Suriname
Deel 2: Voel je thuis!
"Voel je thuis", zeiden ze, toen we hier na onze Atlantische oversteek aankwamen en de boot aan de steiger vastknoopten. Inmiddels zitten we al bijna een maand aan de ronde, houten tafel midden in het paviljoen van Marina Waterland. We kunnen nergens met de boot heen.
Het is vroeg in de ochtend, 07.00 uur. Er is nu nog een lekker temperatuurtje, maar over een paar uur niet meer. Dan gaat de 'kachel' weer aan en wordt het tropisch warm. Vanaf de boot nemen we een thermoskan koffie en een plank met twee boterhammen voor het ontbijt mee. Ons uitzicht: een leeg terras en de Suriname-rivier met aan de overkant het bos/oerwoud. Voor mijn neus staat een bos bloemen op tafel die ik heb geplukt in de mooie tuin hier, een half aangebroken fles rode wijn uit Lanzarote en een waxinelichtje voor de huiselijke sfeer. Daarnaast twee flessen met muggenspray, onmisbaar, een dik boek over Napoleon, geleend van Sy Windsong, waarvan de bemanning nu in Nederland is. We gebruiken de hele dag door onze mobiele telefoons en computers om het nieuws - waar we niet blij van worden - te volgen. Dit is onze huistafel geworden, waar we de dag beginnen en afronden. Inmiddels hebben we kussentjes voor onze zitvlakken, want die maken overuren.
Het is voor de bevolking best een onzekere tijd. De dames van de huishouding lijken vrolijk, maar vertellen ons dat ze vrees voor het virus hebben. Claudia Hardjopawiro is 46 jaar, getrouwd en heeft vier kinderen. Tijdens het vegen luistert ze graag naar de 80’s en 90’s of naar liefdesliedjes. Af en toe horen we haar meezingen. Eén van haar droomwensen is een beter vervoersmiddel. Marion Wongsowitjono is 48 jaar en getrouwd met Rinaldo. Ze komt soms aan op een stoere motor. Ze hebben helaas geen kinderen, vertelde ze mij. Haar droom is dat het leven weer normaal wordt, zoals voorheen. Zoals voor coronatijd. Ze hebben Nederlandse voornamen, maar hun achternamen verklappen dat zij Javanen zijn.
Tegen de middag, rond etenstijd, komt schipper T aanschuiven. Hij ligt ook met zijn zeilboot in de haven en is alleen. Nu we op elkaar zijn aangewezen, helpen we elkaar. We doen samen boodschappen, delen een auto, en ik kook nu voor drie personen. Hij 'kookt' ook, maar dan rijdt hij even met de auto naar een Warong. Dat is zijn specialiteit. Ik vraag aan de dames wat kookadvies. "Wat doen jullie hiermee?" en ik laat lange groene, dunne slierten zien, die gebundeld zijn. Het is kousenband, een peulvrucht. In de tropen kan kousenband wel een meter lang worden, maar in Nederland wordt het niet langer dan 25 centimeter. "Je kunt het wokken of er soep van maken", is het antwoord. "En wat is dit?", vraag ik door. Ik laat hele grote groene bladeren zien met een dikke nerf. "Dat is spinazie". "Zo groot?", zeg ik vragend. "En wat doen jullie hiermee?", vraag ik door, terwijl ik een gladde langwerpige groente laat zien, die op komkommer lijkt. "Dat is Poe." In India en door Surinaamse Hindoestanen wordt deze groente ook wel Lauki genoemd. Het kan een gewicht krijgen tot wel een kilo. Je kunt er soep van maken of het in blokjes snijden en wokken. Heerlijk om met de dames te kletsen. Ik help ze bijna elke morgen met het erf aanvegen voor wat beweging (eigenbelang).
Inmiddels is het donker geworden. We zitten (nog steeds) aan de ronde tafel. Het waxinelichtje is aan en er staan wat blikje Parbo’s. De krekels hebben rond de schemer hun zegje gedaan en de vleermuizen navigeren kundig boven ons langs, op zoek naar muggen. De padden kwaken hard; ze kondigen met z'n allen de kleine regentijd aan, die lang op zich heeft laten wachten, bijna twee maanden later dan normaal. Maar ja, wat is normaal tegenwoordig... De natuur en dieren zijn hoorbaar en zichtbaar blij. De planten heffen hun bladeren omhoog en alles wordt fris groen. Alleen mijn humeur kan er niet goed tegen. We zitten al (soort van) opgesloten en nu regent het ook al drie dagen achter elkaar de hele dag door. De temperatuur daalt iets, maar de warmte in de boot blijft hangen, omdat we geen raam kunnen openen vanwege het inregenen. De was buiten krijg ik niet meer droog en inmiddels hebben we de regenjassen weer onder het bed vandaan gevist. Het heldere water in de rivier is troebel geworden en ik zie veel rotzooi meekomen met de stroom, rotzooi die door de regen van het land de rivier instroomt. Hierdoor wordt het zwemmen iets minder aantrekkelijk.
