De zuidelijke ria's

Piepkleine weergaatjes

Als we de volgende ochtend ons anker ophalen, nemen we een paar kilo zeesla mee omhoog. Zoveel dat het anker niet meer lekker in het ankerbeslag valt. Met veel gedoe lukt het uiteindelijk wel. Weer een lesje geleerd. Bij helder water ankeren in het zand, dat scheelt enorm veel gedoe. Vandaag valt onze kleine groep van drie boten uiteen. Wij gaan naar Islas Cies, de Puff blijft nog een nachtje liggen en de Zeezot gaat naar Bayona. De aangekondigde wind uit het zuiden, wat eigenlijk niet normaal is in deze tijd, verdeelt ons. De Zeezot kiest ervoor om in twee dagen naar Porto te zeilen/motoren met weinig wind en mist. Daar zitten ze de zuidenwind uit. Na lang wikken en wegen hebben wij ervoor gekozen met deze wind in ria de Vigo te blijven en te wachten op de noordenwind, die pas over een week voorspeld is. Ook de Puff kiest hiervoor. Maar gaan eerst ergens ankeren.

Islas Cies. Klik hier voor meer foto's.


Wij gaan met een vaarvergunning naar Islas Cies, een beschermd natuurgebied. Er liggen nog tien boten voor anker bij een mooi wit strandje. We gaan laat in de middag met de dinghy het eiland op en lopen in 2,5 uur naar de vuurtoren en weer terug. Het uitzicht is geweldig. We vragen ons wel steeds af waarom wij een vergunning moeten hebben, terwijl er elk half uur een boot afmeert met dagjesmensen. De nacht is wat onrustig door de deining. De volgende ochtend gaan we zeven mijl verder de ria in naar Cangas. Hier willen we lekker in een haventje gaan liggen om de boot, na een week ankeren, weer schoon te maken. De laatste tijd hebben we te maken met ochtendzeedamp. Het maakt het allemaal zeer mysterieus, maar voor het zeilen is het minder aangenaam. Meestal trekt het op, als de zon er goed doorheen komt. Ook de avonden worden korter en het dek is in de morgen vochtig. We moeten maar snel naar het zuiden. Als de wind meewerkt!

Cangas is een klein haventje, maar wel leuk. Wij krijgen het gevoel dat hier alles wel kan en mag. We gooien alles van de boot. De dinghy, de lijnen en de houten vlonders leggen we op de kade neer voor de grote schoonmaak. De ankerbak stinkt door alle zeesla. Tenminste, ik vind het naar wad bij slecht weer stinken; Hans vindt het naar een chique restaurant ruiken, waar ze vis en schelpjes opdienen. Een klein verschil, maar we maken het toch maar even schoon. We vullen de watertank en waterflessen. Na een paar uur zijn we klaar en ziet de boot er weer spik en span uit. Pepe, de man die je herkent aan zijn zwarte paardrijlaarzen, gaat voor ons een Dynemalijn splitsen, een ambacht dat door weinig mensen wordt beheerst. Hij spreekt absoluut geen Engels en is een beetje verlegen. Als we vragen wat we moeten betalen, is hij beledigd. We blijven nog een nachtje extra om op ons gemak wat dingen te regelen. Er is een goede internetverbinding in de haven en dat maakt het allemaal even makkelijk. Ik kom er hier wel achter hoe verslavend het is om internet te hebben. Dat zal wel steeds moeilijker worden als we Europa uit zijn. Dat extra nachtje worden er uiteindelijk zeven. Inmiddels is de Puff ook achter ons komen te liggen, gezellig! Ook zij hebben een grote schoonmaak. 

Met de bus naar een andere ria. En 's avonds rummikuppen.


We trekken de komende dagen veel met elkaar op. Elke dag kijken we naar het weer, maar daar worden we doorgaans niet echt vrolijk van. De beste remedie is samen iets leuks doen. We gaan een hele middag naar de grote stad Vigo, die tegenover Cangas ligt, een andere ria met de bus bezichtigen, 's avonds Rummikub spelen, samen eten koken, Kris zijn 40ste verjaardag vieren en al onze kleding wassen. Zo komen we de dagen wel door. Uiteindelijk zien we een piepklein gaatje in het weer. De wind is helaas wel tegen, maar de swell is afgenomen. We willen naar Biaona, 13 mijl richting het zuiden. Het is een klein stukje, dus dat is wel te doen op de motor. 

De zeiltocht naar Biaona gaat best goed. De Zeevalk gaat met weinig wind soepel door de golven, wat Hans erg vrolijk maakt. Het is een indrukwekkend tochtje, omdat we vlak langs de rotsen moeten varen. Gelukkig is de baai waar we gaan ankeren redelijk rustig. Er liggen hier nog veel meer boten te wachten op weg naar het zuiden. De Portugese noordenwind, die hier vanaf de zomer tot en met september altijd waait, blijkt eerder dan verwacht te zijn gaan liggen. En bepaalt ons tempo en humeur. Op de meeste dagen is er hardnekkige mist. De zomer blijkt voorbij te zijn en we zitten midden in een overgangsperiode.

Castillo Monte Real. Klik hier voor meer foto's. 

Biaona is een authentiek vissersdorp, dat op het uiterste puntje van ria Vigo aan de Portugese grens ligt. Door deze ligging heeft het dorp de nodige spanningen gekend. Daarom zie je hier veel verdedigingsmuren. Er loopt een mooie wandelroute langs de kust en de imponerende 16e-eeuwse Castillo Monte Real. De kerk midden in het centrum lijkt meer op een vesting. Het dorp heeft verder een paar kleine strandjes. Hier loopt ook de Portugese Camino route naar Santiago. Biaona is de stad van de Pinta, één van de drie schepen van Columbus die op 10 maart 1493 het nieuws bracht over de ontdekking van Amerika. In de haven is een replica van de boot te bezichtigen, die je wel aan het denken zet.

We zien op zaterdag een piepklein gaatje om verder te kunnen. Dan gaan we proberen om eindelijk Portugal te bereiken.

De droom van de liefde van een ster

Reacties

  1. hoi Janet en Hans, wat een fantastische blog en prachtige foto's!
    Wij genieten met jullie mee en volgen jullie natuurlijk ook op de AIS.
    Wij zijn alweer een paar weken thuis en dat is even wennen��
    Groetjes Hotze en Saakje van de Oberon ( we hebben elkaar ontmoet in La Rochelle waar Hans de motor van het bijbootje moest proberen)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hans en janet wat een avontuur en dat zonder schier volgens ons bevalt het jullie goed wij kunnen jullie volgen heel erg leuk groet van Kreta

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical