Nieuwe tijden

Tijdloos

Na 12.000 zeemijlen (22.224 kilometer) langs Europa, Afrika, Zuid- en Midden-Amerika te hebben gevaren, komen we op zondag 24 oktober - een schitterende herfstdag - thuis in ons prachtige waddengebied. Het zonnetje schijnt volop en er staat een lekker zeilwindje vanuit het zuiden. Nu we nog maar 5 uurtjes tot Schiermonnikoog te gaan hebben, bekruipt me een dubbel gevoel. Ik realiseer me dat terugkomen voor mij net zo ingrijpend voelt als vertrekken. Met de haven in zicht tuur ik regelmatig door de verrekijker of ik mijn ouders al zie staan. Wat een verrassing om te ontdekken dat we door veel meer mensen opgewacht worden! Zodra we de jachthaven binnenvaren en de Zeevalk aan de steiger vastleggen, laten we het vrije leven achter ons. Maar het weerzien met familie en vrienden is hartelijk en heerlijk. 

Aankomst Schiermonnikoog,  24 oktober 2021

Een van de mooiste jachthavens van onze zeilreis

'Loslaten' was het toverwoord tijdens ons zeilavontuur. Nog nooit eerder was ik zo lang van huis geweest. Hooguit een maand, nooit langer. Nu ik (alweer zeven weken) terug ben op dit zandhoopje, denk ik vaak terug aan dat woord: loslaten. Waren wij bevoorrecht, de gelukkigen, om dit te mogen doen? Natuurlijk, maar dat niet alleen. We hebben er bewust voor gekozen even een andere levensstijl te leven. Het voelt bevrijdend om je eigen vaste gewoontes te durven loslaten. Ik heb zo veel over mezelf geleerd. Ik weet nu dat Hans en ik weinig luxe nodig hebben om gelukkig te zijn. Dat we lange tijd in een kleine ruimte kunnen samenleven. Dat de basisbenodigdheden het allerbelangrijkste zijn. Dat we een oerinstinct hebben om te overleven en dat de zee en de wind belangrijke elementen voor mij zijn.

Ik vraag me regelmatig af, waar blijft de tijd? Tijd is sowieso een woord met vele gezichten. Op de oceaan is er geen tijd; daar leefden we in een tijdloze zone, waarin we ons lieten leiden door de zonsopkomst en zonsondergang, door slaap en door trek in eten. We hadden ons eigen oceaanritme gevonden. Meestal vloog een dag op de oceaan voorbij, maar er waren ook dagen die een eeuwigheid leken te duren. Vooral als we tegen de wind moesten opboksen of wanneer we met de Zeevalk door ongemakkelijke golven ploeterden. De traagheid van de Zeevalk was allesbepalend voor ons gevoel van tijd.

In het begin van ons zeilavontuur leek het of we zeeën van tijd hadden, maar uiteindelijk vloog het voorbij. Het waren de seizoenen die bepaalden waar we moesten zijn en wanneer we het beste konden oversteken. Zo vertelde de natuur ons zeenomaden hoe te leven. Wij hebben een klassiek Atlantisch rondje gezeild, met de wind mee. Een paar spelregels zijn daarbij handig om te weten. Blijven liggen, terwijl de stormen uitrazen. Rond december de overtocht naar de Carieb maken, wanneer het orkaanseizoen voorbij is. De beste periode om terug te keren is mei/juni.

 

De oceaan is tijdloos

Kunnen wij na zoveel vrijheid weer leven als landrotten? Dat vrije gevoel vasthouden? Leven zonder agenda? Daar kwam ik al snel achter. Het antwoord is 'nee, bijna onmogelijk'. Het vrije leven dat wij 2,5 jaar geleefd hebben, heeft sporen achtergelaten. 'Loslaten' is omgeslagen naar 'vasthouden aan het ritme van de samenleving'. We leven weer naar de klok, de dagen van de week krijgen weer namen, weekenden volgen elkaar op en vakantietijden kondigen zich aan. Het besef van tijd kwam terug, toen we de kust van Europa bereikten. Vooral langs de kust van Frankrijk, waar we serieus moesten navigeren. Het getij, dus weer op tijd varen, werd weer allesbepalend voor aankomst en vertrek. Als je zolang van een andere levensstijl hebt genoten, is het aanpassen aan een ander dagelijks ritme extra moeilijk. 

Het leeghalen van de Zeevalk was ritueel afscheid nemen van een fantastische fase in ons leven. De spullen die door mijn handen gaan, vertellen letterlijk de tijd. Het blikvoer onder de bank zonder etiketten. Die hadden we er afgescheurd, omdat daar kakkerlakkeneitjes in kunnen zitten. Op de deksels staat met stift geschreven wat erin zit. De gelezen boeken op de plank; de meeste van onze beroemde zeilhelden. De fluitketel op het fornuis, die tegelijkertijd ook de kajuit verwarmde. De plantenspuit voor een oceaandouche om nog zuiniger om te gaan met zoet water. De filterkoffie die we elke morgen dronken en die de boot heerlijk deed ruiken. De plastic glazen en borden waarvan we aten. De antislipmatjes, werkelijk onmisbaar op een bewegende boot. De plastic opbergbakjes waarvan de dekseltjes altijd zoek waren. Door die te nummeren konden we de juiste deksel vinden. De kledingstukken met de onherstelbare vlekken en gaten, die we als poetsdoek gebruikten. Muggenmelk uit Suriname, goedgekeurd door het Chinese ministerie van landbouw. De zonnebrandcrème waar we onszelf elke dag mee insmeerden. De zeilpakken die standaard aan boord liggen. Allemaal typische spullen voor ons leven op de Zeevalk.

Vriendschappen

Gelukkig kunnen we van ons avontuur, van die onvergetelijke tijd, nagenieten door alle filmpjes en foto’s die we gemaakt hebben. Met een gezonde jaloerse blik lees ik de verhalen van onze zeilvrienden, die nog in mooie verre oorden vertoeven. Het is bijna niet te doen!

Dit is voor nu mijn laatste blog van de Zeevalk op reis. Langzaamaan pikken we de draad weer op als landrotten. 'Wanneer gaat de winkel open?' vragen veel mensen me. En dat is een goed teken. De voorbereidingen zijn in volle gang. Onze zeilreis, de oceaan en andere culturen zijn mijn inspiratie. Ik noem geen exacte datum, maar ergens in het voorjaar van 2022 gaat de winkel onder een andere naam weer open. Wordt vervolgd!