Schipper T zoekt elke avond een film op Netflix uit. We schuiven dan met ons drieën om een 9 inch laptop en doen de lichten van het paviljoen uit. Zo zitten we heerlijk stilzwijgend naar goede oude films te kijken.
De film loopt meestal goed af en ik denk dat ook onze film een goede afloop krijgt. Al pratend komen we samen tot de conclusie, dat we dit jaar niet verder gaan zeilen. Alle Caribische eilanden zitten op slot en het orkaanseizoen (juni tot en met december) nadert. Dat betekent dat we mooie eilanden, zoals Dominca, St. Vincent en Grenada, zouden moeten overslaan. Ons plan om in het orkaanseizoen via Bonaire en Colombia naar Panama te varen, lijkt niet goed uitvoerbaar door alle coronamaatregelen. De Zeevalk ligt prima in Suriname en dat is voor ons heel belangrijk. We hebben daarom besloten terug te gaan naar Schiermonnikoog, maar hoe we dat gaan doen, is nog niet zeker. We hebben zeker geen haast, omdat we pas na de coronapiek in Nederland willen aankomen. We kunnen wachten op de eerste vliegtuigen naar Suriname of we kunnen met schipper T mee terugzeilen, terug naar Nederland. Hij zoekt namelijk nog een bemanning voor zijn 15 meter lange Beneteau. We gokken er dan op in december naar de Zeevalk terug te kunnen keren en onze film te vervolgen.
"Voel je thuis", zeiden ze, toen we hier na onze Atlantische oversteek aankwamen en de boot aan de steiger vastknoopten. Inmiddels zitten we al bijna een maand aan de ronde, houten tafel midden in het paviljoen van Marina Waterland. We kunnen nergens met de boot heen.
 |
| De Suriname-rivier heel vroeg in de ochtend |
Het is vroeg in de ochtend, 07.00 uur. Er is nu nog een lekker temperatuurtje, maar over een paar uur niet meer. Dan gaat de 'kachel' weer aan en wordt het tropisch warm. Vanaf de boot nemen we een thermoskan koffie en een plank met twee boterhammen voor het ontbijt mee. Ons uitzicht: een leeg terras en de Suriname-rivier met aan de overkant het bos/oerwoud. Voor mijn neus staat een bos bloemen op tafel die ik heb geplukt in de mooie tuin hier, een half aangebroken fles rode wijn uit Lanzarote en een waxinelichtje voor de huiselijke sfeer. Daarnaast twee flessen met muggenspray, onmisbaar, een dik boek over Napoleon, geleend van Sy Windsong, waarvan de bemanning nu in Nederland is. We gebruiken de hele dag door onze mobiele telefoons en computers om het nieuws - waar we niet blij van worden - te volgen. Dit is onze huistafel geworden, waar we de dag beginnen en afronden. Inmiddels hebben we kussentjes voor onze zitvlakken, want die maken overuren.
Erres, de krantenbezorger, komt elke morgen op zijn brommertje langs om de krant te brengen en gaat dan gezellig met de dames van de huishouding (Claudia en Marion) - die ook al vroeg beginnen - een bakje koffie drinken. In de kranten lezen we het laatste nieuws in Suriname. De politie sluit mensen op die de avondklok negeren, de regering wil de import van luxe artikelen verbieden, zodat ze medicijnen kunnen kopen. Er zitten in het buitenland nog meer dan duizend Surinamers vast. De voorbereiding van de verkiezingen in mei gaan tot onze verbazing gewoon door. De banken hebben gestaakt, omdat de regering heeft ingegrepen in de valutakoersen. De SRD (Surinaamse Dollar) wordt steeds minder waard; we hebben de koers omlaag zien gaan van 9,5 naar een koers van 14,5 (voor 1 euro). Voordelig voor ons, maar niet voor de mensen hier. We proberen nu geld om te wisselen op de zwarte markt.
 |
| Drie paar slanke billen? |
Het is voor de bevolking best een onzekere tijd. De dames van de huishouding lijken vrolijk, maar vertellen ons dat ze vrees voor het virus hebben. Claudia Hardjopawiro is 46 jaar, getrouwd en heeft vier kinderen. Tijdens het vegen luistert ze graag naar de 80’s en 90’s of naar liefdesliedjes. Af en toe horen we haar meezingen. Eén van haar droomwensen is een beter vervoersmiddel. Marion Wongsowitjono is 48 jaar en getrouwd met Rinaldo. Ze komt soms aan op een stoere motor. Ze hebben helaas geen kinderen, vertelde ze mij. Haar droom is dat het leven weer normaal wordt, zoals voorheen. Zoals voor coronatijd. Ze hebben Nederlandse voornamen, maar hun achternamen verklappen dat zij Javanen zijn.
