Suriname

Deel 1: Voel je thuis!

Op de steiger van Marina Waterland staat iemand heel enthousiast te zwaaien: een goedlachse Surinamer met een enorme rasta-knoet op zijn hoofd. Hij heet Runo. Binnen vijf minuten krijgen we onze eerste wijze levensles van hem: "Voel je thuis, en thuis is waar je hart ligt, ja man!" We moeten lachen en voelen ons inderdaad gelijk thuis.


Marina Waterland aan de Surinamerivier

Het is bloedheet hier in Suriname. De tropische hitte is gelijk voelbaar in de boot. Zal ik hier ooit aan wennen? Snel dek ik de ramen van de kajuit met zilverpapier tegen de zon af en schuif ik de muggenhor voor de ingang. Want ja, muggen zijn hier helaas ook en ze reageren net zo enthousiast als Runo. We moeten even acclimatiseren en gaan snel naar de bar voor een verfrissend Parbo-biertje mét een bitterbal. Ja, dat lees je goed! We zijn een beetje in Nederland terechtgekomen. We zijn die grote plas overgestoken en kunnen hier gewoon Nederlands praten, de kranten die op tafel liggen lezen, naar de radio luisteren en hun muziek meezingen. Ook de straatnamen zijn - voor ons gevoel - Nederlands. In de schappen van de supermarkten zien we erwtensoep, zuurkool, speculaasjes en nog meer Nederlandse producten liggen. En dat is best bijzonder grappig.

Paramaribo 

Dat we de kranten kunnen lezen in het Nederlands, betekent ook dat we lezen hoe slecht Suriname ervoor staat. Dat zien we ook met eigen ogen. De wegen zijn slecht. Overal ligt afval en veel huizen zijn vervallen, vooral in Paramaribo. De Surinaamse dollar (SRD) is de laatste jaren minder waard geworden. De mensen kunnen dus eigenlijk niet veel voor hun geld kopen. Een leraar verdient hier bijvoorbeeld ongeveer € 250,- per maand. Bar weinig en voor dat geld kunnen mensen steeds minder kopen, omdat de prijzen in de supermarkt juist omhoog gaan, net als de brandstof. 


We zien een grote truck met gigantische boomstammen voorbij rijden. Ver in het binnenland zoeken de Brazilianen naar goud. Er zijn legale en illegale goudmijnen. We zien filmpjes op You Tube, die tonen hoe gevaarlijk dit werk is en we lezen dat er regelmatig doden vallen. Doordat er kwik gebruikt wordt, dat allemaal de rivier instroomt, is er veel vervuiling. Gevolg hiervan: vergiftigde vis. Ook de Amerikanen komen een graantje meepikken en halen bauxiet uit de grond. Dit wordt gebruikt voor gevechtsvliegtuigen. Bij vertrek laten ze het afval liggen. Uiteindelijk zorgt de natuur dat het wegrot en niet meer zichtbaar is, zo zien wij.
Op dit moment wordt de Surinamerivier, waar wij aan liggen, gebaggerd door een Chinese baggeraar. Eigenbelang? Binnenkort zijn er verkiezingen in Suriname. Voor woonhuizen, winkels en erven, door heel de stad, vind je politieke vlaggen die tegen betaling geplaatst zijn. We zijn natuurlijk benieuwd hoe ze over hun huidige president Bouterse denken, die eind deze maand voor de krijgsraad moet komen. Zal hij herkozen worden?

Een gekleurd feest, letterlijk! Klik hier voor meer foto's. 

