes hebben nog steeds geen waterleiding, maar een waterput waar ze hun flessen vullen. De akkers waar wij langslopen, liggen helaas braak. Vroeger werden hier onder andere rogge en maïs verbouwd; nu planten ze er pijnbomen tegen de corrosie. De inwoners leven nu van hun moestuintjes, olijvenbomen, geiten, kippen en een AOW-uitkering. Op de foto willen ze meestal niet, wat ik natuurlijk wel jammer vind.
Aan de kust vond ik het strand bij Praia de Cacela Velha, vlak bij de Spaanse grens (nog altijd in het natuurgebied Ria Formosa), misschien wel het mooiste. We hebben hier gewandeld en gejut. Alleen bij eb kun je naar de zeekant lopen en bij vloed loopt de lagune weer vol en blijft er een klein smal strookje strand over. Hier geen massatoeristen, geen parasolletjes, bedjes of strandtenten. Gelukkig voor Harm kunnen we hier lekker strandjutten en na een uurtje hebben Harm en ik een zakje vol jutspulletjes. Het dorpje bestaat uit een paar witte huisjes, een oud fort met geweldig uitzicht over de lagune, een kerk en een paar restaurantjes.
Na twee weken moeten we ons zien los te weken uit de blubber en de veilige, beschutte ankerplek. We gaan het missen: elke dag een ontbijtje, een warme douche, heerlijk eten, een uitstapje en de gezelligheid van Harm en Agnes. Maar we gaan terug naar Olhão. Onze watertank is bijna leeg en de boot kan wel weer een poetsbeurt gebruiken. Inmiddels is de Puff ook gearriveerd en de Zeezot scharrelt ook vlakbij rond. We zijn benieuwd naar hun verhalen en we moeten plannen maken. We hopen binnenkort de overtocht naar Marokko te maken met een nieuw vlaggetje van Schiermonnikoog in het want, gekregen van Jet en Andries (eilanders in Albufeira).
"Yoehoe, yoehoe!", hoor ik, terwijl we nog druk bezig zijn het ontbijt klaar te zetten. Harm en Agnes staan bij het hek van de jachthaven van Olhão. Ze hebben een vlotte reis gehad. De zon schijnt en vanuit de kuip hebben we een fantastisch uitzicht over het waddengebied met haar zandbanken en het eiland Culatra. Harm en Agnes blijven een maand in de Algarve en hebben een huisje gehuurd in het natuurpark Ria Formosa.
We hopen voor het huisje te kunnen ankeren, maar het is onduidelijk of dat mag. We vragen het een paar keer aan lokale mensen, maar krijgen steeds verschillende antwoorden. We besluiten het gewoon te doen en varen er via het eiland Culatra naartoe. We nemen Harm en Agnes mee en zetten ze af aan de visserskade om daarna gelijk door te varen naar onze anker(droogval)plek aan de oostkant van Culatra, bij de vissers en hun spullen op het strand. De volgende dag varen we via het eiland Ramona twee mijl verder naar een beschutte lagune in Ria Formosa en gooien we het anker uit in de achtertuin van het huisje. Het is gelukt!
 |
| In de achtertuin van Harm en Agnes. Klik hier voor meer foto's. |
Als we 's avonds in het donker terug naar de boot lopen, zakken we tot onze knieën in de blubber. Hans zakt nog iets verder dan ik en op een gegeven moment blijft Hans staan, vastgezogen. Hij heeft moeite om zijn evenwicht te bewaren en niet te vallen met zijn mobiel op zak. Ik heb een koplamp op mijn hoofd en wanneer ik naar beneden schijn, zie ik honderden kleine, doorzichtige visjes met grote ogen om mijn voeten zwemmen. En overal zie ik krabben wegsprinten en dekking zoeken om niet door ons fijngetrapt te worden. Ik moet mezelf bedwingen niet te gaan gillen, weg te rennen of in mijn broek te plassen van het lachen. Ondertussen heb ik Hans zijn mobiel in bezit en heb ik de boot bereikt. Hans komt wat geschrokken aan boord. Morgen gaan we dit anders doen.
