Schiermonnikoog

Leven als landrotten

De eerste week thuis wil ik tijdens het koken al het organische snijafval naar buiten gooien…..overboord! Onze schoenen staan regelmatig vergeten buiten bij de voordeur. Hans wil thee zetten in een steelpannetje. Hoe zet je thuis ook alweer thee? Dit zijn een paar kleinigheden die we hebben overgehouden aan ons simpele, vrije leven op een zeilboot. We missen het leven aan boord wel, maar nu we tijdelijk in ons eigen huis wonen, passen we ons snel aan. Elke ochtend een warme douche, schone kleding uit eigen wasmachine, uitgebreid en met veel pannen koken, ’s avonds languit op de bank een filmpje kijken en dan naar een bed. Geen wekker die ons om de drie uur wakker maakt voor de nieuwe wacht en geen krakende touwen die ons uit onze slaap halen. We rollen ook niet meer heen en weer, maar liggen stil, rustig en vredig te dromen. Het leven als landrotten is toch ook best wel weer fijn. Behalve het aantrekken van een spijkerbroek, daar kan ik echt nog niet aan wennen. Het zit allemaal zo strak om je benen. Geef mij maar een korte broek, waar ik al een jaar in rondloop. Niet in dezelfde, hoor!

Jachthaven Schiermonnikoog

Het hoogseizoen op Schiermonnikoog is losgebarsten en we moeten wennen aan de drukte. Zes weken op de oceaan heeft ons een beetje vervreemd van de bewoonde wereld. Op de oceaan is geen mens te bekennen, je mag blij zijn dat je af en toe een dolfijntje of een stormvogeltje ziet. Als ik nu langs de vloedlijn loop en ik zie een ui, een aangespoelde ananas of een pak Spaanse wijn liggen, dan krijg ik direct flashbacks naar het leven op de boot. De Spaanse wijn uit een pak is waarschijnlijk gezellig in een kuip, waar vaak nieuwe vriendschappen ontstaan, opgedronken. Een ui is een groente die lang goed blijft, een basisproduct voor een heerlijk scheepsmaal, terwijl de ananas, een echte vitaminebom aan boord, onmisbaar is voor langere zeereizen.

Aangespoelde ananas

We gaan bijna elke dag wandelen, en genieten van het eiland. We kijken naar de bootjes die met hoogwater de jachthaven binnenkomen. Regelmatig komen er zeilvrienden langs, die ons uitnodigen op hun boot. Even bijkletsen in de kuip; het voelt als thuiskomen. Regelmatig bekijken we de foto’s die ik de afgelopen 1,5 jaar tijdens het eerste deel van onze zeilreis gemaakt heb. We krijgen dan direct weer zin om verder te varen.

We zijn door veel eilanders en vaste eilandgasten warm onthaald en ze vertellen ons dat ze onze hele reis via de blog gevolgd hebben. Met verbazing, bewondering of gezonde jaloezie, maar ook met dichtgeknepen billen van angst. Ik vind het superleuk om te horen dat mijn blog zo goed ontvangen wordt. De vraag die dan vaak volgt, is wanneer we weer verdergaan met onze zeilreis. Dat vragen wij ons ook af. Het vliegticket dat wij voor november geboekt hadden, hebben we ook weer geannuleerd. Omdat na een telefoontje bleek, dat er nog helemaal geen vliegtuig gaat. Ze zijn dus alleen maar op je geld uit. Er is nog een optie die we gaan onderzoeken. Er gaat regelmatig een vrachtboot van Sea-trade naar Suriname. Vroeger, vóór corona, namen ze wel eens passagiers mee. Het is een reis van twee weken, een stuk sneller dan met een zeilboot. Vragen kan altijd!

Genieten van mooie wandelingen

We zijn in Suriname blijven steken en hebben de boot daar in goede handen achtergelaten. We willen nog heel graag de Carib ontdekken. Hopelijk gaat Suriname snel weer open, fingers crossed. Na het orkaanseizoen in november willen we weer verder. Al eilandhoppend zet ik onze avonturen langs bounty-stranden en turquoise ankerbaaien dan weer 'op papier'.