Een land in crisis, maar de mensen hier zijn erg optimistisch, openhartig, behulpzaam en vrolijk. Ze leven hier met 600.000 inwoners op een stuk land dat heel veel geschiedenis kent. De oorspronkelijke bewoners, de Arowak-indianen, hebben vele veroveraars en geweld zien langskomen. Inmiddels is Suriname een smeltkroes. Verschillende groepen zijn gebleven en hebben hun eigen gebruiken behouden. De Javanen werken nu in de landbouw. De Chinezen vonden vooral hun weg in de handel en openden vele supermarkten. En de Hindoestanen vinden we terug in het eten, vooral in de geliefde roti. Ze leven vreedzaam en vrolijk samen en geven Suriname kleur, ook letterlijk. Zoals op het Hindoe-feest Holy-Phagwa. Wij hebben geluk, want op 10 maart, op de dag van de volle maan, wordt dit feest gevierd. We gaan naar de Palmentuin in Paramaribo waar het feest is. De oorsprong van het feest ligt in de natuur, de religie, de mythologie en de historie van de Hindoes. Holy wordt dan ook in samenhang met een reeks van gebeurtenissen gevierd. Een feest met een boodschap. Zo symboliseert Holy de overwinning van het goede op het kwade, van licht op duisternis, van kennis op onwetendheid, van recht en waarheid op onrecht en onwaarheid. Men besprenkelt elkaar met gekleurde poeders tot een kleurrijk geheel. Dit symboliseert de in bloei staande natuur. Elk geloof In Suriname heeft één nationale feestdag zoals het Suikerfeest, dag van de Marrons, Keti Koti en het Chinees Nieuwjaar.

Noel neemt ons mee de rivier op een kreekje in. Klik hier voor meer foto's.

Marina Waterland ligt 30 mijl landinwaarts aan de Surinamerivier. We hebben het gevoel dat we midden in de jungle liggen, maar in werkelijkheid is het gebied langs de rivier, bos. Niet zo lang geleden waren hier overal plantages voor koffie en andere gewassen. Inmiddels zijn alle plantages overwoekerd en heeft de natuur weer de vrije loop gekregen. We horen en zien veel dieren, zoals brulapen, luiaards, ijsvogels, ara’s en toekans. Op het terrein van Waterland zie je fantastisch mooie bloemen en palmen. 

Noel, de eigenaar, is iemand aan wie we alles kunnen vragen. Heb je problemen met je boot of moet je een onderdeel hebben? Dan is Noel de aangewezen persoon om je te helpen, geen garantie dat het lukt. Hij weet in Paramaribo alle winkels met benodigdheden te vinden. Heel fijn om zo’n steunpunt te hebben. Na een week liggen we alleen in de haven. We hebben drie boten zien vertrekken: Catherina, Doejong en als laatste Dirk, allemaal naar de Carib. Dirk heeft ons de eerste dagen meegenomen in zijn gehuurde witte Toyota Corolla. Hier wordt links gereden. Dat hebben ze overgehouden van de Engelsen, die nog voor de Nederlanders Suriname hebben veroverd. De enorme gaten in de wegen en de onoverzichtelijke drempels in de weg maken het rijden moeilijk. 's Avonds komt daar nog een extra uitdaging bij: de onverlichte fietsers en de voetgangers langs de weg. Wij huren een Toyota Rav en gaan op pad. Iets zelfverzekerder nu, door de autotripjes met Dirk.

Rivierplaatsje Atjoni. Klik hier voor meer foto's.

We gaan voor twee nachten op de bonnefooi naar het Amazone-oerwoud. 93% van het oppervlak van Suriname bestaat uit oerwoud. Eerst rijden we 200 kilometer landinwaarts en daarna nemen we bij het rivierplaatsje Atjoni een Korjaal die ons over de Surinamerivier verder de rimboe in brengt. We hebben een slaaptip gekregen van iemand in Paramaribo, die voor ons op een servet wat namen gekrabbeld heeft. Een niet al te luxe eco-resort bij het plaatsje Gunsi. Het geld komt ten goede aan het dorpje. 
Onderweg komen we volle trucs met boomstammen tegen. De lege plekken in het oerwoud verraden waar ze gekapt zijn. Door de Brokopondo-stuwdam moesten veel dorpjes weg en de bewoners wonen nu allemaal langs de weg waar wij op rijden. Na een dikke twee uur komen we aan in Atjoni. 