Tegen de middag, rond etenstijd, komt schipper T aanschuiven. Hij ligt ook met zijn zeilboot in de haven en is alleen. Nu we op elkaar zijn aangewezen, helpen we elkaar. We doen samen boodschappen, delen een auto, en ik kook nu voor drie personen. Hij 'kookt' ook, maar dan rijdt hij even met de auto naar een Warong. Dat is zijn specialiteit. Ik vraag aan de dames wat kookadvies. "Wat doen jullie hiermee?" en ik laat lange groene, dunne slierten zien, die gebundeld zijn. Het is kousenband, een peulvrucht. In de tropen kan kousenband wel een meter lang worden, maar in Nederland wordt het niet langer dan 25 centimeter. "Je kunt het wokken of er soep van maken", is het antwoord. "En wat is dit?", vraag ik door. Ik laat hele grote groene bladeren zien met een dikke nerf. "Dat is spinazie". "Zo groot?", zeg ik vragend. "En wat doen jullie hiermee?", vraag ik door, terwijl ik een gladde langwerpige groente laat zien, die op komkommer lijkt. "Dat is Poe." In India en door Surinaamse Hindoestanen wordt deze groente ook wel Lauki genoemd. Het kan een gewicht krijgen tot wel een kilo. Je kunt er soep van maken of het in blokjes snijden en wokken. Heerlijk om met de dames te kletsen. Ik help ze bijna elke morgen met het erf aanvegen voor wat beweging (eigenbelang).
 |
| Op de markt koop je de beste groenten en fruit |
Inmiddels is het donker geworden. We zitten (nog steeds) aan de ronde tafel. Het waxinelichtje is aan en er staan wat blikje Parbo’s. De krekels hebben rond de schemer hun zegje gedaan en de vleermuizen navigeren kundig boven ons langs, op zoek naar muggen. De padden kwaken hard; ze kondigen met z'n allen de kleine regentijd aan, die lang op zich heeft laten wachten, bijna twee maanden later dan normaal. Maar ja, wat is normaal tegenwoordig... De natuur en dieren zijn hoorbaar en zichtbaar blij. De planten heffen hun bladeren omhoog en alles wordt fris groen. Alleen mijn humeur kan er niet goed tegen. We zitten al (soort van) opgesloten en nu regent het ook al drie dagen achter elkaar de hele dag door. De temperatuur daalt iets, maar de warmte in de boot blijft hangen, omdat we geen raam kunnen openen vanwege het inregenen. De was buiten krijg ik niet meer droog en inmiddels hebben we de regenjassen weer onder het bed vandaan gevist. Het heldere water in de rivier is troebel geworden en ik zie veel rotzooi meekomen met de stroom, rotzooi die door de regen van het land de rivier instroomt. Hierdoor wordt het zwemmen iets minder aantrekkelijk.
 |
| De regentijd is aangebroken. Klik hier voor meer foto's. |
Schipper T zoekt elke avond een film op Netflix uit. We schuiven dan met ons drieën om een 9 inch laptop en doen de lichten van het paviljoen uit. Zo zitten we heerlijk stilzwijgend naar goede oude films te kijken.
De film loopt meestal goed af en ik denk dat ook onze film een goede afloop krijgt. Al pratend komen we samen tot de conclusie, dat we dit jaar niet verder gaan zeilen. Alle Caribische eilanden zitten op slot en het orkaanseizoen (juni tot en met december) nadert. Dat betekent dat we mooie eilanden, zoals Dominca, St. Vincent en Grenada, zouden moeten overslaan. Ons plan om in het orkaanseizoen via Bonaire en Colombia naar Panama te varen, lijkt niet goed uitvoerbaar door alle coronamaatregelen. De Zeevalk ligt prima in Suriname en dat is voor ons heel belangrijk. We hebben daarom besloten terug te gaan naar Schiermonnikoog, maar hoe we dat gaan doen, is nog niet zeker. We hebben zeker geen haast, omdat we pas na de coronapiek in Nederland willen aankomen. We kunnen wachten op de eerste vliegtuigen naar Suriname of we kunnen met schipper T mee terugzeilen, terug naar Nederland. Hij zoekt namelijk nog een bemanning voor zijn 15 meter lange Beneteau. We gokken er dan op in december naar de Zeevalk terug te kunnen keren en onze film te vervolgen.
Reacties
Een reactie posten