Het huisje ligt zeer afgelegen tussen Olhão en Fuseta in. We liggen mooi beschut in één van de lagunes van Ria de Formosa. In de omgeving van het huisje liggen zoutpannen en daar kun je fantastisch wandelen en fietsen. De meeste vogels zijn met de trek begonnen, maar ik beeld me zo in, dat er in het voorjaar veel vogelsoorten rondlopen en zich hier vol eten. Fuseta, waar wij op het plein bij José graag de dag beginnen met koffie van 60 cent, en de dag ook weer afronden met een versnapering, is gezellig dorps en authentiek. Dit dorp leeft nog echt van de visserij. 's Middags is de beste tijd om buiten op het terras langs de kade vis te eten van de grill.
 |
| Op het plein in Fuseta. Klik hier voor meer foto's. |
Elke morgen staat er een filmploeg klaar om ons ochtendritueel te filmen. De eerste dagen roeien we tot het ondiep wordt. Daarna tillen we de dinghy op en nemen hem mee naar het huisje. We kunnen steeds een beetje verder roeien, omdat het tij wat opschuift in ons voordeel. Harm is meestal bezig met het ontbijtje. We zitten buiten in de tuin met uitzicht op de boot, wat een luxe! Onder het ontbijt, met de boeken van de Algarve op tafel, besluiten we wat we die dag gaan doen. Harm en Agnes hebben een autootje en hierdoor zijn we lekker flexibel. We doen meestal een leuke wandeling in het binnenland of langs de kust. Een excursie naar een kurkfabriek was ook superinteressant. Ik vergeet nooit meer dat Agnes een oude kurkboom omhelsde en van de excursieleidster na afloop een zeer positieve reactie kreeg.
 |
| In het kurkbos |
Ik vind de wandelroutes in het binnenland van de Algarve misschien wel het leukst. In de afgelegen dorpjes kondigen de honden ons met hard geblaf aan. De huizen staan soms op instorten en de meeste bewoners zijn er op leeftijd. De mensen die wij zien - meestal is er niemand te bekennen - hebben wel zin in een praatje. Best moeilijk in het Portugees. We proberen het wel met handen en voeten, maar echt inhoudelijk wordt het nooit. De dorpjes hebben nog steeds geen waterleiding, maar een waterput waar ze hun flessen vullen. De akkers waar wij langslopen, liggen helaas braak. Vroeger werden hier onder andere rogge en maïs verbouwd; nu planten ze er pijnbomen tegen de corrosie. De inwoners leven nu van hun moestuintjes, olijvenbomen, geiten, kippen en een AOW-uitkering. Op de foto willen ze meestal niet, wat ik natuurlijk wel jammer vind.
 |
| Contact met de locals in bergdorpjes. Klik hier voor meer foto's. |
Aan de kust vond ik het strand bij Praia de Cacela Velha, vlak bij de Spaanse grens (nog altijd in het natuurgebied Ria Formosa), misschien wel het mooiste. We hebben hier gewandeld en gejut. Alleen bij eb kun je naar de zeekant lopen en bij vloed loopt de lagune weer vol en blijft er een klein smal strookje strand over. Hier geen massatoeristen, geen parasolletjes, bedjes of strandtenten. Gelukkig voor Harm kunnen we hier lekker strandjutten en na een uurtje hebben Harm en ik een zakje vol jutspulletjes. Het dorpje bestaat uit een paar witte huisjes, een oud fort met geweldig uitzicht over de lagune, een kerk en een paar restaurantjes.
 |
| Strandwandeling. Klik hier voor meer foto's. |
Na twee weken moeten we ons zien los te weken uit de blubber en de veilige, beschutte ankerplek. We gaan het missen: elke dag een ontbijtje, een warme douche, heerlijk eten, een uitstapje en de gezelligheid van Harm en Agnes. Maar we gaan terug naar Olhão. Onze watertank is bijna leeg en de boot kan wel weer een poetsbeurt gebruiken. Inmiddels is de Puff ook gearriveerd en de Zeezot scharrelt ook vlakbij rond. We zijn benieuwd naar hun verhalen en we moeten plannen maken. We hopen binnenkort de overtocht naar Marokko te maken met een nieuw vlaggetje van Schiermonnikoog in het want, gekregen van Jet en Andries (eilanders in Albufeira).
Reacties
Een reactie posten