Tropisch hardhout langs de kant van de weg

Het is hier een drukte van jewelste. De boten (korjalen) die aan de kant liggen, moeten zowel toeristen als inwoners vervoeren met bagage of soms hele inboedels. We lopen met ons servetje naar een oudere dame en we vragen aan haar of ze deze jongen kent. Tuurlijk en ze gaat gelijk voor ons op onderzoek uit. We moeten even wachten; hij komt zo. Na drie uur wachten - je moet even geduld hebben - komt inderdaad de juiste persoon ons ophalen. We stappen in een volle houten Korjaal die ons slingerend langs zandplaten en mooie afgeronde rotsen naar Gunsi brengt. Het is laagwater en halverwege moet iedereen uitstappen, omdat het te ondiep wordt. De lege boot, die nu een stuk lichter is, moet langs een zeer ondiep stuk. Als dat lukt, kunnen we weer verder. Het is prachtig op het water en door de enorme snelheid voel je een heerlijk windje door je haren gaan. We zien verscholen dorpjes langs de oever, kinderen spelend in het water en de vrouwen zijn aan het wassen. Ons onderkomen is niet meer dan een houten hutje met een tweepersoonsbed, een tafel, één krukje, één stoel en een hangmat buiten op een veranda met een geweldig uitzicht over de rivier. De wc en douche zijn buiten. Onze gastheer is Gilbert; zijn vader en oom hebben dit resort opgezet. Hij gaat voor ons koken. 

Ons verblijf in Gunsi. Klik hier voor meer foto's.

Gelukkig hebben we buren, gezellig! Het is een stel dat fanatiek naar apen en naar vogels tuurt. Ze maken elke ochtend een wandelingetje met een ranger door het dichtbeboste oerwoud. De ranger is bewapend en kent natuurlijk goed de weg. Zonder gids mag je niet vrij rondlopen. 65% van alle wilde dieren leeft hier in Suriname. Wij nemen, zonder gids, een duidelijk wandelpad dat gebruikt wordt om naar het andere dorp te lopen. We horen veel geritsel, maar zien niet veel. Zij, de wilde dieren, ons wel. Tussen 13.00 en 16.00 uur kun je door de warmte niks doen behalve hangmatteren. Daarna duik je de rivier in en laat je je masseren door de stroomversnelling. De piranha’s nemen we voor lief. De dorpelingen zijn kleren aan het wassen en laten het opdrogen op de donkere, mooi gevormde rotsen die bloedheet worden door de zon. 

Verkoeling in de stroomversnelling

Drie keer per dag komen we bij elkaar om te eten. Ver weg van de bewoonde wereld, in een groen paradijs, is het gesprek aan tafel Corona. We horen allerlei verontrustende dingen van de dorpelingen, maar zelf op internet kijken kunnen we niet. De winkels en restaurants zouden dicht zijn, beperkt openbaar vervoer, luchtruim boven Suriname gesloten en er zou één dode zijn gevallen. Omdat we bereikbaar willen zijn en de juiste informatie willen opzoeken, moeten we terug naar de bewoonde wereld. We bieden het stel een lift terug aan naar Domburg. Gilbert heeft als afscheid pannenkoeken voor ons gebakken. Op de boot zien we het eerste mondkapje. De dieventralies voor de deur van de supermarkt in Atjoni houdt iedereen op afstand, maar zo kunnen er toch nog levensmiddelen verkocht worden.

We waren even weg van alle hectiek, maar nu we weer op het internet kunnen, zien en lezen we de chaos in de wereld. Waar gaat dit heen?


Dieventralies voor de supermarkt






Reacties

Populaire posts van deze blog

Ons plan

De trossen zijn los!

Retteketet neemt sabbatical